SZPITAL POŁOŻNICTWA I CHORÓB KOBIECYCH
| Linia 7: | Linia 7: | ||
Podczas I wojny światowej wydzielono oddział ze 100 łóżkami dla rannych żołnierzy. 18 X 1920, z powodu tworzenia [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG), szpital przemianowano na Państwową Klinikę Chorób Kobiecych i Zakład Kształcenia Położnych (Staatliche Frauenklinik und Hebammenlehranstalt), podporządkowany bezpośrednio wydziałowi zdrowia [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senatu II WMG]]. Dyrektorem pozostał dr R. Köstlin, kierując nim do przejścia na emeryturę w roku 1929, a funkcję starszego lekarza od 1912 przez wiele lat pełnił dr Fritz Sieber. Kontynuowała też swą działalność przyszpitalna szkoła położnych. W 1928 było 270 łóżek, z których skorzystało 4143 pacjentek, przebywając tam średnio 27 dni (110 165 dni w ciągu roku), pracowało dziewięciu lekarzy, trzech stażystów oraz 69 pielęgniarek. W 1926 roku urodziło się tu 3888 dzieci, przeprowadzono 406 poważnych operacji. <br/><br/> | Podczas I wojny światowej wydzielono oddział ze 100 łóżkami dla rannych żołnierzy. 18 X 1920, z powodu tworzenia [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG), szpital przemianowano na Państwową Klinikę Chorób Kobiecych i Zakład Kształcenia Położnych (Staatliche Frauenklinik und Hebammenlehranstalt), podporządkowany bezpośrednio wydziałowi zdrowia [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senatu II WMG]]. Dyrektorem pozostał dr R. Köstlin, kierując nim do przejścia na emeryturę w roku 1929, a funkcję starszego lekarza od 1912 przez wiele lat pełnił dr Fritz Sieber. Kontynuowała też swą działalność przyszpitalna szkoła położnych. W 1928 było 270 łóżek, z których skorzystało 4143 pacjentek, przebywając tam średnio 27 dni (110 165 dni w ciągu roku), pracowało dziewięciu lekarzy, trzech stażystów oraz 69 pielęgniarek. W 1926 roku urodziło się tu 3888 dzieci, przeprowadzono 406 poważnych operacji. <br/><br/> | ||
W 1930 nowym dyrektorem został doświadczony położnik dr [[FUCHS HANS | Hans (Johannes) Fuchs]] (1873–1942), od 1905 prowadzący w Gdańsku prywatną klinikę przy Vorstädtischer Graben 39/40 (ul. Podwale Przedmiejskie). Specjalizację z tej dziedziny medycznej zdobył w klinice uniwersyteckiej w Kilonii. Pod koniec 1939 roku na prośbę gauleitera [[GREISER ARTHUR KARL| Arthura Greisera]] dr H. Fuchs przeszedł do pracy w Poznaniu, a jego następcą w latach 1940–1945 został prof. [[GRANZOW JOACHIM | Joachim Granzow]], dotychczasowy naczelny lekarz szpitala (Oberarzt). W 1935 roku włączono Miejską Klinikę przy Schellmühler Weg (ul. Kliniczna) do bazy dydaktyczno-klinicznej Państwowej Akademii Medycyny Praktycznej, a w 1940 – do nowo powołanej w Gdańskiej Akademii Medycznej (Medizinische Akademie). W programie studiów obowiązywały wykłady z położnictwa i ginekologii, kurs badania ginekologicznego i ciężarnych oraz na IV i V roku studiów zajęcia praktyczne w klinice położnictwa i chorób kobiecych. Odbywały się też zajęcia w Szkole Położnych; w roku 1942 istniały równolegle dwa kursy dla położnych. W marcu 1945, przed wkroczeniem Rosjan, część personelu i pacjentek szpitala wraz z częścią sprzętu medycznego została ewakuowana na statku „Ubena” do portu Silkeborg w Danii, gdzie w obozie dla uchodźców szpital działał do roku 1947.<br/><br/> | W 1930 nowym dyrektorem został doświadczony położnik dr [[FUCHS HANS | Hans (Johannes) Fuchs]] (1873–1942), od 1905 prowadzący w Gdańsku prywatną klinikę przy Vorstädtischer Graben 39/40 (ul. Podwale Przedmiejskie). Specjalizację z tej dziedziny medycznej zdobył w klinice uniwersyteckiej w Kilonii. Pod koniec 1939 roku na prośbę gauleitera [[GREISER ARTHUR KARL| Arthura Greisera]] dr H. Fuchs przeszedł do pracy w Poznaniu, a jego następcą w latach 1940–1945 został prof. [[GRANZOW JOACHIM | Joachim Granzow]], dotychczasowy naczelny lekarz szpitala (Oberarzt). W 1935 roku włączono Miejską Klinikę przy Schellmühler Weg (ul. Kliniczna) do bazy dydaktyczno-klinicznej Państwowej Akademii Medycyny Praktycznej, a w 1940 – do nowo powołanej w Gdańskiej Akademii Medycznej (Medizinische Akademie). W programie studiów obowiązywały wykłady z położnictwa i ginekologii, kurs badania ginekologicznego i ciężarnych oraz na IV i V roku studiów zajęcia praktyczne w klinice położnictwa i chorób kobiecych. Odbywały się też zajęcia w Szkole Położnych; w roku 1942 istniały równolegle dwa kursy dla położnych. W marcu 1945, przed wkroczeniem Rosjan, część personelu i pacjentek szpitala wraz z częścią sprzętu medycznego została ewakuowana na statku „Ubena” do portu Silkeborg w Danii, gdzie w obozie dla uchodźców szpital działał do roku 1947.<br/><br/> | ||
| − | + | Od 1945 w budynku działał [[SZPITAL CHORÓB KOBIECYCH | Szpital Chorób Kobiecych]]. {{author: ASZ}} {{author: MrGl}} <br/><br/> | |
{| class="tableGda" | {| class="tableGda" | ||
|- | |- | ||
Wersja z 13:35, 25 maj 2021
SZPITAL POŁOŻNICTWA I CHORÓB KOBIECYCH, wybudowany w latach 1910–1912 z funduszy państwowych na nową siedzibę Prowincjonalnego Zakładu Kształcenia Położnych i Kliniki Chorób Kobiecych (Provinzial-Hebammenlehranstalt und Frauenklinik), we Wrzeszczu, przy Schellmühler Weg 1A (ul. Kliniczna). Z oddziałem położniczym na 124 łóżka dla kobiet i 114 miejscami dla noworodków oraz – w sąsiednim budynku – salami dydaktycznymi i internatem dla kandydatek na położne, szkolonych na kilkumiesięcznych kursach.
Otwarty 17 X 1912; z dotychczasowej siedziby przy Sandgrube 41A (ul. Rogaczewskiego) przeniesiono cały personel zakładu z dyrektorem dr. Rudolfem Köstlinem. Obok kształcenia położnych placówka zajmowała się przyjmowaniem porodów i pełniła, w szerszym niż dotychczas wymiarze, funkcję szpitala chorób kobiecych. W 1913 roku przyjęto 1338 chorych i rodzących kobiet, na świat przyszło 1447 noworodków, przeprowadzono 86 operacji ginekologicznych.
Podczas I wojny światowej wydzielono oddział ze 100 łóżkami dla rannych żołnierzy. 18 X 1920, z powodu tworzenia II Wolnego Miasta Gdańska (WMG), szpital przemianowano na Państwową Klinikę Chorób Kobiecych i Zakład Kształcenia Położnych (Staatliche Frauenklinik und Hebammenlehranstalt), podporządkowany bezpośrednio wydziałowi zdrowia Senatu II WMG. Dyrektorem pozostał dr R. Köstlin, kierując nim do przejścia na emeryturę w roku 1929, a funkcję starszego lekarza od 1912 przez wiele lat pełnił dr Fritz Sieber. Kontynuowała też swą działalność przyszpitalna szkoła położnych. W 1928 było 270 łóżek, z których skorzystało 4143 pacjentek, przebywając tam średnio 27 dni (110 165 dni w ciągu roku), pracowało dziewięciu lekarzy, trzech stażystów oraz 69 pielęgniarek. W 1926 roku urodziło się tu 3888 dzieci, przeprowadzono 406 poważnych operacji.
W 1930 nowym dyrektorem został doświadczony położnik dr Hans (Johannes) Fuchs (1873–1942), od 1905 prowadzący w Gdańsku prywatną klinikę przy Vorstädtischer Graben 39/40 (ul. Podwale Przedmiejskie). Specjalizację z tej dziedziny medycznej zdobył w klinice uniwersyteckiej w Kilonii. Pod koniec 1939 roku na prośbę gauleitera Arthura Greisera dr H. Fuchs przeszedł do pracy w Poznaniu, a jego następcą w latach 1940–1945 został prof. Joachim Granzow, dotychczasowy naczelny lekarz szpitala (Oberarzt). W 1935 roku włączono Miejską Klinikę przy Schellmühler Weg (ul. Kliniczna) do bazy dydaktyczno-klinicznej Państwowej Akademii Medycyny Praktycznej, a w 1940 – do nowo powołanej w Gdańskiej Akademii Medycznej (Medizinische Akademie). W programie studiów obowiązywały wykłady z położnictwa i ginekologii, kurs badania ginekologicznego i ciężarnych oraz na IV i V roku studiów zajęcia praktyczne w klinice położnictwa i chorób kobiecych. Odbywały się też zajęcia w Szkole Położnych; w roku 1942 istniały równolegle dwa kursy dla położnych. W marcu 1945, przed wkroczeniem Rosjan, część personelu i pacjentek szpitala wraz z częścią sprzętu medycznego została ewakuowana na statku „Ubena” do portu Silkeborg w Danii, gdzie w obozie dla uchodźców szpital działał do roku 1947.
Od 1945 w budynku działał Szpital Chorób Kobiecych.
| 1912–1929 | dr Rudolf Köstlin |
| 1930–1939 | dr Hans (Johannes) Fuchs |
| 1939–1945 | prof. dr Joachim Granzow |
