HOTEL MARIENBURG
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:4_Hotyel_Marienburg.jpg|thumb|Budowa apartamentowca na działce nr 4, po wyburzeniu zabudowy hotelu Marienburg, 1903 (fragment fotografii)]] | [[File:4_Hotyel_Marienburg.jpg|thumb|Budowa apartamentowca na działce nr 4, po wyburzeniu zabudowy hotelu Marienburg, 1903 (fragment fotografii)]] | ||
| − | '''HOTEL MARIENBURG''', od 1902 Stadt Marienburg, hotel przy An der Reitbahn 2 (ul. Bogusławskiego), po południowej stronie [[WIEŻA WIĘZIENNA| Wieży Więziennej]], zajmował także sąsiednie posesje nr 3 i 4 (stajnie, budynki gospodarcze). Powstał przy wałach obronnych po wykupieniu przed 1830, przez Johanna Beniamina Lossa, parceli zajmowanych wcześniej przez zakład destylacji winiaku (nr 2) i stajnie (nr 3 i 4). Po śmierci założyciela w latach 1854– 1858 zarządzany przez wdowę Caroline Wolter-Loss, od 1863 własność Ferdinanda Helfra, który sprzedał hotel Johannowi Theodorowi Hildebrandtowi (1843–1898). Po jego z kolei śmierci zarządzany przez wdowę Auguste Heiser-Hildebrandt, od 1902 – przez jej syna Felixa, od 1903 – także przez jego rodzeństwo. W tym samym roku (1903) sprzedany. Pod nr 2 i 3 wzniesiono budynek Provinzial-Landschaftsgebäude und Landschaftliche Bank der Provinz Westpreußen (Bank Krajowy Prowincji Prusy Zachodnie) (obecnie [[BUDYNEK BANKU GOSPODARKI ŻYWNOŚCIOWEJ| budynek Banku Gospodarki Żywnościowej]]), pod nr 4 firma budowlana z Wrzeszcza braci Edmund i Curta Körnerów wzniosła dla Maxa Hartmanna (1862–1919), radnego miejskiego i właściciela [[CEGIELNIA SUCHANINO| cegielni na Suchaninie]], nowoczesny apartamentowiec (obecnie w tym miejscu [[CENTROMOR| budynek Centromoru]]). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | + | '''HOTEL MARIENBURG''', od 1902 Stadt Marienburg, hotel przy An der Reitbahn 2 (ul. Bogusławskiego), po południowej stronie [[WIEŻA WIĘZIENNA| Wieży Więziennej]], zajmował także sąsiednie posesje nr 3 i 4 (stajnie, budynki gospodarcze). Powstał przy wałach obronnych po wykupieniu przed 1830, przez Johanna Beniamina Lossa, parceli zajmowanych wcześniej przez zakład destylacji winiaku (nr 2) i stajnie (nr 3 i 4).<br/><br/> |
| + | Po śmierci założyciela w latach 1854– 1858 zarządzany przez wdowę Caroline Wolter-Loss, od 1863 własność Ferdinanda Helfra, który sprzedał hotel Johannowi Theodorowi Hildebrandtowi (1843–1898). Po jego z kolei śmierci zarządzany przez wdowę Auguste Heiser-Hildebrandt, od 1902 – przez jej syna Felixa, od 1903 – także przez jego rodzeństwo. W tym samym roku (1903) sprzedany.<br/><br/> | ||
| + | Pod nr 2 i 3 wzniesiono budynek Provinzial-Landschaftsgebäude und Landschaftliche Bank der Provinz Westpreußen (Bank Krajowy Prowincji Prusy Zachodnie) (obecnie [[BUDYNEK BANKU GOSPODARKI ŻYWNOŚCIOWEJ| budynek Banku Gospodarki Żywnościowej]]), pod nr 4 firma budowlana z Wrzeszcza braci Edmund i Curta Körnerów wzniosła dla Maxa Hartmanna (1862–1919), radnego miejskiego i właściciela [[CEGIELNIA SUCHANINO| cegielni na Suchaninie]], nowoczesny apartamentowiec (obecnie w tym miejscu [[CENTROMOR| budynek Centromoru]]). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Wersja z 14:29, 21 kwi 2021
HOTEL MARIENBURG, od 1902 Stadt Marienburg, hotel przy An der Reitbahn 2 (ul. Bogusławskiego), po południowej stronie Wieży Więziennej, zajmował także sąsiednie posesje nr 3 i 4 (stajnie, budynki gospodarcze). Powstał przy wałach obronnych po wykupieniu przed 1830, przez Johanna Beniamina Lossa, parceli zajmowanych wcześniej przez zakład destylacji winiaku (nr 2) i stajnie (nr 3 i 4).
Po śmierci założyciela w latach 1854– 1858 zarządzany przez wdowę Caroline Wolter-Loss, od 1863 własność Ferdinanda Helfra, który sprzedał hotel Johannowi Theodorowi Hildebrandtowi (1843–1898). Po jego z kolei śmierci zarządzany przez wdowę Auguste Heiser-Hildebrandt, od 1902 – przez jej syna Felixa, od 1903 – także przez jego rodzeństwo. W tym samym roku (1903) sprzedany.
Pod nr 2 i 3 wzniesiono budynek Provinzial-Landschaftsgebäude und Landschaftliche Bank der Provinz Westpreußen (Bank Krajowy Prowincji Prusy Zachodnie) (obecnie budynek Banku Gospodarki Żywnościowej), pod nr 4 firma budowlana z Wrzeszcza braci Edmund i Curta Körnerów wzniosła dla Maxa Hartmanna (1862–1919), radnego miejskiego i właściciela cegielni na Suchaninie, nowoczesny apartamentowiec (obecnie w tym miejscu budynek Centromoru).
