MIKULSKI SIEMION PIETROWICZ, wojskowy komendant Gdańska

Wersja z 09:58, 22 maj 2020

Generał-lejtnant Siemion Mikulski (w środku), po prawej prezydent Gdańska Franciszek Kotus-Janowski, po lewej wojewoda gdański Mieczysław Okęcki

SIEMION PIETROWICZ MIKULSKI (15/27 IX 1896 Kiwaczyna pod Suchopolem, gubernia Grodzieńska – 8 V 1964 Moskwa), Białorusin, oficer Armii Czerwonej, wojskowy komendant Gdańska w 1945 roku. Podczas I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, w marcu 1918 roku w stopniu podporucznika wstąpił do Armii Czerwonej. W 1929 roku ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego. Brał udział w wojnie z Polską (maj–październik 1920) oraz Finlandią (1939–1940).

Od kwietnia 1940 roku był dowódcą 142. Dywizji Strzelców; na tym stanowisku zastał go wybuch wojny z Niemcami. Później – już jako generał-major (od 11 IX 1941) – pełnił funkcje: od 1 X 1941 roku szefa sztabu 23. Armii (Front Leningradzki), od 23 I 1942 zastępcy dowódcy 54. Armii (Front Wołchowski), od 12 XI 1942 szefa sztabu 2. Armii Uderzeniowej (Przesmyk Karelski), od 15 XII 1942 zastępcy dowódcy 8. Armii, od 19 VI 1943 dowódcy 6. Korpusu Strzelców (Front Wołchowski), a od kwietnia 1944 123. Korpusu Strzelców.

Od 3 VI 1944 do 23 III 1945 był dowódcą 99. Korpusu Strzelców (od 29 XII 1944 – 40. Korpus Gwardyjski), z którym wziął udział w operacji wschodniopomorskiej i zdobyciu Gdańska. 2 XI 1944 otrzymał nominację na stopień generała-lejtnanta. Od 23 (faktycznie od 31) III do lipca 1945 roku był pierwszym radzieckim komendantem wojskowym Gdańska (zob. Morska Grupa Operacyjna Ministerstwa Przemysłu i Handlu).

Między lipcem 1945 a majem 1946 roku pełnił funkcję dowódcy 54. Korpusu Strzelców, następnie, aż do przejścia na emeryturę w 1955 roku, wykładał w Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. Został pochowany na cmentarzu Preobrażeńskim w Moskwie. OM