KOZŁOWSKI ANTONI, wykładowca Politechniki Gdańskiej
(wstawianie ilustracji LM (21.10.2020)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:Antoni_Kozłowski.jpg|thumb|Z prawej Antoni Kozłowski, z lewej [[RYLKE ALEKSANDER | Aleksander Rylke]]]] | ||
| + | |||
'''ANTONI KOZŁOWSKI''' (3 V 1890 Białystok – 28 XII 1955 Gdańsk), wykładowca [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z zakresu kotłów cieplnych i silników, pomp parowych. Syn Józefa (zm. 1913 Merwa, Ukraina) i Zofii z domu Cikockiej (zm. 1911 Taszkient). W 1907 roku zdał maturę w Szkole Realnej w Charkowie. W latach 1908–1917 członek Koła Studentów Polaków w Petersburgu. W 1915 uzyskał absolutorium, w 1917 został absolwentem (inżynier mechanik I klasy) Instytutu Politechnicznego w Piotrogrodzie. W latach 1915–1916 pracował jako rewident w fabrykach broni, w 1916 w firmie Babcock and Wilcox Ltd w Piotrogrodzie, w okresie 1917–1920 był naczelnikiem Wydziału Budowy Maszyn w Radzie Gospodarczo-Ludowej, w 1920 naczelnikiem Wydziału Remontów w Taszkiencie, w Głównym Zarządzie Kolei oraz nauczycielem w Technikum Kolejowym w Aszchabadzie. Od 1921 roku w Białymstoku, w latach 1921–1927 pracował w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów w Warszawie jako inżynier rewident, następnie (1928–1939) był zastępcą dyrektora i kierownikiem oddziału Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Lublinie, który zorganizował. W okresie 1934–1939 członek lubelskiej Rady Miejskiej. <br/><br> | '''ANTONI KOZŁOWSKI''' (3 V 1890 Białystok – 28 XII 1955 Gdańsk), wykładowca [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z zakresu kotłów cieplnych i silników, pomp parowych. Syn Józefa (zm. 1913 Merwa, Ukraina) i Zofii z domu Cikockiej (zm. 1911 Taszkient). W 1907 roku zdał maturę w Szkole Realnej w Charkowie. W latach 1908–1917 członek Koła Studentów Polaków w Petersburgu. W 1915 uzyskał absolutorium, w 1917 został absolwentem (inżynier mechanik I klasy) Instytutu Politechnicznego w Piotrogrodzie. W latach 1915–1916 pracował jako rewident w fabrykach broni, w 1916 w firmie Babcock and Wilcox Ltd w Piotrogrodzie, w okresie 1917–1920 był naczelnikiem Wydziału Budowy Maszyn w Radzie Gospodarczo-Ludowej, w 1920 naczelnikiem Wydziału Remontów w Taszkiencie, w Głównym Zarządzie Kolei oraz nauczycielem w Technikum Kolejowym w Aszchabadzie. Od 1921 roku w Białymstoku, w latach 1921–1927 pracował w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów w Warszawie jako inżynier rewident, następnie (1928–1939) był zastępcą dyrektora i kierownikiem oddziału Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Lublinie, który zorganizował. W okresie 1934–1939 członek lubelskiej Rady Miejskiej. <br/><br> | ||
18 IX 1939 aresztowany przez Niemców, zakładnik, wkrótce zwolniony. W czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej w okręgu Lublin, zajmował się kolportażem i edycją prasy podziemnej, następnie pracował jako inspektor kotłów w Stowarzyszeniu Dozoru Technicznego w Warszawie. Od lutego do września 1945 zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora i wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, oddział w Lublinie. W Gdańsku od 1945 roku. Był kierownikiem Katedry Kotłów Parowych oraz Zakładu Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa PG, w latach 1945–1947 kierownikiem Laboratorium Maszynowego. Od 1949 roku zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Jednocześnie w latach 1945–1950 pracował jako nauczyciel Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego ([[CONRADINUM | Conradinum]]), a przez rok (1949–1950) również w Szkole Inżynierskiej NOT. <br/><br> | 18 IX 1939 aresztowany przez Niemców, zakładnik, wkrótce zwolniony. W czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej w okręgu Lublin, zajmował się kolportażem i edycją prasy podziemnej, następnie pracował jako inspektor kotłów w Stowarzyszeniu Dozoru Technicznego w Warszawie. Od lutego do września 1945 zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora i wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, oddział w Lublinie. W Gdańsku od 1945 roku. Był kierownikiem Katedry Kotłów Parowych oraz Zakładu Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa PG, w latach 1945–1947 kierownikiem Laboratorium Maszynowego. Od 1949 roku zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Jednocześnie w latach 1945–1950 pracował jako nauczyciel Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego ([[CONRADINUM | Conradinum]]), a przez rok (1949–1950) również w Szkole Inżynierskiej NOT. <br/><br> | ||
Wersja z 11:08, 21 paź 2020
ANTONI KOZŁOWSKI (3 V 1890 Białystok – 28 XII 1955 Gdańsk), wykładowca Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z zakresu kotłów cieplnych i silników, pomp parowych. Syn Józefa (zm. 1913 Merwa, Ukraina) i Zofii z domu Cikockiej (zm. 1911 Taszkient). W 1907 roku zdał maturę w Szkole Realnej w Charkowie. W latach 1908–1917 członek Koła Studentów Polaków w Petersburgu. W 1915 uzyskał absolutorium, w 1917 został absolwentem (inżynier mechanik I klasy) Instytutu Politechnicznego w Piotrogrodzie. W latach 1915–1916 pracował jako rewident w fabrykach broni, w 1916 w firmie Babcock and Wilcox Ltd w Piotrogrodzie, w okresie 1917–1920 był naczelnikiem Wydziału Budowy Maszyn w Radzie Gospodarczo-Ludowej, w 1920 naczelnikiem Wydziału Remontów w Taszkiencie, w Głównym Zarządzie Kolei oraz nauczycielem w Technikum Kolejowym w Aszchabadzie. Od 1921 roku w Białymstoku, w latach 1921–1927 pracował w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów w Warszawie jako inżynier rewident, następnie (1928–1939) był zastępcą dyrektora i kierownikiem oddziału Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Lublinie, który zorganizował. W okresie 1934–1939 członek lubelskiej Rady Miejskiej.
18 IX 1939 aresztowany przez Niemców, zakładnik, wkrótce zwolniony. W czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej w okręgu Lublin, zajmował się kolportażem i edycją prasy podziemnej, następnie pracował jako inspektor kotłów w Stowarzyszeniu Dozoru Technicznego w Warszawie. Od lutego do września 1945 zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora i wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, oddział w Lublinie. W Gdańsku od 1945 roku. Był kierownikiem Katedry Kotłów Parowych oraz Zakładu Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa PG, w latach 1945–1947 kierownikiem Laboratorium Maszynowego. Od 1949 roku zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Jednocześnie w latach 1945–1950 pracował jako nauczyciel Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego ( Conradinum), a przez rok (1949–1950) również w Szkole Inżynierskiej NOT.
Twórca i współtwórca kilkudziesięciu projektów i ekspertyz dotyczących systemu grzewczego, kotłowni, maszyn parowych. Między innymi autor książki Maszynoznawstwo ogólne (1951). Posiadał uprawnienia rzeczoznawcy do spraw energetyki i ciepłownictwa dla zakładów przemysłowych, instytucji podległych zarządom miast, wojska i przemysłu zbrojeniowego. Od 1918 roku wieloletni członek, a od 1935 wiceprezes Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP). Przewodniczący i organizator gdańskiego oddziału SIMP-u (1946–1947). W latach 1945–1947 doradca techniczny Centralnego Zarządu Przemysłu Okrętowego i Zjednoczenia Stoczni Polskich.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1955) i Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955).
Po raz pierwszy żonaty ze Stanisławą z domu Mackiewicz (zm. 1924), miał z nią syna (1923–1924); po raz drugi – z Anielą z domu Janowicz (1898–1978), ojciec Jana Przemysława Kozłowskiego, profesora PG.
