SZCZEPKOWSKA MALWINA, pisarka, reżyser
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Mieszkała w Grudziądzu, Krakowie, Warszawie, Pińczowie, od maja 1945 w Gdańsku. W latach 1945–1948 pracowała jako referent literacki w Wydziale Kultury Zarządu Miejskiego, 1948–1953 kierownik literacki [[TEATR WYBRZEŻE | Państwowego Teatru Wybrzeże]] (zob. też [[TEATR PO ROKU 1945 | teatr po roku 1945]]). Była animatorką życia kulturalnego, współtworzyła Oddział Gdański Związku Zawodowego Literatów Polskich (od roku 1949 Związek Literatów Polskich), od 1950 do 1951 roku była prezesem tego oddziału. Zorganizowała i prowadziła (1946–1948) Teatr Oświatowy Gdańskiego Zespołu Artystycznego. W 1952 roku zdała eksternistycznie egzamin reżyserski, w latach 1953–1956 reżyserowała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, 1956–1957 w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu. W 1957 roku wróciła do Gdańska, do 1960 kierowała działem artystycznym rozgłośni [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]], do 1969 pełniła funkcję zastępcy redaktora naczelnego. Była założycielką, kierownikiem i reżyserem Gdańskiego Studia Rapsodycznego w sali przy ul. Wajdeloty (1957–1961). <br/><br/> | Mieszkała w Grudziądzu, Krakowie, Warszawie, Pińczowie, od maja 1945 w Gdańsku. W latach 1945–1948 pracowała jako referent literacki w Wydziale Kultury Zarządu Miejskiego, 1948–1953 kierownik literacki [[TEATR WYBRZEŻE | Państwowego Teatru Wybrzeże]] (zob. też [[TEATR PO ROKU 1945 | teatr po roku 1945]]). Była animatorką życia kulturalnego, współtworzyła Oddział Gdański Związku Zawodowego Literatów Polskich (od roku 1949 Związek Literatów Polskich), od 1950 do 1951 roku była prezesem tego oddziału. Zorganizowała i prowadziła (1946–1948) Teatr Oświatowy Gdańskiego Zespołu Artystycznego. W 1952 roku zdała eksternistycznie egzamin reżyserski, w latach 1953–1956 reżyserowała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, 1956–1957 w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu. W 1957 roku wróciła do Gdańska, do 1960 kierowała działem artystycznym rozgłośni [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]], do 1969 pełniła funkcję zastępcy redaktora naczelnego. Była założycielką, kierownikiem i reżyserem Gdańskiego Studia Rapsodycznego w sali przy ul. Wajdeloty (1957–1961). <br/><br/> | ||
Autorka powieści, między innymi ''Dom na prowincji'' (1933), ''Schody w górę'' (1934), ''Dom chorych dusz'' (1938), ''Muszę kłamać'' (1938), monografii ''20 lat teatru na Wybrzeżu'' (1968), utworów scenicznych: ''Genewa, Paquis nr 10'' (1947), ''Gwiazdy dla wszystkich'' (1960, 1965), ''Czy mogę skorzystać z telefonu?'' (1966), ''Chłopiec z dobrego domu'' (1967, 1968), ''Powrót do rodzinnego domu'' (1974), oraz słuchowisk, między innymi ''Tajemnica Marii Celeste'' (1939), ''Owoce burzy'' (1945), ''Czas orania'' (1946), ''Wiek klęski'' (ok. 1955), ''Pierwszy oficer mówi prawdę'' (1961), ''Strona orła'' (1962), ''Śnieg zasypie ślady'' (1962). W 1959 roku otrzymała Nagrodę Miasta Gdańska w dziedzinie teatralnej. <br/><br/> | Autorka powieści, między innymi ''Dom na prowincji'' (1933), ''Schody w górę'' (1934), ''Dom chorych dusz'' (1938), ''Muszę kłamać'' (1938), monografii ''20 lat teatru na Wybrzeżu'' (1968), utworów scenicznych: ''Genewa, Paquis nr 10'' (1947), ''Gwiazdy dla wszystkich'' (1960, 1965), ''Czy mogę skorzystać z telefonu?'' (1966), ''Chłopiec z dobrego domu'' (1967, 1968), ''Powrót do rodzinnego domu'' (1974), oraz słuchowisk, między innymi ''Tajemnica Marii Celeste'' (1939), ''Owoce burzy'' (1945), ''Czas orania'' (1946), ''Wiek klęski'' (ok. 1955), ''Pierwszy oficer mówi prawdę'' (1961), ''Strona orła'' (1962), ''Śnieg zasypie ślady'' (1962). W 1959 roku otrzymała Nagrodę Miasta Gdańska w dziedzinie teatralnej. <br/><br/> | ||
| − | Od 1937 byłą żoną Zygmunta Zambrzyckiego. Pochowana na [[CMENTARZE W OLIWIE | cmentarzu w Oliwie]]. We wrześniu 1997 jej imieniem nazwano Filię nr 1 [[WOJEWÓDZKA I MIEJSKA BIBLIOTEKA PUBLICZNA IM. JOSEPHA CONRADA-KORZENIOWSKIEGO W GDAŃSKU | Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej]] (Wrzeszcz, al. Grunwaldzka 44). W 2020 roku przy ul. | + | Od 1937 byłą żoną Zygmunta Zambrzyckiego. Pochowana na [[CMENTARZE W OLIWIE | cmentarzu w Oliwie]]. We wrześniu 1997 jej imieniem nazwano Filię nr 1 [[WOJEWÓDZKA I MIEJSKA BIBLIOTEKA PUBLICZNA IM. JOSEPHA CONRADA-KORZENIOWSKIEGO W GDAŃSKU | Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej]] (Wrzeszcz, al. Grunwaldzka 44). W 2020 roku przy ul. Leśnej 4 (Oliwa), na budynku w którym mieszkała, zawieszono upamiętniającą ją tablicę. {{author: MGS}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 14:40, 7 kwi 2021
MALWINA SZCZEPKOWSKA (30 VII 1909 Pińczów – 2 VI 1977 Gdańsk), pisarka, autorka dramatów i słuchowisk; teatrolog, reżyser teatralny i radiowy. Po maturze w Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej w Wilnie ukończyła w 1936 roku polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała w 1929 nowelą Chimera, opublikowaną w „Gazecie Warszawskiej”. Pierwsza publikacja książkowa to powieść Dom na prowincji (1933); pierwsze słuchowisko – Tajemnica Marii Celeste, nadane przez Rozgłośnię Pomorską w Toruniu w 1939 roku.
Mieszkała w Grudziądzu, Krakowie, Warszawie, Pińczowie, od maja 1945 w Gdańsku. W latach 1945–1948 pracowała jako referent literacki w Wydziale Kultury Zarządu Miejskiego, 1948–1953 kierownik literacki Państwowego Teatru Wybrzeże (zob. też teatr po roku 1945). Była animatorką życia kulturalnego, współtworzyła Oddział Gdański Związku Zawodowego Literatów Polskich (od roku 1949 Związek Literatów Polskich), od 1950 do 1951 roku była prezesem tego oddziału. Zorganizowała i prowadziła (1946–1948) Teatr Oświatowy Gdańskiego Zespołu Artystycznego. W 1952 roku zdała eksternistycznie egzamin reżyserski, w latach 1953–1956 reżyserowała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, 1956–1957 w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Kaliszu. W 1957 roku wróciła do Gdańska, do 1960 kierowała działem artystycznym rozgłośni Radia Gdańsk, do 1969 pełniła funkcję zastępcy redaktora naczelnego. Była założycielką, kierownikiem i reżyserem Gdańskiego Studia Rapsodycznego w sali przy ul. Wajdeloty (1957–1961).
Autorka powieści, między innymi Dom na prowincji (1933), Schody w górę (1934), Dom chorych dusz (1938), Muszę kłamać (1938), monografii 20 lat teatru na Wybrzeżu (1968), utworów scenicznych: Genewa, Paquis nr 10 (1947), Gwiazdy dla wszystkich (1960, 1965), Czy mogę skorzystać z telefonu? (1966), Chłopiec z dobrego domu (1967, 1968), Powrót do rodzinnego domu (1974), oraz słuchowisk, między innymi Tajemnica Marii Celeste (1939), Owoce burzy (1945), Czas orania (1946), Wiek klęski (ok. 1955), Pierwszy oficer mówi prawdę (1961), Strona orła (1962), Śnieg zasypie ślady (1962). W 1959 roku otrzymała Nagrodę Miasta Gdańska w dziedzinie teatralnej.
Od 1937 byłą żoną Zygmunta Zambrzyckiego. Pochowana na cmentarzu w Oliwie. We wrześniu 1997 jej imieniem nazwano Filię nr 1 Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej (Wrzeszcz, al. Grunwaldzka 44). W 2020 roku przy ul. Leśnej 4 (Oliwa), na budynku w którym mieszkała, zawieszono upamiętniającą ją tablicę.
