SYNAGOGA
| Linia 7: | Linia 7: | ||
[[File:Synagoga.jpg|thumb|Model synagogi autorstwa Michała Wysockiego, odsłonięty w miejscu jej funkcjonowania 8 X 2018]] | [[File:Synagoga.jpg|thumb|Model synagogi autorstwa Michała Wysockiego, odsłonięty w miejscu jej funkcjonowania 8 X 2018]] | ||
| − | '''SYNAGOGA'''. Wielka Synagoga, mieszcząca się przy An der Reitbahn 11/13 (ul. Bogusławskiego), powstała po zjednoczeniu większości gdańskich gmin żydowskich w 1883 roku – na miejscu | + | '''SYNAGOGA'''. Wielka Synagoga, mieszcząca się przy An der Reitbahn 11/13 (ul. Bogusławskiego), powstała po zjednoczeniu większości gdańskich gmin żydowskich w 1883 roku – na miejscu nabytej w końcu 1884 od rodziny [[SCZERSPUTOWSKI, rodzina | Sczersputowskich]] działającej tu [[UJEŻDŻALNIA | ujeżdżalni]]. W okresie rozmów o zjednoczeniu przedstawiciele [[ŻYDZI | Żydów]] w Gdańsku powołali tzw. komisję placu, mającą zająć się budową nowej wspólnej synagogi. Inwestycja została sfinansowana ze składek członków [[GMINA SYNAGOGALNA | Gminy Synagogalnej]], dotacji wywodzącego się z Gdańska berlińskiego bankiera [[FÜRSTENBERG CARL | Carla Fürstenberga]] oraz pożyczki z Banku Gdańskiego. Na żądanie władz Gdańska prace budowlane prowadziła (dla zachowania jedności stylu) działająca w mieście berlińska firma Ende und Böckmann. Synagogę otwarto 15 IX 1887 roku w obecności między innymi: nadprezydenta prowincji Prusy Zachodnie [[ERNSTHAUSEN KARL ADOLF | Karla Adolfa Ernsthausena]], nadburmistrza Gdańska [[WINTER LEOPOLD von | Leopolda von Wintera]], admirała Johanna-Heinricha Pirnera, nadrabina Cosmanna Wernera, przewodniczącgo Gminy Synagogalnej [[DAVIDSOHN GUSTAV| Gustava Davidsohna]]. Modły w synagodze odbywały się od 8 grudnia. <br/><br/> |
| − | nadprezydenta prowincji Prusy Zachodnie [[ERNSTHAUSEN KARL ADOLF | Karla Adolfa Ernsthausena]], nadburmistrza Gdańska | + | |
| − | [[WINTER LEOPOLD von | Leopolda von Wintera]], admirała Johanna-Heinricha Pirnera, nadrabina Cosmanna Wernera, przewodniczącgo Gminy Synagogalnej [[DAVIDSOHN GUSTAV| Gustava Davidsohna]]. Modły w synagodze odbywały się od 8 grudnia. <br/><br/> | + | |
Jako obiekt łączyła w sobie cechy mauretańskie i charakterystyczne dla gdańskiego neorenesansu. Od zachodu miała kopułę z latarnią, front zdobiły dwie stylizowane wieże z hełmami i dużym oknem, ażurową gwiazdą Dawida i arkadowym przedsionkiem między nimi. Iglice hełmów wież ozdobiono gwiazdą Dawida. Wraz z kopułą osiągnęła 60 m wysokości. Wnętrze, o żaglowym sklepieniu i 10 m wysokości, ozdobione wielkimi żyrandolami, otoczone było arkadowymi galeriami wspartymi na kolumnach. Mieściło usytuowaną centralnie wielką salę modlitw z dwoma rzędami ławek na 1600 osób. Na ścianie wschodniej, w półkolistej apsydzie, umieszczono na podwyższeniu szafę ołtarzową do przechowywania Tory, nad którą zamocowano tablice dziesięciorga przykazań trzymane przez dwa lwy, za nimi zaś chór i na nim organy. Na ścianie południowej znajdował się chór dla kobiet, na zachodniej (na wysokości witrażowego okna) – amfiteatralna galeria na 300 osób. Całość urządzono wedle wzorców reformowanego nurtu judaizmu, dopuszczając obecność mężczyzn i kobiet w jednej sali oraz towarzyszenie śpiewom muzyki organowej. W końcu XIX wieku założono ogrzewanie i światło elektryczne, w 1898 roku dobudowano na placu przed synagogą budynek mieszczący rytualną łaźnię (mykwę) i bractwo pogrzebowe. <br/><br/> | Jako obiekt łączyła w sobie cechy mauretańskie i charakterystyczne dla gdańskiego neorenesansu. Od zachodu miała kopułę z latarnią, front zdobiły dwie stylizowane wieże z hełmami i dużym oknem, ażurową gwiazdą Dawida i arkadowym przedsionkiem między nimi. Iglice hełmów wież ozdobiono gwiazdą Dawida. Wraz z kopułą osiągnęła 60 m wysokości. Wnętrze, o żaglowym sklepieniu i 10 m wysokości, ozdobione wielkimi żyrandolami, otoczone było arkadowymi galeriami wspartymi na kolumnach. Mieściło usytuowaną centralnie wielką salę modlitw z dwoma rzędami ławek na 1600 osób. Na ścianie wschodniej, w półkolistej apsydzie, umieszczono na podwyższeniu szafę ołtarzową do przechowywania Tory, nad którą zamocowano tablice dziesięciorga przykazań trzymane przez dwa lwy, za nimi zaś chór i na nim organy. Na ścianie południowej znajdował się chór dla kobiet, na zachodniej (na wysokości witrażowego okna) – amfiteatralna galeria na 300 osób. Całość urządzono wedle wzorców reformowanego nurtu judaizmu, dopuszczając obecność mężczyzn i kobiet w jednej sali oraz towarzyszenie śpiewom muzyki organowej. W końcu XIX wieku założono ogrzewanie i światło elektryczne, w 1898 roku dobudowano na placu przed synagogą budynek mieszczący rytualną łaźnię (mykwę) i bractwo pogrzebowe. <br/><br/> | ||
Synagoga stała się nie tylko domem modlitwy, ale także centrum życia kulturalnego Żydów (zwłaszcza muzycznego), od 1904 roku przechowywano w niej zbiory judaików [[GIEŁDZIŃSKI LESSER | Lessera Giełdzińskiego]]. W 1938 roku, po nasileniu się napaści na Żydów, synagogi strzegły specjalne warty, które dwukrotnie uniemożliwiły jej ograbienie i podpalenie. 17 XII 1938 w synagodze odbyło się zebranie społeczności żydowskiej Gdańska, na którym przyjęto propozycję władz niemieckich o sprzedaniu wszystkich posiadłości w zamian za zgodę na emigrację. Wystrój wnętrza bądź sprzedano (między innymi ławy kupił kościół ewangelicki w Nowym Porcie), bądź wywieziono za zgodą Niemców (archiwum obecnie znajduje się w Jerozolimie, zbiory Giełdzińskiego w Muzeum Żydowskim w Nowym Jorku, bibliotekę przewieziono do Wilna). 15 IV 1939 odbyły się ostatnie nabożeństwa, od 2 maja Niemcy przystąpili do burzenia synagogi. <br/><br/> | Synagoga stała się nie tylko domem modlitwy, ale także centrum życia kulturalnego Żydów (zwłaszcza muzycznego), od 1904 roku przechowywano w niej zbiory judaików [[GIEŁDZIŃSKI LESSER | Lessera Giełdzińskiego]]. W 1938 roku, po nasileniu się napaści na Żydów, synagogi strzegły specjalne warty, które dwukrotnie uniemożliwiły jej ograbienie i podpalenie. 17 XII 1938 w synagodze odbyło się zebranie społeczności żydowskiej Gdańska, na którym przyjęto propozycję władz niemieckich o sprzedaniu wszystkich posiadłości w zamian za zgodę na emigrację. Wystrój wnętrza bądź sprzedano (między innymi ławy kupił kościół ewangelicki w Nowym Porcie), bądź wywieziono za zgodą Niemców (archiwum obecnie znajduje się w Jerozolimie, zbiory Giełdzińskiego w Muzeum Żydowskim w Nowym Jorku, bibliotekę przewieziono do Wilna). 15 IV 1939 odbyły się ostatnie nabożeństwa, od 2 maja Niemcy przystąpili do burzenia synagogi. <br/><br/> | ||
W związku z planami budowy [[GDAŃSKI TEATR SZEKSPIROWSKI | Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego]] 16 II 1998 roku Wyznaniowa Gmina Żydowska zwróciła się do wojewody pomorskiego i władz Gdańska o zwrot parceli po dawnej Wielkiej Synagodze. 28 XII 1998 ostatecznie podzielono plac po dawnej synagodze między Wyznaniową Gminę Żydowską (14 719 m<sup>2</sup>), Fundację Theatrum Gedanense pod budowę teatru (1865 m<sup>2</sup>) i – mający siedzibę po sąsiedzku – gdański oddział Urzędu Ochrony Państwa (obecnie Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 4733 m<sup>2</sup>). Na przełomie listopada i grudnia 2013 roku z inicjatywy [[ABRAMOWICZ MIECZYSŁAW | Mieczysława Abramowicza]] specjalną kostką bazaltową zaznaczono zarys murów synagogi. {{author: GB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | W związku z planami budowy [[GDAŃSKI TEATR SZEKSPIROWSKI | Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego]] 16 II 1998 roku Wyznaniowa Gmina Żydowska zwróciła się do wojewody pomorskiego i władz Gdańska o zwrot parceli po dawnej Wielkiej Synagodze. 28 XII 1998 ostatecznie podzielono plac po dawnej synagodze między Wyznaniową Gminę Żydowską (14 719 m<sup>2</sup>), Fundację Theatrum Gedanense pod budowę teatru (1865 m<sup>2</sup>) i – mający siedzibę po sąsiedzku – gdański oddział Urzędu Ochrony Państwa (obecnie Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 4733 m<sup>2</sup>). Na przełomie listopada i grudnia 2013 roku z inicjatywy [[ABRAMOWICZ MIECZYSŁAW | Mieczysława Abramowicza]] specjalną kostką bazaltową zaznaczono zarys murów synagogi. {{author: GB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Wersja z 08:03, 7 maj 2021
SYNAGOGA. Wielka Synagoga, mieszcząca się przy An der Reitbahn 11/13 (ul. Bogusławskiego), powstała po zjednoczeniu większości gdańskich gmin żydowskich w 1883 roku – na miejscu nabytej w końcu 1884 od rodziny Sczersputowskich działającej tu ujeżdżalni. W okresie rozmów o zjednoczeniu przedstawiciele Żydów w Gdańsku powołali tzw. komisję placu, mającą zająć się budową nowej wspólnej synagogi. Inwestycja została sfinansowana ze składek członków Gminy Synagogalnej, dotacji wywodzącego się z Gdańska berlińskiego bankiera Carla Fürstenberga oraz pożyczki z Banku Gdańskiego. Na żądanie władz Gdańska prace budowlane prowadziła (dla zachowania jedności stylu) działająca w mieście berlińska firma Ende und Böckmann. Synagogę otwarto 15 IX 1887 roku w obecności między innymi: nadprezydenta prowincji Prusy Zachodnie Karla Adolfa Ernsthausena, nadburmistrza Gdańska Leopolda von Wintera, admirała Johanna-Heinricha Pirnera, nadrabina Cosmanna Wernera, przewodniczącgo Gminy Synagogalnej Gustava Davidsohna. Modły w synagodze odbywały się od 8 grudnia.
Jako obiekt łączyła w sobie cechy mauretańskie i charakterystyczne dla gdańskiego neorenesansu. Od zachodu miała kopułę z latarnią, front zdobiły dwie stylizowane wieże z hełmami i dużym oknem, ażurową gwiazdą Dawida i arkadowym przedsionkiem między nimi. Iglice hełmów wież ozdobiono gwiazdą Dawida. Wraz z kopułą osiągnęła 60 m wysokości. Wnętrze, o żaglowym sklepieniu i 10 m wysokości, ozdobione wielkimi żyrandolami, otoczone było arkadowymi galeriami wspartymi na kolumnach. Mieściło usytuowaną centralnie wielką salę modlitw z dwoma rzędami ławek na 1600 osób. Na ścianie wschodniej, w półkolistej apsydzie, umieszczono na podwyższeniu szafę ołtarzową do przechowywania Tory, nad którą zamocowano tablice dziesięciorga przykazań trzymane przez dwa lwy, za nimi zaś chór i na nim organy. Na ścianie południowej znajdował się chór dla kobiet, na zachodniej (na wysokości witrażowego okna) – amfiteatralna galeria na 300 osób. Całość urządzono wedle wzorców reformowanego nurtu judaizmu, dopuszczając obecność mężczyzn i kobiet w jednej sali oraz towarzyszenie śpiewom muzyki organowej. W końcu XIX wieku założono ogrzewanie i światło elektryczne, w 1898 roku dobudowano na placu przed synagogą budynek mieszczący rytualną łaźnię (mykwę) i bractwo pogrzebowe.
Synagoga stała się nie tylko domem modlitwy, ale także centrum życia kulturalnego Żydów (zwłaszcza muzycznego), od 1904 roku przechowywano w niej zbiory judaików Lessera Giełdzińskiego. W 1938 roku, po nasileniu się napaści na Żydów, synagogi strzegły specjalne warty, które dwukrotnie uniemożliwiły jej ograbienie i podpalenie. 17 XII 1938 w synagodze odbyło się zebranie społeczności żydowskiej Gdańska, na którym przyjęto propozycję władz niemieckich o sprzedaniu wszystkich posiadłości w zamian za zgodę na emigrację. Wystrój wnętrza bądź sprzedano (między innymi ławy kupił kościół ewangelicki w Nowym Porcie), bądź wywieziono za zgodą Niemców (archiwum obecnie znajduje się w Jerozolimie, zbiory Giełdzińskiego w Muzeum Żydowskim w Nowym Jorku, bibliotekę przewieziono do Wilna). 15 IV 1939 odbyły się ostatnie nabożeństwa, od 2 maja Niemcy przystąpili do burzenia synagogi.
W związku z planami budowy Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego 16 II 1998 roku Wyznaniowa Gmina Żydowska zwróciła się do wojewody pomorskiego i władz Gdańska o zwrot parceli po dawnej Wielkiej Synagodze. 28 XII 1998 ostatecznie podzielono plac po dawnej synagodze między Wyznaniową Gminę Żydowską (14 719 m2), Fundację Theatrum Gedanense pod budowę teatru (1865 m2) i – mający siedzibę po sąsiedzku – gdański oddział Urzędu Ochrony Państwa (obecnie Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 4733 m2). Na przełomie listopada i grudnia 2013 roku z inicjatywy Mieczysława Abramowicza specjalną kostką bazaltową zaznaczono zarys murów synagogi.
