ODYNIEC WACŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WACŁAW ODYNIEC''' (17 II 1922 Wilno – 9 IV 1999 Tczew) | + | [[File:Wacław_Odyniec.jpg|thumb|Wacław Odyniec]] |
| + | '''WACŁAW ODYNIEC''' (17 II 1922 Wilno – 9 IV 1999 Tczew), historyk, profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Wychowany w majątku należącym do babki w Dorżach koło Oszmiany. Szkołę powszechną ukończył w Oszmianie, w 1939 w Wilnie uzyskał małą maturą, w 1941 zdał tam egzamin dojrzałości. Żołnierz VIII Brygady Oszmiańskiej Armii Krajowej, w oddziałach leśnych od lutego 1944 do marca 1945, uczestnik walk o Wilno. W latach 1946–1949 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK), od grudnia 1946 młodszy asystent w Katedrze Historii Ziem Pomorza i Krajów Nadbałtyckich.<br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku od listopada 1948 podjął pracę jako asystent [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]]. Od maja 1949 magister, od 1960 doktor (promotor Karli Górski, obrona na UMK), od 1967 doktor habilitowany (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu). W latach 1948–1970 w gdańskiej WSP kierownik Katedry Historii Polski i Powszechnej XVI–XVIII wieku, jednocześnie wykładał (1952–1970) w Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Od 1970 pracownik UG, w latach 1970-1974 dyrektor Instytutu Historii UG, od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), 1981–1984 dziekan Wydziału Humanistycznego UG, od 1986 profesor zwyczajny. Od 1992 roku na emeryturze.<br/><br/> | ||
| + | Badacz dziejów Prus Królewskich, morskich dziejów Polski i Kaszub (zwany „Kaszubą spod Oszmiany”), autor miedzy innymi ''Starostwo puckie w latach 1546–1678'' (1961); ''Życie i obyczaje ludu pomorskiego w XVII i XVIII wieku'' (1966); ''Położenie ekonomiczne i społeczne chłopów województwa pomorskiego w XVIII w.'' (1967); ''Dzieje Prus Królewskich. Zarys monograficzny'' (1972), ''Polskie dominium maris Baltici. Zagadnienia geograficzne, ekonomiczne i społeczne X–XVIII wieku'' (1982), ''Kaszubskie obrzędy i obyczaje. Wstęp do etnografii historycznej Kaszub w XVI–XVIII w.'' (1985). | ||
| + | Członek Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 1946), [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (od 1948), Towarzystwa Naukowego w Toruniu (od 1949), Rady Naukowej Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie. Niezrównany gawędziarz i popularyzator historii, od roku 1997 honorowy obywatel Gniewu. | ||
| + | Żonaty był z Krystyną z domu Fiszer, ojciec Pawła (ur. 1950) i Joanny Marii (ur. 1952). Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jego imię nosi jedna z sal wykładowych Instytutu Historii UG. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 12:18, 5 sty 2020
WACŁAW ODYNIEC (17 II 1922 Wilno – 9 IV 1999 Tczew), historyk, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Wychowany w majątku należącym do babki w Dorżach koło Oszmiany. Szkołę powszechną ukończył w Oszmianie, w 1939 w Wilnie uzyskał małą maturą, w 1941 zdał tam egzamin dojrzałości. Żołnierz VIII Brygady Oszmiańskiej Armii Krajowej, w oddziałach leśnych od lutego 1944 do marca 1945, uczestnik walk o Wilno. W latach 1946–1949 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK), od grudnia 1946 młodszy asystent w Katedrze Historii Ziem Pomorza i Krajów Nadbałtyckich.
W Gdańsku od listopada 1948 podjął pracę jako asystent Wyższej Szkole Pedagogicznej. Od maja 1949 magister, od 1960 doktor (promotor Karli Górski, obrona na UMK), od 1967 doktor habilitowany (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu). W latach 1948–1970 w gdańskiej WSP kierownik Katedry Historii Polski i Powszechnej XVI–XVIII wieku, jednocześnie wykładał (1952–1970) w Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Od 1970 pracownik UG, w latach 1970-1974 dyrektor Instytutu Historii UG, od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), 1981–1984 dziekan Wydziału Humanistycznego UG, od 1986 profesor zwyczajny. Od 1992 roku na emeryturze.
Badacz dziejów Prus Królewskich, morskich dziejów Polski i Kaszub (zwany „Kaszubą spod Oszmiany”), autor miedzy innymi Starostwo puckie w latach 1546–1678 (1961); Życie i obyczaje ludu pomorskiego w XVII i XVIII wieku (1966); Położenie ekonomiczne i społeczne chłopów województwa pomorskiego w XVIII w. (1967); Dzieje Prus Królewskich. Zarys monograficzny (1972), Polskie dominium maris Baltici. Zagadnienia geograficzne, ekonomiczne i społeczne X–XVIII wieku (1982), Kaszubskie obrzędy i obyczaje. Wstęp do etnografii historycznej Kaszub w XVI–XVIII w. (1985).
Członek Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 1946), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1948), Towarzystwa Naukowego w Toruniu (od 1949), Rady Naukowej Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie. Niezrównany gawędziarz i popularyzator historii, od roku 1997 honorowy obywatel Gniewu.
Żonaty był z Krystyną z domu Fiszer, ojciec Pawła (ur. 1950) i Joanny Marii (ur. 1952). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Jego imię nosi jedna z sal wykładowych Instytutu Historii UG.
