STOCZNIA REMONTOWA
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: 1_Gdanska_Stocznia_Remontowa.png |thumb| Jeden z doków Stoczni Remontowej, na pierwszym planie „Zbierak-1” i „Zbierak-2”, przeznaczone do zbierania zanieczyszczeń ropopochodnych, 2012]] | [[File: 1_Gdanska_Stocznia_Remontowa.png |thumb| Jeden z doków Stoczni Remontowej, na pierwszym planie „Zbierak-1” i „Zbierak-2”, przeznaczone do zbierania zanieczyszczeń ropopochodnych, 2012]] | ||
| + | [[File: 2_Gdańska_Stocznia_Remontowa.jpg |thumb| Wodowanie w Stoczni Remontowej żaglowca „El Mellah” dla Marynarki Wojennej Algierii, 2015]] | ||
'''STOCZNIA REMONTOWA''' (GSR; Gdańska Stocznia Remontowa im. J. Piłsudskiego, Remontowa SA). Początkowo Baza Remontowa Ostrów utworzona 1 VII 1952 po odłączeniu od [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] (im. Lenina) jako specjalistyczne przedsiębiorstwo podporządkowane [[CENTRALNY ZARZĄD PRZEMYSŁU OKRĘTOWEGO | Centralnemu Zarządowi Przemysłu Okrętowego]]. 7 XI 1952 przyjęła nazwę Gdańska Stocznia Remontowa, w grudniu 1952 roku wraz z podobnym przedsiębiorstwem w Szczecinie przekazana do resortu żeglugi. Specjalizowała się w remontach statków, sporadycznie zajmowała się budową małych jednostek pływających (holownik i ponton dla nurków, 1957). W latach 1962–1964 zbudowała 20 barek o nośności 100 ton. W 1963 pozyskała dwa doki pływające. Od 1964 roku rozpoczęła budowę doków pływających na własny użytek, a potem także na eksport. Powstawały one w specjalnie utworzonym zakładzie stosującym budowę blokową. Poszczególne segmenty doków wodowano i łączono na wodzie według technologii opracowanej przez polskich okrętowców. Największym tego rodzaju przedsięwzięciem było oddanie do służby w 1974 doku o nośności 55 tysięcy ton, zamówionego przez stocznię Götaverken w Göteborgu. W 1967 Zjednoczenie Przemysłu Okrętowego utworzyło Przedsiębiorstwo Projektowo-Technologiczne Przemysłu Okrętowego Promor, którego zadaniem było opracowywanie dokumentacji konstruktorskiej oraz projektowania małych jednostek specjalistycznych przewidywanych do produkcji w stoczniach remontowych. Potrzeba wyspecjalizowanego biura kontraktacji usług remontowych, obrotu statkami do 40 m długości i jednostkami sportowymi doprowadziła do wydzielenia z [[CENTROMOR | Centromoru]] Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego Navimor, które decyzją Ministra Żeglugi podporządkowano Zjednoczeniu Morskich Stoczni Remontowych. Stoczniowcy z GSR aktywnie uczestniczyli w strajkach okupacyjnych w sierpniu 1980 i od 13 XII 1981. Po plebiscycie wśród pracowników 11 XI 1981 przyjęła imię Józefa Piłsudskiego. W okresie [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] wielu stoczniowców represjonowano, usunięto również z nazwy stoczni imię J. Piłsudskiego. Od 23 VIII 1988 stoczniowcy brali udział w ogólnopolskiej akcji protestacyjnej. <br/><br/> 12 V 1989 przywrócono GSR imię J. Piłsudskiego, zreorganizowano też stocznię, dostosowując ją do funkcjonowania w ramach gospodarki rynkowej. Doprowadziło to do zwiększenia zakresu usług dla armatorów zachodnich (w 1990 – 8%, w 2001 – 86%). Głównie były to usługi remontowe. Dużym osiągnięciem stała się w 1995–1996 przebudowa wyprodukowanego w Stoczni Szczecińskiej masowca typu B-570 „Penelope” na zbiornikowiec do przewozu kwasu siarkowego lub płynnej (w temperaturze +150 stopni) siarki. Nie mniej skomplikowana była przebudowa promu kolejowego „Mukran” na wielofunkcyjny prom, który opuścił GSR pod nazwą „Petersburg”. Po tym kontrakcie jedną ze specjalizacji stoczni stała się przebudowa i modernizacja promów na dużą skalę dla armatorów zagranicznych oraz budowa promów fiordowych dla Norwegii. W zakresie dostaw specjalistycznych GSR szczyciła się zrealizowanym kontraktem na budowę supernowoczesnej pogłębiarki „Nautilius” dla firmy z Holandii, budową elementów największej pod względem masy platformy wiertniczej dla międzynarodowej spółki Hibernia. U schyłku 1997 roku przekazała do służby statek szkolny „Navigator XXI” Akademii Morskiej w Szczecinie oraz „Horyzont II” – Akademii Morskiej w Gdyni. W 2001 przeprowadzono udaną prywatyzację GSR i zmieniono nazwę na Gdańska Stocznia Remontowa im. Józefa Piłsudskiego SA, używana jest też nazwa handlowa Remontowa SA. Pozostaje największą polską stocznią remontową z siedzibą na Ostrowiu (średnio remontuje 200 statków każdego roku). Sukcesami pierwszej dekady XXI wieku są też modernizacje platform i wież wiertniczych, przebudowa statków do obsługi platform i stanowisk eksploracji podwodnych. Do liczących się osiągnięć należą m.in. udane przebudowy zbiornikowców na statki do innych wyspecjalizowanych funkcji. W następstwie rozwoju stoczni [[STOCZNIA PÓŁNOCNA IM. BOHATERÓW WESTERPLATTE | Remontowa Shipbuilding SA]] oraz Remontowa SA utworzono grupę kapitałową o nazwie Remontowa Holding SA, skupiającą rozmaite firmy branży okrętowej. [[SOYKA PIOTR | Piotr Soyka]] został jej pierwszym prezesem. {{author: JL}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | '''STOCZNIA REMONTOWA''' (GSR; Gdańska Stocznia Remontowa im. J. Piłsudskiego, Remontowa SA). Początkowo Baza Remontowa Ostrów utworzona 1 VII 1952 po odłączeniu od [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] (im. Lenina) jako specjalistyczne przedsiębiorstwo podporządkowane [[CENTRALNY ZARZĄD PRZEMYSŁU OKRĘTOWEGO | Centralnemu Zarządowi Przemysłu Okrętowego]]. 7 XI 1952 przyjęła nazwę Gdańska Stocznia Remontowa, w grudniu 1952 roku wraz z podobnym przedsiębiorstwem w Szczecinie przekazana do resortu żeglugi. Specjalizowała się w remontach statków, sporadycznie zajmowała się budową małych jednostek pływających (holownik i ponton dla nurków, 1957). W latach 1962–1964 zbudowała 20 barek o nośności 100 ton. W 1963 pozyskała dwa doki pływające. Od 1964 roku rozpoczęła budowę doków pływających na własny użytek, a potem także na eksport. Powstawały one w specjalnie utworzonym zakładzie stosującym budowę blokową. Poszczególne segmenty doków wodowano i łączono na wodzie według technologii opracowanej przez polskich okrętowców. Największym tego rodzaju przedsięwzięciem było oddanie do służby w 1974 doku o nośności 55 tysięcy ton, zamówionego przez stocznię Götaverken w Göteborgu. W 1967 Zjednoczenie Przemysłu Okrętowego utworzyło Przedsiębiorstwo Projektowo-Technologiczne Przemysłu Okrętowego Promor, którego zadaniem było opracowywanie dokumentacji konstruktorskiej oraz projektowania małych jednostek specjalistycznych przewidywanych do produkcji w stoczniach remontowych. Potrzeba wyspecjalizowanego biura kontraktacji usług remontowych, obrotu statkami do 40 m długości i jednostkami sportowymi doprowadziła do wydzielenia z [[CENTROMOR | Centromoru]] Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego Navimor, które decyzją Ministra Żeglugi podporządkowano Zjednoczeniu Morskich Stoczni Remontowych. Stoczniowcy z GSR aktywnie uczestniczyli w strajkach okupacyjnych w sierpniu 1980 i od 13 XII 1981. Po plebiscycie wśród pracowników 11 XI 1981 przyjęła imię Józefa Piłsudskiego. W okresie [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] wielu stoczniowców represjonowano, usunięto również z nazwy stoczni imię J. Piłsudskiego. Od 23 VIII 1988 stoczniowcy brali udział w ogólnopolskiej akcji protestacyjnej. <br/><br/> 12 V 1989 przywrócono GSR imię J. Piłsudskiego, zreorganizowano też stocznię, dostosowując ją do funkcjonowania w ramach gospodarki rynkowej. Doprowadziło to do zwiększenia zakresu usług dla armatorów zachodnich (w 1990 – 8%, w 2001 – 86%). Głównie były to usługi remontowe. Dużym osiągnięciem stała się w 1995–1996 przebudowa wyprodukowanego w Stoczni Szczecińskiej masowca typu B-570 „Penelope” na zbiornikowiec do przewozu kwasu siarkowego lub płynnej (w temperaturze +150 stopni) siarki. Nie mniej skomplikowana była przebudowa promu kolejowego „Mukran” na wielofunkcyjny prom, który opuścił GSR pod nazwą „Petersburg”. Po tym kontrakcie jedną ze specjalizacji stoczni stała się przebudowa i modernizacja promów na dużą skalę dla armatorów zagranicznych oraz budowa promów fiordowych dla Norwegii. W zakresie dostaw specjalistycznych GSR szczyciła się zrealizowanym kontraktem na budowę supernowoczesnej pogłębiarki „Nautilius” dla firmy z Holandii, budową elementów największej pod względem masy platformy wiertniczej dla międzynarodowej spółki Hibernia. U schyłku 1997 roku przekazała do służby statek szkolny „Navigator XXI” Akademii Morskiej w Szczecinie oraz „Horyzont II” – Akademii Morskiej w Gdyni. W 2001 przeprowadzono udaną prywatyzację GSR i zmieniono nazwę na Gdańska Stocznia Remontowa im. Józefa Piłsudskiego SA, używana jest też nazwa handlowa Remontowa SA. Pozostaje największą polską stocznią remontową z siedzibą na Ostrowiu (średnio remontuje 200 statków każdego roku). Sukcesami pierwszej dekady XXI wieku są też modernizacje platform i wież wiertniczych, przebudowa statków do obsługi platform i stanowisk eksploracji podwodnych. Do liczących się osiągnięć należą m.in. udane przebudowy zbiornikowców na statki do innych wyspecjalizowanych funkcji. W następstwie rozwoju stoczni [[STOCZNIA PÓŁNOCNA IM. BOHATERÓW WESTERPLATTE | Remontowa Shipbuilding SA]] oraz Remontowa SA utworzono grupę kapitałową o nazwie Remontowa Holding SA, skupiającą rozmaite firmy branży okrętowej. [[SOYKA PIOTR | Piotr Soyka]] został jej pierwszym prezesem. {{author: JL}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 20:25, 5 kwi 2021
STOCZNIA REMONTOWA (GSR; Gdańska Stocznia Remontowa im. J. Piłsudskiego, Remontowa SA). Początkowo Baza Remontowa Ostrów utworzona 1 VII 1952 po odłączeniu od Stoczni Gdańskiej (im. Lenina) jako specjalistyczne przedsiębiorstwo podporządkowane Centralnemu Zarządowi Przemysłu Okrętowego. 7 XI 1952 przyjęła nazwę Gdańska Stocznia Remontowa, w grudniu 1952 roku wraz z podobnym przedsiębiorstwem w Szczecinie przekazana do resortu żeglugi. Specjalizowała się w remontach statków, sporadycznie zajmowała się budową małych jednostek pływających (holownik i ponton dla nurków, 1957). W latach 1962–1964 zbudowała 20 barek o nośności 100 ton. W 1963 pozyskała dwa doki pływające. Od 1964 roku rozpoczęła budowę doków pływających na własny użytek, a potem także na eksport. Powstawały one w specjalnie utworzonym zakładzie stosującym budowę blokową. Poszczególne segmenty doków wodowano i łączono na wodzie według technologii opracowanej przez polskich okrętowców. Największym tego rodzaju przedsięwzięciem było oddanie do służby w 1974 doku o nośności 55 tysięcy ton, zamówionego przez stocznię Götaverken w Göteborgu. W 1967 Zjednoczenie Przemysłu Okrętowego utworzyło Przedsiębiorstwo Projektowo-Technologiczne Przemysłu Okrętowego Promor, którego zadaniem było opracowywanie dokumentacji konstruktorskiej oraz projektowania małych jednostek specjalistycznych przewidywanych do produkcji w stoczniach remontowych. Potrzeba wyspecjalizowanego biura kontraktacji usług remontowych, obrotu statkami do 40 m długości i jednostkami sportowymi doprowadziła do wydzielenia z Centromoru Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego Navimor, które decyzją Ministra Żeglugi podporządkowano Zjednoczeniu Morskich Stoczni Remontowych. Stoczniowcy z GSR aktywnie uczestniczyli w strajkach okupacyjnych w sierpniu 1980 i od 13 XII 1981. Po plebiscycie wśród pracowników 11 XI 1981 przyjęła imię Józefa Piłsudskiego. W okresie stanu wojennego wielu stoczniowców represjonowano, usunięto również z nazwy stoczni imię J. Piłsudskiego. Od 23 VIII 1988 stoczniowcy brali udział w ogólnopolskiej akcji protestacyjnej.
12 V 1989 przywrócono GSR imię J. Piłsudskiego, zreorganizowano też stocznię, dostosowując ją do funkcjonowania w ramach gospodarki rynkowej. Doprowadziło to do zwiększenia zakresu usług dla armatorów zachodnich (w 1990 – 8%, w 2001 – 86%). Głównie były to usługi remontowe. Dużym osiągnięciem stała się w 1995–1996 przebudowa wyprodukowanego w Stoczni Szczecińskiej masowca typu B-570 „Penelope” na zbiornikowiec do przewozu kwasu siarkowego lub płynnej (w temperaturze +150 stopni) siarki. Nie mniej skomplikowana była przebudowa promu kolejowego „Mukran” na wielofunkcyjny prom, który opuścił GSR pod nazwą „Petersburg”. Po tym kontrakcie jedną ze specjalizacji stoczni stała się przebudowa i modernizacja promów na dużą skalę dla armatorów zagranicznych oraz budowa promów fiordowych dla Norwegii. W zakresie dostaw specjalistycznych GSR szczyciła się zrealizowanym kontraktem na budowę supernowoczesnej pogłębiarki „Nautilius” dla firmy z Holandii, budową elementów największej pod względem masy platformy wiertniczej dla międzynarodowej spółki Hibernia. U schyłku 1997 roku przekazała do służby statek szkolny „Navigator XXI” Akademii Morskiej w Szczecinie oraz „Horyzont II” – Akademii Morskiej w Gdyni. W 2001 przeprowadzono udaną prywatyzację GSR i zmieniono nazwę na Gdańska Stocznia Remontowa im. Józefa Piłsudskiego SA, używana jest też nazwa handlowa Remontowa SA. Pozostaje największą polską stocznią remontową z siedzibą na Ostrowiu (średnio remontuje 200 statków każdego roku). Sukcesami pierwszej dekady XXI wieku są też modernizacje platform i wież wiertniczych, przebudowa statków do obsługi platform i stanowisk eksploracji podwodnych. Do liczących się osiągnięć należą m.in. udane przebudowy zbiornikowców na statki do innych wyspecjalizowanych funkcji. W następstwie rozwoju stoczni Remontowa Shipbuilding SA oraz Remontowa SA utworzono grupę kapitałową o nazwie Remontowa Holding SA, skupiającą rozmaite firmy branży okrętowej. Piotr Soyka został jej pierwszym prezesem.
