KALCKREUTH FRIEDRICH ADOLF von, komendant twierdzy Gdańsk
(Anulowanie wersji nr 66526 utworzonej przez Blazejsliwinski (dyskusja)) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:2_Friedrich_Adolf_von_Kalckreuth.jpg|thumb|Friedrich von Kalckreuth poddaje 26 V 1807 Gdańsk i przekazuje Francuzom klucze do miasta, sztych Jana Ligbera (zm. przed 1814)]] | [[File:2_Friedrich_Adolf_von_Kalckreuth.jpg|thumb|Friedrich von Kalckreuth poddaje 26 V 1807 Gdańsk i przekazuje Francuzom klucze do miasta, sztych Jana Ligbera (zm. przed 1814)]] | ||
| − | '''FRIEDRICH ADOLF von KALCKREUTH''' (21 II 1737 Sotterhausen | + | '''FRIEDRICH ADOLF von KALCKREUTH''' (21 II 1737 Sotterhausen – 10 VI 1818 Berlin), oficer. Syn Hansa Ernsta, oficera wojsk saskich i polskich. W wojsku pruskim od 1752 roku, od 1758 adiutant Friedricha Heinricha Ludwiga Hohenzollerna (Henryka, księcia pruskiego), młodszego brata króla Fryderyka II Wielkiego. Podczas wojny prusko–austriackiej 29 X 1762 wyróżnił się w bitwie pod Freibergiem. W 1766 popadł w niełaskę, otrzymał 20-letni zakaz pojawiania się w Berlinie. W randze pułkownika walczył w latach 1778–1779 w kolejnej wojnie Prus z Austrią, tym razem o sukcesję bawarską (1778–1779), za zasługi przywrócony do łask. W 1787 ponownie wyróżnił się w wojnie z Holandią. Od 1790 generał lejtnant. W 1792 dowodził wojskami pruskimi w Szampanii, w 1793 oblężeniem Moguncji.<br/><br/> |
Od roku 1795 komendant twierdz w Gdańsku i Toruniu. W 1806 brał udział w przegranej bitwie z Francuzami pod Auerstedt. W randze feldmarszałka dowodził w 1807 roku obroną Gdańska przed wojskami napoleońskimi. Po klęsce i opuszczeniu miasta został gubernatorem Królewca, w 1812–1814 był gubernatorem pruskim Wrocławia, a w 1814 Berlina. <br/><br/> | Od roku 1795 komendant twierdz w Gdańsku i Toruniu. W 1806 brał udział w przegranej bitwie z Francuzami pod Auerstedt. W randze feldmarszałka dowodził w 1807 roku obroną Gdańska przed wojskami napoleońskimi. Po klęsce i opuszczeniu miasta został gubernatorem Królewca, w 1812–1814 był gubernatorem pruskim Wrocławia, a w 1814 Berlina. <br/><br/> | ||
Był dwukrotnie żonaty: od 13 III 1767 roku z Charlotte von Morien (1 IX 1726 – 22 I 1768), po jej śmierci od 22 I 1781 roku z Charlotte Henriette Sophie (30 XI 1756 – 3 IV 1829), córką Jakoba Friedricha von Rohd. Pierwsza żona zmarła w czasie porodu córki Wilhelminy (później żony Augusta Wilhelma Leopolda hrabiego von Schlabrendorff, dyrektora szkoły jazdy w Legnicy). Dziećmi z drugiego małżeństwa byli: hrabia Friedrich Wilhelm Emil von Kalckreuth (24 VI 1782 – 3 VIII 1857), ojciec Eduarda Stanislausa von Kalckreuth (1821–1894), artysty malarza, dyrektora Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, Friedrich Ernst Adolf Karl (ur. 1790), pruski oficer kawalerii, oraz Sophie Charlotte, zmarła wkrótce po urodzeniu w 1783 roku. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był dwukrotnie żonaty: od 13 III 1767 roku z Charlotte von Morien (1 IX 1726 – 22 I 1768), po jej śmierci od 22 I 1781 roku z Charlotte Henriette Sophie (30 XI 1756 – 3 IV 1829), córką Jakoba Friedricha von Rohd. Pierwsza żona zmarła w czasie porodu córki Wilhelminy (później żony Augusta Wilhelma Leopolda hrabiego von Schlabrendorff, dyrektora szkoły jazdy w Legnicy). Dziećmi z drugiego małżeństwa byli: hrabia Friedrich Wilhelm Emil von Kalckreuth (24 VI 1782 – 3 VIII 1857), ojciec Eduarda Stanislausa von Kalckreuth (1821–1894), artysty malarza, dyrektora Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, Friedrich Ernst Adolf Karl (ur. 1790), pruski oficer kawalerii, oraz Sophie Charlotte, zmarła wkrótce po urodzeniu w 1783 roku. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:15, 20 sty 2020
FRIEDRICH ADOLF von KALCKREUTH (21 II 1737 Sotterhausen – 10 VI 1818 Berlin), oficer. Syn Hansa Ernsta, oficera wojsk saskich i polskich. W wojsku pruskim od 1752 roku, od 1758 adiutant Friedricha Heinricha Ludwiga Hohenzollerna (Henryka, księcia pruskiego), młodszego brata króla Fryderyka II Wielkiego. Podczas wojny prusko–austriackiej 29 X 1762 wyróżnił się w bitwie pod Freibergiem. W 1766 popadł w niełaskę, otrzymał 20-letni zakaz pojawiania się w Berlinie. W randze pułkownika walczył w latach 1778–1779 w kolejnej wojnie Prus z Austrią, tym razem o sukcesję bawarską (1778–1779), za zasługi przywrócony do łask. W 1787 ponownie wyróżnił się w wojnie z Holandią. Od 1790 generał lejtnant. W 1792 dowodził wojskami pruskimi w Szampanii, w 1793 oblężeniem Moguncji.
Od roku 1795 komendant twierdz w Gdańsku i Toruniu. W 1806 brał udział w przegranej bitwie z Francuzami pod Auerstedt. W randze feldmarszałka dowodził w 1807 roku obroną Gdańska przed wojskami napoleońskimi. Po klęsce i opuszczeniu miasta został gubernatorem Królewca, w 1812–1814 był gubernatorem pruskim Wrocławia, a w 1814 Berlina.
Był dwukrotnie żonaty: od 13 III 1767 roku z Charlotte von Morien (1 IX 1726 – 22 I 1768), po jej śmierci od 22 I 1781 roku z Charlotte Henriette Sophie (30 XI 1756 – 3 IV 1829), córką Jakoba Friedricha von Rohd. Pierwsza żona zmarła w czasie porodu córki Wilhelminy (później żony Augusta Wilhelma Leopolda hrabiego von Schlabrendorff, dyrektora szkoły jazdy w Legnicy). Dziećmi z drugiego małżeństwa byli: hrabia Friedrich Wilhelm Emil von Kalckreuth (24 VI 1782 – 3 VIII 1857), ojciec Eduarda Stanislausa von Kalckreuth (1821–1894), artysty malarza, dyrektora Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, Friedrich Ernst Adolf Karl (ur. 1790), pruski oficer kawalerii, oraz Sophie Charlotte, zmarła wkrótce po urodzeniu w 1783 roku.
