GOLDWASSER, wódka gdańska
| Linia 10: | Linia 10: | ||
Od roku 1704 likier produkowany był przy Breitgasse 51/52 (ul. Szeroka), gdzie znajdowała się także probiernia-restauracja (Der Lachs – Pod Łososiem). W rękach rodziny Vermöllen firma pozostawała do 1708, po Ambrosiusie prowadzili ją Ahrent i Peter, w 1708 Salomon(?). Do 1711 zarządzał nią Isaac Wed-Linga, po nim wdowa, od 1758 ich syn Isaac Wed-Ling i Dirck Hecker, po tym ostatnim w 1758–1798 jego córka Adelgunda Hecker (1733–1809) i jej mąż Dirck Bestvater (1723–1798). W latach 1798–1831 właścicielem był drugi mąż Adelgundy, [[HENRICHSDORFF CARL GOTTFRIED | Carl Gottfried Henrichsdorff]], następnie w 1831–1836 jego bratanek [[HENRICHSDORFF JOHANN CARL FRIEDRICH | Johann Carl Friedrich Henrichsdorff]], w 1836–1866 wdowa po nim [[ALMONDE MARIANNE ANGELICA van | Marianne Angelica z domu Almonde]]. W 1866–1909 firma należała do córki tych ostatnich, Marii Anny Henrichsdorff (1828–1909), od 1847 żony Adalberta von der Marwitz (1821–1904). Do 1945 własność pozostała w rękach rodziny von der Marwitaz, w 1935 lista spadkobierców Marii Anny i Adalberta obejmowała 47 osób.<br/><br/> | Od roku 1704 likier produkowany był przy Breitgasse 51/52 (ul. Szeroka), gdzie znajdowała się także probiernia-restauracja (Der Lachs – Pod Łososiem). W rękach rodziny Vermöllen firma pozostawała do 1708, po Ambrosiusie prowadzili ją Ahrent i Peter, w 1708 Salomon(?). Do 1711 zarządzał nią Isaac Wed-Linga, po nim wdowa, od 1758 ich syn Isaac Wed-Ling i Dirck Hecker, po tym ostatnim w 1758–1798 jego córka Adelgunda Hecker (1733–1809) i jej mąż Dirck Bestvater (1723–1798). W latach 1798–1831 właścicielem był drugi mąż Adelgundy, [[HENRICHSDORFF CARL GOTTFRIED | Carl Gottfried Henrichsdorff]], następnie w 1831–1836 jego bratanek [[HENRICHSDORFF JOHANN CARL FRIEDRICH | Johann Carl Friedrich Henrichsdorff]], w 1836–1866 wdowa po nim [[ALMONDE MARIANNE ANGELICA van | Marianne Angelica z domu Almonde]]. W 1866–1909 firma należała do córki tych ostatnich, Marii Anny Henrichsdorff (1828–1909), od 1847 żony Adalberta von der Marwitz (1821–1904). Do 1945 własność pozostała w rękach rodziny von der Marwitaz, w 1935 lista spadkobierców Marii Anny i Adalberta obejmowała 47 osób.<br/><br/> | ||
Właściciele oddawali firmę w dzierżawę, kolejno zarządzali nią: 1832–1856 [[FISCHER GUSTAV ADOLPH | Gustav Adolph Fischer]], 1856–1882 [[KUPFERSCHMIDT HEINRICH ADOLPH | Heinrich Adolph Kupferschmidt]], 1882–1922 [[UNRUH EDUARD EMIL | Eduard Emil Unruh]], 1923–1945 jego syn Erich Carl Kurt Unruh. W 1923 starszy z synów, [[UNRUH WILHELM EMIL WALTER | Wilhelm Emil Walter Unruh]] założył filię firmy w Berlinie. 18 VII 1938 (w 340-lecie założenia firmy) otwarto w gdańskiej restauracji Der Lachs firmowe muzeum.<br/><br/> | Właściciele oddawali firmę w dzierżawę, kolejno zarządzali nią: 1832–1856 [[FISCHER GUSTAV ADOLPH | Gustav Adolph Fischer]], 1856–1882 [[KUPFERSCHMIDT HEINRICH ADOLPH | Heinrich Adolph Kupferschmidt]], 1882–1922 [[UNRUH EDUARD EMIL | Eduard Emil Unruh]], 1923–1945 jego syn Erich Carl Kurt Unruh. W 1923 starszy z synów, [[UNRUH WILHELM EMIL WALTER | Wilhelm Emil Walter Unruh]] założył filię firmy w Berlinie. 18 VII 1938 (w 340-lecie założenia firmy) otwarto w gdańskiej restauracji Der Lachs firmowe muzeum.<br/><br/> | ||
| − | Po II wojnie światowej produkowany w Polsce w ramach monopolu państwowego, początkowo w Starogardzie Gdańskim, następnie w Poznaniu (w roku 2008 zmieniono wzór etykiety i kształt butelki), produkcję wstrzymano w roku 2009. W Niemczech produkcję wznowiono w 1971 w Hardenbergu.<br/><br/> | + | Po II wojnie światowej goldwasser produkowany w Polsce w ramach monopolu państwowego, początkowo w Starogardzie Gdańskim, następnie w Poznaniu (w roku 2008 zmieniono wzór etykiety i kształt butelki), produkcję wstrzymano w roku 2009. W Niemczech produkcję wznowiono w 1971 w Hardenbergu.<br/><br/> |
Sprzedawana w charakterystycznych, kanciastych butelkach, początkowo ciemnych, następnie jasnych, przezroczystych (dla prezentacji wirujących płatków złota). Receptura tajna, według prób jej odtworzenia z XVII wieku: na sztof (= 1,4 litra) wchodziło 6 łutów (1 łut = 13,56 g) anżeliki, 6 łutów korzeni tataraku, 2 łuty korzeni mistrzowca, 2 łuty korzeni dziewięćsiłu, 2,5 łutów korzenia kurkumy, łut korzeni gencjany, łut ziela pieprzowego, łut driakwi, łut „diabelskiego ziela”, 10 łutów owoców jałowca, garść winnej ruty, 1 garść świeżej ruty, pewne ilości sandałowca, rozmarynu i innych egzotycznych przypraw, które zalewano w alembiku (naczynie służące do destylacji) sztofem dobrej anyżówki bądź gorzałki francuskiej, a następnie – po odcedzeniu – dolewano 8 sztofów (około 11 litrów) wódki czystej, dodawano do smaku cukier oraz – co stanowiło o marce i wyjątkowości napitku – 22-karatowe płatki złota. Znana była odmiana wódki złotej bez dodatku złotych płatków, za to z dużą ilością aromatycznych korzeni, przypraw i owoców. Sporządzano ją z następujących składników: kardamonu, ziela pieprzowego, kameliny, goździków, imbiru, kwiatów i gałki muszkatołowej, kolendry, kurkumy, liści laurowych, anżeliki, skórki cytrynowej i pomarańczowej, rozmarynu, nasion kopru zwykłego i włoskiego, kminku, anyżu, owoców jałowca, majeranku, tymianku, szałwi, galgantu, kwiatów lawendy z dodatkiem chmielu, a nawet nasion natki i korzenia pietruszki, strąków długiego pieprzu oraz truskawek. Łącznie na kwartę (około 8 litrów) wódki przypadało około 22 kg dodatków. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | Sprzedawana w charakterystycznych, kanciastych butelkach, początkowo ciemnych, następnie jasnych, przezroczystych (dla prezentacji wirujących płatków złota). Receptura tajna, według prób jej odtworzenia z XVII wieku: na sztof (= 1,4 litra) wchodziło 6 łutów (1 łut = 13,56 g) anżeliki, 6 łutów korzeni tataraku, 2 łuty korzeni mistrzowca, 2 łuty korzeni dziewięćsiłu, 2,5 łutów korzenia kurkumy, łut korzeni gencjany, łut ziela pieprzowego, łut driakwi, łut „diabelskiego ziela”, 10 łutów owoców jałowca, garść winnej ruty, 1 garść świeżej ruty, pewne ilości sandałowca, rozmarynu i innych egzotycznych przypraw, które zalewano w alembiku (naczynie służące do destylacji) sztofem dobrej anyżówki bądź gorzałki francuskiej, a następnie – po odcedzeniu – dolewano 8 sztofów (około 11 litrów) wódki czystej, dodawano do smaku cukier oraz – co stanowiło o marce i wyjątkowości napitku – 22-karatowe płatki złota. Znana była odmiana wódki złotej bez dodatku złotych płatków, za to z dużą ilością aromatycznych korzeni, przypraw i owoców. Sporządzano ją z następujących składników: kardamonu, ziela pieprzowego, kameliny, goździków, imbiru, kwiatów i gałki muszkatołowej, kolendry, kurkumy, liści laurowych, anżeliki, skórki cytrynowej i pomarańczowej, rozmarynu, nasion kopru zwykłego i włoskiego, kminku, anyżu, owoców jałowca, majeranku, tymianku, szałwi, galgantu, kwiatów lawendy z dodatkiem chmielu, a nawet nasion natki i korzenia pietruszki, strąków długiego pieprzu oraz truskawek. Łącznie na kwartę (około 8 litrów) wódki przypadało około 22 kg dodatków. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 13:58, 8 kwi 2021
GOLDWASSER (Gulden-Wasser, Złota Wódka), popularna wódka gdańska ( gorzelnictwo, likiery) o minimalnej 40% zawartości alkoholu, likier ziołowo-korzenny. Produkcję rozpoczął w Gdańsku Ambrosius Vermöllen, przybyły z Niderlandów, z Lier (francuskie Lierre, obecnie Belgia, prowincja Antwerpia), od 1598 roku posiadający obywatelstwo gdańskie.
Od roku 1704 likier produkowany był przy Breitgasse 51/52 (ul. Szeroka), gdzie znajdowała się także probiernia-restauracja (Der Lachs – Pod Łososiem). W rękach rodziny Vermöllen firma pozostawała do 1708, po Ambrosiusie prowadzili ją Ahrent i Peter, w 1708 Salomon(?). Do 1711 zarządzał nią Isaac Wed-Linga, po nim wdowa, od 1758 ich syn Isaac Wed-Ling i Dirck Hecker, po tym ostatnim w 1758–1798 jego córka Adelgunda Hecker (1733–1809) i jej mąż Dirck Bestvater (1723–1798). W latach 1798–1831 właścicielem był drugi mąż Adelgundy, Carl Gottfried Henrichsdorff, następnie w 1831–1836 jego bratanek Johann Carl Friedrich Henrichsdorff, w 1836–1866 wdowa po nim Marianne Angelica z domu Almonde. W 1866–1909 firma należała do córki tych ostatnich, Marii Anny Henrichsdorff (1828–1909), od 1847 żony Adalberta von der Marwitz (1821–1904). Do 1945 własność pozostała w rękach rodziny von der Marwitaz, w 1935 lista spadkobierców Marii Anny i Adalberta obejmowała 47 osób.
Właściciele oddawali firmę w dzierżawę, kolejno zarządzali nią: 1832–1856 Gustav Adolph Fischer, 1856–1882 Heinrich Adolph Kupferschmidt, 1882–1922 Eduard Emil Unruh, 1923–1945 jego syn Erich Carl Kurt Unruh. W 1923 starszy z synów, Wilhelm Emil Walter Unruh założył filię firmy w Berlinie. 18 VII 1938 (w 340-lecie założenia firmy) otwarto w gdańskiej restauracji Der Lachs firmowe muzeum.
Po II wojnie światowej goldwasser produkowany w Polsce w ramach monopolu państwowego, początkowo w Starogardzie Gdańskim, następnie w Poznaniu (w roku 2008 zmieniono wzór etykiety i kształt butelki), produkcję wstrzymano w roku 2009. W Niemczech produkcję wznowiono w 1971 w Hardenbergu.
Sprzedawana w charakterystycznych, kanciastych butelkach, początkowo ciemnych, następnie jasnych, przezroczystych (dla prezentacji wirujących płatków złota). Receptura tajna, według prób jej odtworzenia z XVII wieku: na sztof (= 1,4 litra) wchodziło 6 łutów (1 łut = 13,56 g) anżeliki, 6 łutów korzeni tataraku, 2 łuty korzeni mistrzowca, 2 łuty korzeni dziewięćsiłu, 2,5 łutów korzenia kurkumy, łut korzeni gencjany, łut ziela pieprzowego, łut driakwi, łut „diabelskiego ziela”, 10 łutów owoców jałowca, garść winnej ruty, 1 garść świeżej ruty, pewne ilości sandałowca, rozmarynu i innych egzotycznych przypraw, które zalewano w alembiku (naczynie służące do destylacji) sztofem dobrej anyżówki bądź gorzałki francuskiej, a następnie – po odcedzeniu – dolewano 8 sztofów (około 11 litrów) wódki czystej, dodawano do smaku cukier oraz – co stanowiło o marce i wyjątkowości napitku – 22-karatowe płatki złota. Znana była odmiana wódki złotej bez dodatku złotych płatków, za to z dużą ilością aromatycznych korzeni, przypraw i owoców. Sporządzano ją z następujących składników: kardamonu, ziela pieprzowego, kameliny, goździków, imbiru, kwiatów i gałki muszkatołowej, kolendry, kurkumy, liści laurowych, anżeliki, skórki cytrynowej i pomarańczowej, rozmarynu, nasion kopru zwykłego i włoskiego, kminku, anyżu, owoców jałowca, majeranku, tymianku, szałwi, galgantu, kwiatów lawendy z dodatkiem chmielu, a nawet nasion natki i korzenia pietruszki, strąków długiego pieprzu oraz truskawek. Łącznie na kwartę (około 8 litrów) wódki przypadało około 22 kg dodatków.
