REINHOLD, firma
(wstawianie ilustracji LM (8.07.2020)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Friedrich_Gottlieb_Reinhold.jpg|thumb|Friedrich Gottlieb Reinhold]] | [[File:Friedrich_Gottlieb_Reinhold.jpg|thumb|Friedrich Gottlieb Reinhold]] | ||
[[File:REINHOLD,_firma.jpg|thumb|Desiderius Wilhelm Adolph Siedler senior]] | [[File:REINHOLD,_firma.jpg|thumb|Desiderius Wilhelm Adolph Siedler senior]] | ||
| + | [[File:3_Reinhold.jpg|thumb|Parowiec „Carlos”, największa swego czasu jednostka firmy Reinhold F.G., 1884, fot. [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT| Rudolf Theodor Kuhn]]]] | ||
[[File:Parowiec_Reinhold.png|thumb|Parowiec „F. G. Reinhold”, własność firmy, 1600 ton wyporności]] | [[File:Parowiec_Reinhold.png|thumb|Parowiec „F. G. Reinhold”, własność firmy, 1600 ton wyporności]] | ||
| Linia 39: | Linia 40: | ||
| class="authorEgTab" |{{author: MrGl}} | | class="authorEgTab" |{{author: MrGl}} | ||
|} | |} | ||
| − | <br />Po śmierci Desideriusa Siedlera sen. (od 1889 roku także członka [[KORPORACJA KUPCÓW GDAŃSKICH | Korporacji Kupców]]) jego spadkobiercą został syn Desiderius Siedler jr (II) (1861–1915), kontynuujący dotychczasową działalność firmy. W latach 1892–1897 jego wspólnikiem i prokurentem firmy był kupiec August Borowski. Okres I wojny światowej ograniczył zasięg działalności firmy do rejonu Morza Bałtyckiego i portów niemieckich. Desiderius Siedler jr zmarł z żalu po stracie na froncie starszego syna Desideriusa III (1892–1914). Po jego śmierci kierownictwo przejęła wdowa Maria Siedler z domu Müller (1871 Polzow w Uckermark – 7 VI 1939 Berlin, pochowana w Gdańsku), żona Desideriusa Siedlera jr. od 5 VI 1891. Prowadziła ją przy pomocy prokurentów. 1 I 1920 roku wspólnikiem został [[BOSSELMANN EDUARD | Eduard Bosselmann]], siostrzeniec Desideriusa Siedlera jr. (II), ożeniony potem ze swoją kuzynką Edith Siedler. Świetnie przygotowany do zawodu | + | <br />Po śmierci Desideriusa Siedlera sen. (od 1889 roku także członka [[KORPORACJA KUPCÓW GDAŃSKICH | Korporacji Kupców]]) jego spadkobiercą został syn Desiderius Siedler jr (II) (1861–1915), kontynuujący dotychczasową działalność firmy. W latach 1892–1897 jego wspólnikiem i prokurentem firmy był kupiec August Borowski. Okres I wojny światowej ograniczył zasięg działalności firmy do rejonu Morza Bałtyckiego i portów niemieckich. Desiderius Siedler jr zmarł z żalu po stracie na froncie starszego syna Desideriusa III (1892–1914). Po jego śmierci kierownictwo przejęła wdowa Maria Siedler z domu Müller (1871 Polzow w Uckermark – 7 VI 1939 Berlin, pochowana w Gdańsku), żona Desideriusa Siedlera jr. od 5 VI 1891. Prowadziła ją przy pomocy prokurentów. <br/><br/> |
| + | |||
| + | 1 I 1920 roku wspólnikiem został [[BOSSELMANN EDUARD | Eduard Bosselmann]], siostrzeniec Desideriusa Siedlera jr. (II), ożeniony potem ze swoją kuzynką Edith Siedler. W 1923 firma dysponowała parowcami „Oberpräsidnet Delbruck” (1600 DTW), „F. G. Reinhold” (1600 DTW), „Desiderius Siedler” (680 DTW), „Edith Bosselmann” (680 DTW) i „Marie Sedler” (625 DTW). Świetnie przygotowany do zawodu Desideriusa Siedlera jr. (II) ożywił działalność firmy, utworzył siostrzane przedsiębiorstwo Seereederei Danzig AG o podobnych zadaniach, posiadające w 1923 roku: jeden mały parowiec („Adlerhorst”) do żeglugi kabotażowej (625 DTW) oraz trzy duże parowce o tonażu od 3500 („Bosporus”) do 4500 DTW („Galata” i „Marmara”), przystosowane do żeglugi oceanicznej. Drugą, utworzoną przez niego 1 I 1924 roku, spółką z o.o. Danziger Stauereibetrieb GmbH, był zakład sztauerski, wyodrębniony z firmy Reinhold F.G. W 1936 roku współwłaścicielem firmy został młodszy syn Desideriusa Siedlera jr., Hans Günther Siedler (1904–2001), w 1939 przejął kierownictwo, pozostali członkowie rodziny byli udziałowcami. <br/><br/> | ||
| + | |||
| + | W 1928 roku główna siedziba firmy znajdowała się przy Hopfengasse 33 (ul. Chmielna), w latach 1934–1939 przy Mattenbuden 30 (ul. Szopy). Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał z rodziną w Lubece i reaktywował tam w 1946 roku firmę pod dawną nazwą. Dział następnie w Lubece i w Hamburgu. Posiadała w 1946 kilka statków, które ocalały z wojennej zawieruchy. W 2001 roku firma została zlikwidowana i wykreślona z rejestru handlowego przez ostatniego jej właściciela, Hansa Jobsta Siedlera (ur. 13 I 1941 Gdańsk). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 10:35, 8 lip 2020
REINHOLD, F.G. Reinhold, firma armatorsko-spedycyjna. Założona w 1858 roku przez Friedricha Gottlieba Reinholda (7 V 1801 Gdańsk – 8 IX 1878 Gdańsk), w 1831 właściciela firmy handlu hurtowego zbożem, z kantorem przy Poggenpfuhl 35 (ul. Żabi Kruk), w 1839 przy Dienergasse 14 (obecnie nie istnieje, do 1945 przedłużenie ul. Hintergasse (ul. Za Murami)). Wykorzystując nabytą dawną firmę armatorską, David R. Reehtz w 1858 roku założył firmę Reinhold F.G. Obsługiwała ona statki w porcie gdańskim i na redzie. Kantor mieścił się przy Heilige-Geist-Gasse 78 (ul. św. Ducha). W 1863 roku prokurentem firmy został Desiderius Wilhelm Adolph Siedler sen. (1 III 1833 Szczecinek – 14 V 1889 Gdańsk), od 1866 jej współwłaściciel. Po śmierci założyciela jej jedyny właściciel. Syn wspólnika, Paul Friedrich Robert Reinhold (1832–1901), pracował w firmie jako prokurent. Desiderius Siedler sen. przekształcił ją po 1878 roku w firmę armatorsko-maklerską. Kantor firmy przeniesiono do kamienicy (nabytej około 1870 roku przez Desideriusa Siedlera) przy Brotbänkengasse 26 (ul. Chlebnicka), gdzie istniał do około 1925. Agencja firmy działała także w Nowym Porcie, w latach 1884–1897 przy Hafenstraße 4 (ulica obecnie nie istnieje), od 1905 przy Wolterstraße 2 (ul. Wąska). Po 1880 roku statki firmy pływały regularnie do Szwecji, Norwegii, Rosji (Petersburga), Anglii, Holandii, Belgii. Po 1880 roku w skład jej taboru wchodziły wyłącznie niewielkie parowce kabotażowe.
| Rok | Liczba | Tonaż |
|---|---|---|
| 1884 | 5 | 2 242 NRT |
| 1894 | 9 | 3 746 NRT |
| 1904 | 8 | 3 507 NRT |
| 1914 | 6 | 2 946 NRT |
| 1923 | 5 | 5 200 TDW |
| 1925–1945 | 8 | 8 500–12 300 TDW |
Po śmierci Desideriusa Siedlera sen. (od 1889 roku także członka Korporacji Kupców) jego spadkobiercą został syn Desiderius Siedler jr (II) (1861–1915), kontynuujący dotychczasową działalność firmy. W latach 1892–1897 jego wspólnikiem i prokurentem firmy był kupiec August Borowski. Okres I wojny światowej ograniczył zasięg działalności firmy do rejonu Morza Bałtyckiego i portów niemieckich. Desiderius Siedler jr zmarł z żalu po stracie na froncie starszego syna Desideriusa III (1892–1914). Po jego śmierci kierownictwo przejęła wdowa Maria Siedler z domu Müller (1871 Polzow w Uckermark – 7 VI 1939 Berlin, pochowana w Gdańsku), żona Desideriusa Siedlera jr. od 5 VI 1891. Prowadziła ją przy pomocy prokurentów.
1 I 1920 roku wspólnikiem został Eduard Bosselmann, siostrzeniec Desideriusa Siedlera jr. (II), ożeniony potem ze swoją kuzynką Edith Siedler. W 1923 firma dysponowała parowcami „Oberpräsidnet Delbruck” (1600 DTW), „F. G. Reinhold” (1600 DTW), „Desiderius Siedler” (680 DTW), „Edith Bosselmann” (680 DTW) i „Marie Sedler” (625 DTW). Świetnie przygotowany do zawodu Desideriusa Siedlera jr. (II) ożywił działalność firmy, utworzył siostrzane przedsiębiorstwo Seereederei Danzig AG o podobnych zadaniach, posiadające w 1923 roku: jeden mały parowiec („Adlerhorst”) do żeglugi kabotażowej (625 DTW) oraz trzy duże parowce o tonażu od 3500 („Bosporus”) do 4500 DTW („Galata” i „Marmara”), przystosowane do żeglugi oceanicznej. Drugą, utworzoną przez niego 1 I 1924 roku, spółką z o.o. Danziger Stauereibetrieb GmbH, był zakład sztauerski, wyodrębniony z firmy Reinhold F.G. W 1936 roku współwłaścicielem firmy został młodszy syn Desideriusa Siedlera jr., Hans Günther Siedler (1904–2001), w 1939 przejął kierownictwo, pozostali członkowie rodziny byli udziałowcami.
W 1928 roku główna siedziba firmy znajdowała się przy Hopfengasse 33 (ul. Chmielna), w latach 1934–1939 przy Mattenbuden 30 (ul. Szopy). Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał z rodziną w Lubece i reaktywował tam w 1946 roku firmę pod dawną nazwą. Dział następnie w Lubece i w Hamburgu. Posiadała w 1946 kilka statków, które ocalały z wojennej zawieruchy. W 2001 roku firma została zlikwidowana i wykreślona z rejestru handlowego przez ostatniego jej właściciela, Hansa Jobsta Siedlera (ur. 13 I 1941 Gdańsk).
