WINTER VALENTIN von, dowódca wojsk gdańskich
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: Winter_Valentin_von.jpg |thumb| Valentin von Winter]] | + | [[File: Winter_Valentin_von.jpg |thumb| Valentin von Winter, miedzioryt Johanna Bensheimera, 1672]] |
[[File:Valentin_Winter.JPG|thumb|Epitafium Valentina von Wintera w kościele NMP]] | [[File:Valentin_Winter.JPG|thumb|Epitafium Valentina von Wintera w kościele NMP]] | ||
[[File:Winter_Valentin_księgozbiór-Pracownia.jpg|thumb| Herb rodowy Valentina von Winter]] | [[File:Winter_Valentin_księgozbiór-Pracownia.jpg|thumb| Herb rodowy Valentina von Winter]] | ||
'''VALENTIN von WINTER''' (Wonter; 4 VI 1608 Friedland (Prawdinsk), Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), dowódca gdańskich wojsk miejskich. Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 roku do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich. Dowodził obroną Gdańska przed szwedzkim atakiem w roku 1656, następnie zwalczał wrogie oddziały rabujące dobytek podgdańskich wsi. W 1659 dowodził oblężeniem i zwycięskim szturmem na pozycje wojsk szwedzkich w twierdzy [[GDAŃSKA GŁOWA | Gdańska Głowa]] w widłach rzek Wisły i Szkarpawy. Odzyskanie twierdzy uczczono w Gdańsku wybiciem okolicznościowego medalu, autorstwa [[HÖHN JOHANN sen. | Johanna Höhna seniora]]. Za zasługi dla Rzeczypospolitej otrzymał polski indygenat, przyznany decyzją Sejmu Rzeczypospolitej w 1658 roku, odpowiedni dokument wystawiono mu podczas obrad Sejmu w Warszawie 20 maja.<br/><br/> | '''VALENTIN von WINTER''' (Wonter; 4 VI 1608 Friedland (Prawdinsk), Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), dowódca gdańskich wojsk miejskich. Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 roku do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich. Dowodził obroną Gdańska przed szwedzkim atakiem w roku 1656, następnie zwalczał wrogie oddziały rabujące dobytek podgdańskich wsi. W 1659 dowodził oblężeniem i zwycięskim szturmem na pozycje wojsk szwedzkich w twierdzy [[GDAŃSKA GŁOWA | Gdańska Głowa]] w widłach rzek Wisły i Szkarpawy. Odzyskanie twierdzy uczczono w Gdańsku wybiciem okolicznościowego medalu, autorstwa [[HÖHN JOHANN sen. | Johanna Höhna seniora]]. Za zasługi dla Rzeczypospolitej otrzymał polski indygenat, przyznany decyzją Sejmu Rzeczypospolitej w 1658 roku, odpowiedni dokument wystawiono mu podczas obrad Sejmu w Warszawie 20 maja.<br/><br/> | ||
| − | Po śmierci | + | Po śmierci pierwszej, nieznanej z imienia żony, w 1667 w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP) ożenił się z Anną Codrulą (1644–1688), córką [[KÖHNE-JASKI ISRAEL | Israela Köhne-Jaskiego ]]. Pochowany z honorami w kościele NMP. Zachowane epitafium z 1671 roku z popiersiem pułkownika na południowej ścianie kościoła (obok Kaplicy Kapłańskiej) poświęcone jest pamięci jego i jego dwóch żon. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 12:03, 3 kwi 2021
VALENTIN von WINTER (Wonter; 4 VI 1608 Friedland (Prawdinsk), Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), dowódca gdańskich wojsk miejskich. Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 roku do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich. Dowodził obroną Gdańska przed szwedzkim atakiem w roku 1656, następnie zwalczał wrogie oddziały rabujące dobytek podgdańskich wsi. W 1659 dowodził oblężeniem i zwycięskim szturmem na pozycje wojsk szwedzkich w twierdzy Gdańska Głowa w widłach rzek Wisły i Szkarpawy. Odzyskanie twierdzy uczczono w Gdańsku wybiciem okolicznościowego medalu, autorstwa Johanna Höhna seniora. Za zasługi dla Rzeczypospolitej otrzymał polski indygenat, przyznany decyzją Sejmu Rzeczypospolitej w 1658 roku, odpowiedni dokument wystawiono mu podczas obrad Sejmu w Warszawie 20 maja.
Po śmierci pierwszej, nieznanej z imienia żony, w 1667 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) ożenił się z Anną Codrulą (1644–1688), córką Israela Köhne-Jaskiego . Pochowany z honorami w kościele NMP. Zachowane epitafium z 1671 roku z popiersiem pułkownika na południowej ścianie kościoła (obok Kaplicy Kapłańskiej) poświęcone jest pamięci jego i jego dwóch żon.
