VERPOORTENN WILHELM PAUL, rektor Gimnazjum Akademickiego
(uzupelnienie LM (17.04.2020)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''WILHELM PAUL VERPOORTENN''' (4 IX 1721 Neustadt an der Heyde – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn [[VERPOORTENN ALBERT MENON | Alberta Menona Verpoortenna]]. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu oraz w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]] (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej]]. W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, | + | '''WILHELM PAUL VERPOORTENN''' (Verpooorten, ver Poorten, VerPoorten) (4 IX 1721 Neustadt an der Heyde, obecnie Bawaria, Niemcy – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn [[VERPOORTENN ALBERT MENON | Alberta Menona Verpoortenna]]. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu (ówcześnie Saksonia, obecnie Bawaria) oraz w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]] (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej]].<br/><br/> |
| + | W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, między innymi blokadą Gdańska przez Prusy (po I rozbiorze Polski). Jako uczony zajmował się patrystyką, teologią symboliczną i moralną, był znawcą języków orientalnych. Około roku 1766 próbował polemiki z poglądami jednego z największych myślicieli oświecenia, Jeana Jacques’a Rousseau.<br/><br/> | ||
| + | Do jego najważniejszych prac teologicznych, zwłaszcza w okresie gdańskim, należały: ''De resurrectione impiorum merito Christi non impetrata'' (1774), ''Theses ex theologia symbolica'' (1791). Córka Weronika Wilhelmina od 1777 była żoną [[LENGNICH KARL BENJAMIN| Karla Benjamina Lengnicha]]. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:35, 25 lut 2021
WILHELM PAUL VERPOORTENN (Verpooorten, ver Poorten, VerPoorten) (4 IX 1721 Neustadt an der Heyde, obecnie Bawaria, Niemcy – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn Alberta Menona Verpoortenna. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu (ówcześnie Saksonia, obecnie Bawaria) oraz w Gimnazjum Akademickim (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej.
W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor kościoła św. Trójcy. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, między innymi blokadą Gdańska przez Prusy (po I rozbiorze Polski). Jako uczony zajmował się patrystyką, teologią symboliczną i moralną, był znawcą języków orientalnych. Około roku 1766 próbował polemiki z poglądami jednego z największych myślicieli oświecenia, Jeana Jacques’a Rousseau.
Do jego najważniejszych prac teologicznych, zwłaszcza w okresie gdańskim, należały: De resurrectione impiorum merito Christi non impetrata (1774), Theses ex theologia symbolica (1791). Córka Weronika Wilhelmina od 1777 była żoną Karla Benjamina Lengnicha.
