ZAKONICZYN
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Dworek_ul._Wieżycka_40.jpeg |thumb| Dworek przy ul. Wieżyckiej 40, 2021]] | [[File: Dworek_ul._Wieżycka_40.jpeg |thumb| Dworek przy ul. Wieżyckiej 40, 2021]] | ||
| − | '''ZAKONICZYN''' (1334 Zankoczyn, 1357 Sancoczino, 1402 Zamkoczin, 1438 Czackenczin, 1874 Zankenzin, 1942 Zangen, po 1945 Zakoniczyn), część dzielnicy [[UJEŚCISKO |Ujeścisko]]-Łostowice ([[ADMINISTRACYJNY PODZIAŁ I TERYTORIALNY ROZWÓJ GDAŃSKA | administracyjny podział i terytorialny rozwój Gdańska]]). Pierwotnie wieś, w 1334 roku (14 łanów) wydana przez [[KOMTURSTWO GDAŃSKIE | gdańskiego komtura]] Jordana von Vehrena sołtysowi Johanowi do lokacji i zasiedlenia na prawie chełmińskim wraz z łąką poza jej granicami, na wschód od [[MOTŁAWA | Motławy]] (do obecnej ul. Olszyńskiej, mniej więcej na wysokości obecnej ul. Kaczej). Graniczyła z [[ŁOSTOWICE | Łostowicami]], [[KOWALE | Kowalami]], [[SZADÓŁKI | Szadółkami]], [[RĘBOWO | Rębowem]] i [[MAĆKOWY | Maćkowami]]. W 1399 roku przekazana przez wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY | szpitalowi św. Elżbiety]], w 1400 liczyła 12,5 łana.<br/><br/> | + | '''ZAKONICZYN''' (1334 Zankoczyn, 1357 Sancoczino, 1402 Zamkoczin, 1438 Czackenczin, 1874 Zankenzin, 1942 Zangen, po 1945 Zakoniczyn), część dzielnicy [[UJEŚCISKO |Ujeścisko]]-Łostowice ([[ADMINISTRACYJNY PODZIAŁ I TERYTORIALNY ROZWÓJ GDAŃSKA | administracyjny podział i terytorialny rozwój Gdańska]]). Położone między ul. Warszawską i Jabłoniową od północy, ul. Człuchowską i Częstochowska od wschodu, ul. Guderskiego od południa i ul. Świętokrzyską (od ul. Wieżyckiej po Kowale) od zachodu.<br/><br/> |
| + | Pierwotnie wieś, w 1334 roku (14 łanów) wydana przez [[KOMTURSTWO GDAŃSKIE | gdańskiego komtura]] Jordana von Vehrena sołtysowi Johanowi do lokacji i zasiedlenia na prawie chełmińskim wraz z łąką poza jej granicami, na wschód od [[MOTŁAWA | Motławy]] (do obecnej ul. Olszyńskiej, mniej więcej na wysokości obecnej ul. Kaczej). Graniczyła z [[ŁOSTOWICE | Łostowicami]], [[KOWALE | Kowalami]], [[SZADÓŁKI | Szadółkami]], [[RĘBOWO | Rębowem]] i [[MAĆKOWY | Maćkowami]]. W 1399 roku przekazana przez wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY | szpitalowi św. Elżbiety]], w 1400 liczyła 12,5 łana.<br/><br/> | ||
Od 1539 roku funkcjonowała jako majątek oddawany przez zarządców szpitala w dzierżawę, głównie gdańszczanom. W 1558 dzierżawcą był Henryk Ziegler, w 1630 Salomon Hundt, w 1651 Paweł Zipser, w 1682 Abraham, Izaak i Piotr Clemensowie, w 1700 Arnold Amende, w 1703 Aleksander i Gotfryd Becke, w 1747 Pierre Valentin, w 1782 Jan Karol von Kampen. W 1793 roku majątek obejmował 17 włók gruntów, zamieszkiwało go 73 mieszkańców (60 Niemców, 13 Polaków). Do końca XVIII wieku był to majątek połączonych szpitali św. Elżbiety i św. Ducha, znajdujący się pod zarządem władz Gdańska. Po wojnach napoleońskich Prusacy rozdysponowali majątki szpitala św. Elżbiety, wieś (w 1819 roku zamieszkiwana przez 57 mieszkańców) od 1827 była własnością Friedricha Fuchsa, w 1837 właścicielem był Johann Taeubner, od 1880 Eugen Wendt. W 1886 roku powierzchnia gruntów wynosiła 250,6 ha, a liczba mieszkańców wzrosła do 141 osób. W 1905 mieszkały tu 143 osoby (91 Niemców, 52 Polaków), w 1923 funkcjonowało 19 gospodarstw domowych i żyło 146 osób. <br/><br/> | Od 1539 roku funkcjonowała jako majątek oddawany przez zarządców szpitala w dzierżawę, głównie gdańszczanom. W 1558 dzierżawcą był Henryk Ziegler, w 1630 Salomon Hundt, w 1651 Paweł Zipser, w 1682 Abraham, Izaak i Piotr Clemensowie, w 1700 Arnold Amende, w 1703 Aleksander i Gotfryd Becke, w 1747 Pierre Valentin, w 1782 Jan Karol von Kampen. W 1793 roku majątek obejmował 17 włók gruntów, zamieszkiwało go 73 mieszkańców (60 Niemców, 13 Polaków). Do końca XVIII wieku był to majątek połączonych szpitali św. Elżbiety i św. Ducha, znajdujący się pod zarządem władz Gdańska. Po wojnach napoleońskich Prusacy rozdysponowali majątki szpitala św. Elżbiety, wieś (w 1819 roku zamieszkiwana przez 57 mieszkańców) od 1827 była własnością Friedricha Fuchsa, w 1837 właścicielem był Johann Taeubner, od 1880 Eugen Wendt. W 1886 roku powierzchnia gruntów wynosiła 250,6 ha, a liczba mieszkańców wzrosła do 141 osób. W 1905 mieszkały tu 143 osoby (91 Niemców, 52 Polaków), w 1923 funkcjonowało 19 gospodarstw domowych i żyło 146 osób. <br/><br/> | ||
Majątek znajdował się w posiadaniu rodziny Wendtów do [[ROK 1945 | 1945 roku]] (ostatnim właścicielem był Artur Wendt). Po 1945 został przejęty przez Zarząd Nieruchomości Ziemskich. Rozkradziony i zrujnowany (ze 180 koni, które hodowano w gospodarstwie w chwili przejęcia przez polskie władze, do 1947 roku pozostały 22), w marcu 1947 przeszedł pod administrację byłego wachmistrza Wojska Polskiego Jerzego Chomiakowa, który doprowadził do zasypania rowów strzeleckich pokrywających większość z 260 hektarów terenu i – po raz pierwszy po wojnie – obsiał ziemię. Majątek zaczął się specjalizować również w produkcji mlecznej, zaopatrując między innymi gdański Dom Dziecka i Matki. W 1947 roku 95% mieszkańców Zakoniczyna stanowili autochtoni. Następnie z majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, które zostało włączone w granice administracyjne Gdańska 1 I 1973 roku.<br/><br/> | Majątek znajdował się w posiadaniu rodziny Wendtów do [[ROK 1945 | 1945 roku]] (ostatnim właścicielem był Artur Wendt). Po 1945 został przejęty przez Zarząd Nieruchomości Ziemskich. Rozkradziony i zrujnowany (ze 180 koni, które hodowano w gospodarstwie w chwili przejęcia przez polskie władze, do 1947 roku pozostały 22), w marcu 1947 przeszedł pod administrację byłego wachmistrza Wojska Polskiego Jerzego Chomiakowa, który doprowadził do zasypania rowów strzeleckich pokrywających większość z 260 hektarów terenu i – po raz pierwszy po wojnie – obsiał ziemię. Majątek zaczął się specjalizować również w produkcji mlecznej, zaopatrując między innymi gdański Dom Dziecka i Matki. W 1947 roku 95% mieszkańców Zakoniczyna stanowili autochtoni. Następnie z majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, które zostało włączone w granice administracyjne Gdańska 1 I 1973 roku.<br/><br/> | ||
Od 1998 obszar poddano intensywnej zabudowie mieszkaniowej. Proces ten rozpoczęto od ul. Jeleniogórskiej, od 2001 roku objął on część południową (od 2003 funkcjonuje osiedle Miłe, od 2007 – osiedle Jabłonowa), kolejno powstawały osiedla Wieżycka-Folwark, Żurawie Wzgórze, Bocianie Wzgórze; w granicach Zakoniczyna znajduje się też część osiedla Świętokrzyskiego (nr 126), w większości położonego w sąsiednich Kowalach. W pierwszej dekadzie XXI wieku zlikwidowano dawne, wówczas niezamieszkane już czworaki, ostatni budynek gospodarczy rozebrano w listopadzie 2009 roku.<br/><br/> | Od 1998 obszar poddano intensywnej zabudowie mieszkaniowej. Proces ten rozpoczęto od ul. Jeleniogórskiej, od 2001 roku objął on część południową (od 2003 funkcjonuje osiedle Miłe, od 2007 – osiedle Jabłonowa), kolejno powstawały osiedla Wieżycka-Folwark, Żurawie Wzgórze, Bocianie Wzgórze; w granicach Zakoniczyna znajduje się też część osiedla Świętokrzyskiego (nr 126), w większości położonego w sąsiednich Kowalach. W pierwszej dekadzie XXI wieku zlikwidowano dawne, wówczas niezamieszkane już czworaki, ostatni budynek gospodarczy rozebrano w listopadzie 2009 roku.<br/><br/> | ||
Na terenie Zakoniczyna znajdują się dwa duże zbiorniki retencyjne: Świętokrzyska I i Świętokrzyska II (największy w Gdańsku), wokół których utworzono trasy spacerowe. Najważniejszym zabytkiem jest zachowany dworek wraz z parkiem przy ul. Wieżyckiej 40 (w 2004 sprzedany spółce PB Górski). Na terenie osiedla mieszczą się Szkoły Podstawowe nr 6 i nr 12. W latach 1992–2010 osiedle znajdowało się w granicach jednostki pomocniczej [[CHEŁM | Gdańsk-Chełm]] (i Gdańsk Południe), od 11 I 2011 roku w jednostce pomocniczej Ujeścisko-Łostowice (dzielnicy od 26 IX 2013), z granicą północno-zachodnią wyznaczoną przez [[JASIEŃ | Jasień]]. {{author: JH}} [[Category: Encyklopedia]] | Na terenie Zakoniczyna znajdują się dwa duże zbiorniki retencyjne: Świętokrzyska I i Świętokrzyska II (największy w Gdańsku), wokół których utworzono trasy spacerowe. Najważniejszym zabytkiem jest zachowany dworek wraz z parkiem przy ul. Wieżyckiej 40 (w 2004 sprzedany spółce PB Górski). Na terenie osiedla mieszczą się Szkoły Podstawowe nr 6 i nr 12. W latach 1992–2010 osiedle znajdowało się w granicach jednostki pomocniczej [[CHEŁM | Gdańsk-Chełm]] (i Gdańsk Południe), od 11 I 2011 roku w jednostce pomocniczej Ujeścisko-Łostowice (dzielnicy od 26 IX 2013), z granicą północno-zachodnią wyznaczoną przez [[JASIEŃ | Jasień]]. {{author: JH}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 12:24, 27 maj 2021
ZAKONICZYN (1334 Zankoczyn, 1357 Sancoczino, 1402 Zamkoczin, 1438 Czackenczin, 1874 Zankenzin, 1942 Zangen, po 1945 Zakoniczyn), część dzielnicy Ujeścisko-Łostowice ( administracyjny podział i terytorialny rozwój Gdańska). Położone między ul. Warszawską i Jabłoniową od północy, ul. Człuchowską i Częstochowska od wschodu, ul. Guderskiego od południa i ul. Świętokrzyską (od ul. Wieżyckiej po Kowale) od zachodu.
Pierwotnie wieś, w 1334 roku (14 łanów) wydana przez gdańskiego komtura Jordana von Vehrena sołtysowi Johanowi do lokacji i zasiedlenia na prawie chełmińskim wraz z łąką poza jej granicami, na wschód od Motławy (do obecnej ul. Olszyńskiej, mniej więcej na wysokości obecnej ul. Kaczej). Graniczyła z Łostowicami, Kowalami, Szadółkami, Rębowem i Maćkowami. W 1399 roku przekazana przez wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena szpitalowi św. Elżbiety, w 1400 liczyła 12,5 łana.
Od 1539 roku funkcjonowała jako majątek oddawany przez zarządców szpitala w dzierżawę, głównie gdańszczanom. W 1558 dzierżawcą był Henryk Ziegler, w 1630 Salomon Hundt, w 1651 Paweł Zipser, w 1682 Abraham, Izaak i Piotr Clemensowie, w 1700 Arnold Amende, w 1703 Aleksander i Gotfryd Becke, w 1747 Pierre Valentin, w 1782 Jan Karol von Kampen. W 1793 roku majątek obejmował 17 włók gruntów, zamieszkiwało go 73 mieszkańców (60 Niemców, 13 Polaków). Do końca XVIII wieku był to majątek połączonych szpitali św. Elżbiety i św. Ducha, znajdujący się pod zarządem władz Gdańska. Po wojnach napoleońskich Prusacy rozdysponowali majątki szpitala św. Elżbiety, wieś (w 1819 roku zamieszkiwana przez 57 mieszkańców) od 1827 była własnością Friedricha Fuchsa, w 1837 właścicielem był Johann Taeubner, od 1880 Eugen Wendt. W 1886 roku powierzchnia gruntów wynosiła 250,6 ha, a liczba mieszkańców wzrosła do 141 osób. W 1905 mieszkały tu 143 osoby (91 Niemców, 52 Polaków), w 1923 funkcjonowało 19 gospodarstw domowych i żyło 146 osób.
Majątek znajdował się w posiadaniu rodziny Wendtów do 1945 roku (ostatnim właścicielem był Artur Wendt). Po 1945 został przejęty przez Zarząd Nieruchomości Ziemskich. Rozkradziony i zrujnowany (ze 180 koni, które hodowano w gospodarstwie w chwili przejęcia przez polskie władze, do 1947 roku pozostały 22), w marcu 1947 przeszedł pod administrację byłego wachmistrza Wojska Polskiego Jerzego Chomiakowa, który doprowadził do zasypania rowów strzeleckich pokrywających większość z 260 hektarów terenu i – po raz pierwszy po wojnie – obsiał ziemię. Majątek zaczął się specjalizować również w produkcji mlecznej, zaopatrując między innymi gdański Dom Dziecka i Matki. W 1947 roku 95% mieszkańców Zakoniczyna stanowili autochtoni. Następnie z majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, które zostało włączone w granice administracyjne Gdańska 1 I 1973 roku.
Od 1998 obszar poddano intensywnej zabudowie mieszkaniowej. Proces ten rozpoczęto od ul. Jeleniogórskiej, od 2001 roku objął on część południową (od 2003 funkcjonuje osiedle Miłe, od 2007 – osiedle Jabłonowa), kolejno powstawały osiedla Wieżycka-Folwark, Żurawie Wzgórze, Bocianie Wzgórze; w granicach Zakoniczyna znajduje się też część osiedla Świętokrzyskiego (nr 126), w większości położonego w sąsiednich Kowalach. W pierwszej dekadzie XXI wieku zlikwidowano dawne, wówczas niezamieszkane już czworaki, ostatni budynek gospodarczy rozebrano w listopadzie 2009 roku.
Na terenie Zakoniczyna znajdują się dwa duże zbiorniki retencyjne: Świętokrzyska I i Świętokrzyska II (największy w Gdańsku), wokół których utworzono trasy spacerowe. Najważniejszym zabytkiem jest zachowany dworek wraz z parkiem przy ul. Wieżyckiej 40 (w 2004 sprzedany spółce PB Górski). Na terenie osiedla mieszczą się Szkoły Podstawowe nr 6 i nr 12. W latach 1992–2010 osiedle znajdowało się w granicach jednostki pomocniczej Gdańsk-Chełm (i Gdańsk Południe), od 11 I 2011 roku w jednostce pomocniczej Ujeścisko-Łostowice (dzielnicy od 26 IX 2013), z granicą północno-zachodnią wyznaczoną przez Jasień.
