BARAN CZESŁAW, prorektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:Czesław_Baran.jpg|thumb|Czesław Baran]] | ||
'''CZESŁAW BARAN''' (12 V 1929 Zawiercie – 2 II 2000 Gdańsk) lekarz, prorektor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej]] w Gdańsku (AMG). Syn Antoniego i Marii z domu Śliwy. Od 1943 do 1945 roku był pracownikiem przymusowym w Miejskim Zakładzie Elektrycznym w Zawierciu. W 1948 ukończył tamtejsze gimnazjum, w latach 1949–1954 studiował na Wydziale Lekarskim [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] w Gdańsku (od 1950 AMG).<br/><br/> | '''CZESŁAW BARAN''' (12 V 1929 Zawiercie – 2 II 2000 Gdańsk) lekarz, prorektor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej]] w Gdańsku (AMG). Syn Antoniego i Marii z domu Śliwy. Od 1943 do 1945 roku był pracownikiem przymusowym w Miejskim Zakładzie Elektrycznym w Zawierciu. W 1948 ukończył tamtejsze gimnazjum, w latach 1949–1954 studiował na Wydziale Lekarskim [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] w Gdańsku (od 1950 AMG).<br/><br/> | ||
W 1951 podjął pracę w Zakładzie Fizjologii AMG, gdzie pracował do 1967 (z przerwą na służbę wojskową w latach 1957–1959), początkowo jako wolontariusz, od 1952 jako młodszy asystent. W latach 50. podjął jednocześnie pracę w Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej w Gdańsku na stanowisku lekarza rejonowego i kierownika przychodni obwodowej w [[OLIWA | Oliwie]]. Od 1966 doktor, od 1977 doktor habilitowany. W latach 1967–1977 był dyrektorem AMG. W tym okresie prowadził też zajęcia z organizacji ochrony zdrowia. W 1976 został docentem kontraktowym, a rok później kierownikiem Zakładu Organizacji Ochrony Zdrowia AMG. W 1978 uzyskał stopień docenta oraz objął funkcję dyrektora nowo powstałego Instytutu Medycyny Społecznej AMG. W 1987 został profesorem nadzwyczajnym (tytularnym), w 1995 profesorem zwyczajnym. W latach 1987–1990 i 1996–1999 pełnił funkcję prorektora do spraw klinicznych AMG. Od 1994 pracował również w Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Koszalinie.<br/><br/> | W 1951 podjął pracę w Zakładzie Fizjologii AMG, gdzie pracował do 1967 (z przerwą na służbę wojskową w latach 1957–1959), początkowo jako wolontariusz, od 1952 jako młodszy asystent. W latach 50. podjął jednocześnie pracę w Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej w Gdańsku na stanowisku lekarza rejonowego i kierownika przychodni obwodowej w [[OLIWA | Oliwie]]. Od 1966 doktor, od 1977 doktor habilitowany. W latach 1967–1977 był dyrektorem AMG. W tym okresie prowadził też zajęcia z organizacji ochrony zdrowia. W 1976 został docentem kontraktowym, a rok później kierownikiem Zakładu Organizacji Ochrony Zdrowia AMG. W 1978 uzyskał stopień docenta oraz objął funkcję dyrektora nowo powstałego Instytutu Medycyny Społecznej AMG. W 1987 został profesorem nadzwyczajnym (tytularnym), w 1995 profesorem zwyczajnym. W latach 1987–1990 i 1996–1999 pełnił funkcję prorektora do spraw klinicznych AMG. Od 1994 pracował również w Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Koszalinie.<br/><br/> | ||
Wersja z 16:10, 29 gru 2019
CZESŁAW BARAN (12 V 1929 Zawiercie – 2 II 2000 Gdańsk) lekarz, prorektor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Antoniego i Marii z domu Śliwy. Od 1943 do 1945 roku był pracownikiem przymusowym w Miejskim Zakładzie Elektrycznym w Zawierciu. W 1948 ukończył tamtejsze gimnazjum, w latach 1949–1954 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950 AMG).
W 1951 podjął pracę w Zakładzie Fizjologii AMG, gdzie pracował do 1967 (z przerwą na służbę wojskową w latach 1957–1959), początkowo jako wolontariusz, od 1952 jako młodszy asystent. W latach 50. podjął jednocześnie pracę w Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej w Gdańsku na stanowisku lekarza rejonowego i kierownika przychodni obwodowej w Oliwie. Od 1966 doktor, od 1977 doktor habilitowany. W latach 1967–1977 był dyrektorem AMG. W tym okresie prowadził też zajęcia z organizacji ochrony zdrowia. W 1976 został docentem kontraktowym, a rok później kierownikiem Zakładu Organizacji Ochrony Zdrowia AMG. W 1978 uzyskał stopień docenta oraz objął funkcję dyrektora nowo powstałego Instytutu Medycyny Społecznej AMG. W 1987 został profesorem nadzwyczajnym (tytularnym), w 1995 profesorem zwyczajnym. W latach 1987–1990 i 1996–1999 pełnił funkcję prorektora do spraw klinicznych AMG. Od 1994 pracował również w Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Koszalinie.
Absorbowała go przede wszystkim tematyka medycyny społecznej i zdrowia publicznego ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju fizycznego dzieci wiejskich i ich uwarunkowań środowiskowych. Ponadto zajmował się zagadnieniami związanymi z higieną szkolną dzieci na wsi, statystykami stanu zdrowia ludności i wpływu pochodzenia terytorialnego rodziców na rozwój fizyczny dzieci, liczebnością rodzin i ich warunkami mieszkaniowymi. Prowadził badania dotyczące społecznych uwarunkowań zachorowań na gruźlicę i alkoholizmu. Był autorem koncepcji modelowej opieki kardiologicznej i jej wdrożenia do systemu świadczeń zdrowotnych. Zajmował się również problemami orzecznictwa lekarskiego i czasowej niezdolności do pracy.
Do jego ważniejszych prac należą: Rozwój fizyczny wiejskiej młodzieży szkolnej województwa gdańskiego (1966; doktorat), Różnice w rozwoju fizycznym dzieci wsi gdańskiej w zależności od pochodzenia terytorialnego ich rodziców (1975; rozprawa habilitacyjna), Poland’s Programme for Health for All by the Year 2000 (w: Health Promotion. II Danubean Symposium of Preventive and Social Medicine, 1989), Charakterystyka oczekiwań pacjentów i możliwości zaspakajania ich potrzeb zdrowotnych w przychodniach rejonowych (wspólnie z Tadeuszem Jędrzejczykiem, „Problemy Medycyny Społecznej” 1992). Był członkiem komitetu redakcyjnego pisma „Annales Academiae Medicae Gedanensis”.
Został pochowany 5 II 2000 roku na cmentarzu Srebrzysko.
