PARK UPHAGENA
(wstawienie ilustracji (e-mail z 1.10.2019)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Park Uphagena, przed 1945.JPG|thumb|Park Uphagena (z piaskownicą), przed 1945]] | [[File:Park Uphagena, przed 1945.JPG|thumb|Park Uphagena (z piaskownicą), przed 1945]] | ||
[[File:2_Park_Uphagena.jpg|thumb|Park Uphagena (z piaskownicą i drewnianą toaletą), 2019]] | [[File:2_Park_Uphagena.jpg|thumb|Park Uphagena (z piaskownicą i drewnianą toaletą), 2019]] | ||
| + | [[File:Park_Uphagena.png|thumb|Korty i budynek korporacji studenckiej, 1913]] | ||
'''PARK UPHAGENA''', we Wrzeszczu, obecnie między al. Grunwaldzką i ul. Uphagena, pierwotnie część posiadłości Monplaisir (Moja Przyjemność); ciągnął się od Potoku Królewskiej Doliny na zachód aż po początek obecnej al. Zwycięstwa na wschód, kompozycyjnie związany z barokowym dworem, który znajdował się w miejscu późniejszego [[DWÓR UPHAGENA (Wrzeszcz) | Dworu Uphagena]] (al. Grunwaldzka 5). Posiadłość założona w początku XVIII wieku przez burmistrza [[BÖMELN GABRIEL | Gabriela Bömelna]], po jego śmierci (1740) własność jego zięcia hrabiego Constantina von Unruha. Sprzedana w 1763 roku na licytacji po śmierci hrabiego, należała następnie do członka [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]] dr. Ernesta Remusa, nabyta 30 III 1790 przez [[UPHAGEN JOHANN | Johanna Uphagena]]. W roku 1896 posiadłość przejęły od [[ZWIĄZEK RODZINNY UPHAGENÓW | Związku Rodzinnego Uphagenów]] władze Gdańska z zamiarem parcelacji. W latach 1898 i 1906 w biurze mierniczego miejskiego Maximiliana Blocka (1853–1931) powstały dwie wersje projektu podziału jej gruntów. Wobec oporu mieszkańców i [[TOWARZYSTWO UPIĘKSZANIA I POPIERANIA WRZESZCZA | Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza]] parcelację powstrzymano na linii obecnej ul. Uphagena (za wzniesioną na rozparcelowanym gruncie willą [[PATSCHKE RUDOLF | Rudolfa Patschkego]]), część zachodnią uratowano, w 1913 udostępniono jako park miejski.<br/><br/> | '''PARK UPHAGENA''', we Wrzeszczu, obecnie między al. Grunwaldzką i ul. Uphagena, pierwotnie część posiadłości Monplaisir (Moja Przyjemność); ciągnął się od Potoku Królewskiej Doliny na zachód aż po początek obecnej al. Zwycięstwa na wschód, kompozycyjnie związany z barokowym dworem, który znajdował się w miejscu późniejszego [[DWÓR UPHAGENA (Wrzeszcz) | Dworu Uphagena]] (al. Grunwaldzka 5). Posiadłość założona w początku XVIII wieku przez burmistrza [[BÖMELN GABRIEL | Gabriela Bömelna]], po jego śmierci (1740) własność jego zięcia hrabiego Constantina von Unruha. Sprzedana w 1763 roku na licytacji po śmierci hrabiego, należała następnie do członka [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]] dr. Ernesta Remusa, nabyta 30 III 1790 przez [[UPHAGEN JOHANN | Johanna Uphagena]]. W roku 1896 posiadłość przejęły od [[ZWIĄZEK RODZINNY UPHAGENÓW | Związku Rodzinnego Uphagenów]] władze Gdańska z zamiarem parcelacji. W latach 1898 i 1906 w biurze mierniczego miejskiego Maximiliana Blocka (1853–1931) powstały dwie wersje projektu podziału jej gruntów. Wobec oporu mieszkańców i [[TOWARZYSTWO UPIĘKSZANIA I POPIERANIA WRZESZCZA | Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza]] parcelację powstrzymano na linii obecnej ul. Uphagena (za wzniesioną na rozparcelowanym gruncie willą [[PATSCHKE RUDOLF | Rudolfa Patschkego]]), część zachodnią uratowano, w 1913 udostępniono jako park miejski.<br/><br/> | ||
| − | Z dawnej barokowej kompozycji parku pozostał regularny zarys i fragmenty starych obrzeżnych alej: lipowej i kasztanowcowej. W miejscu przecięcia się skośnych ścieżek powstał okrągły placyk, od strony północno-zachodniej, po półokręgu, obsadzony formowanymi lipami; po drugiej stronie posadzono róże. Dosadzono szereg drzew ozdobnych, między innymi rosnący i obecnie buk odmiany czerwonolistnej. Uporządkowano północną, nieregularną część, ukształtowano staw na [[POTOK KRÓLEWSKI | Potoku Królewskim]] i wybudowano drewnianą toaletę. Po stronie północnej monumentalnej alei kasztanowcowej przed rokiem 1918 staraniem Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza wybudowano korty tenisowe, w latach 20. przekazane przez władze Gdańska [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. | + | Z dawnej barokowej kompozycji parku pozostał regularny zarys i fragmenty starych obrzeżnych alej: lipowej i kasztanowcowej. W miejscu przecięcia się skośnych ścieżek powstał okrągły placyk, od strony północno-zachodniej, po półokręgu, obsadzony formowanymi lipami; po drugiej stronie posadzono róże. Dosadzono szereg drzew ozdobnych, między innymi rosnący i obecnie buk odmiany czerwonolistnej. Uporządkowano północną, nieregularną część, ukształtowano staw na [[POTOK KRÓLEWSKI | Potoku Królewskim]] i wybudowano drewnianą toaletę. Po stronie północnej monumentalnej alei kasztanowcowej przed rokiem 1918 staraniem Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza wybudowano korty tenisowe, w latach 20. przekazane przez władze Gdańska [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. Na terenie przyległym do kortów (obecnie ul. Uphagena 25) wybudowano siedzibę korporacji studenckiej Alemannia (Alemanniahaus). 17 VII 1927 postawiono [[POMNIK POLEGŁYCH W I WOJNIE ŚWIATOWEJ ŻOŁNIERZY NIEMIECKICH | pomnik poległych w I wojnie światowej żołnierzy niemieckich]], po roku 1945 rozebrany.<br/><br/> |
Na przełomie lat 60. XX wieku przez środek parku przeprowadzono ciepłociąg, co odbiło się niekorzystnie na kondycji drzew. W 1969 byłą siedzibę korporacji studenckiej, po II wojnie światowej siedzibę harcerzy, przekazano w gestię Akademickiego Związku Sportowego. {{author: KR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | Na przełomie lat 60. XX wieku przez środek parku przeprowadzono ciepłociąg, co odbiło się niekorzystnie na kondycji drzew. W 1969 byłą siedzibę korporacji studenckiej, po II wojnie światowej siedzibę harcerzy, przekazano w gestię Akademickiego Związku Sportowego. {{author: KR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Wersja z 19:21, 13 gru 2019
PARK UPHAGENA, we Wrzeszczu, obecnie między al. Grunwaldzką i ul. Uphagena, pierwotnie część posiadłości Monplaisir (Moja Przyjemność); ciągnął się od Potoku Królewskiej Doliny na zachód aż po początek obecnej al. Zwycięstwa na wschód, kompozycyjnie związany z barokowym dworem, który znajdował się w miejscu późniejszego Dworu Uphagena (al. Grunwaldzka 5). Posiadłość założona w początku XVIII wieku przez burmistrza Gabriela Bömelna, po jego śmierci (1740) własność jego zięcia hrabiego Constantina von Unruha. Sprzedana w 1763 roku na licytacji po śmierci hrabiego, należała następnie do członka Towarzystwa Przyrodniczego dr. Ernesta Remusa, nabyta 30 III 1790 przez Johanna Uphagena. W roku 1896 posiadłość przejęły od Związku Rodzinnego Uphagenów władze Gdańska z zamiarem parcelacji. W latach 1898 i 1906 w biurze mierniczego miejskiego Maximiliana Blocka (1853–1931) powstały dwie wersje projektu podziału jej gruntów. Wobec oporu mieszkańców i Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza parcelację powstrzymano na linii obecnej ul. Uphagena (za wzniesioną na rozparcelowanym gruncie willą Rudolfa Patschkego), część zachodnią uratowano, w 1913 udostępniono jako park miejski.
Z dawnej barokowej kompozycji parku pozostał regularny zarys i fragmenty starych obrzeżnych alej: lipowej i kasztanowcowej. W miejscu przecięcia się skośnych ścieżek powstał okrągły placyk, od strony północno-zachodniej, po półokręgu, obsadzony formowanymi lipami; po drugiej stronie posadzono róże. Dosadzono szereg drzew ozdobnych, między innymi rosnący i obecnie buk odmiany czerwonolistnej. Uporządkowano północną, nieregularną część, ukształtowano staw na Potoku Królewskim i wybudowano drewnianą toaletę. Po stronie północnej monumentalnej alei kasztanowcowej przed rokiem 1918 staraniem Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza wybudowano korty tenisowe, w latach 20. przekazane przez władze Gdańska Technische Hochschule Danzig. Na terenie przyległym do kortów (obecnie ul. Uphagena 25) wybudowano siedzibę korporacji studenckiej Alemannia (Alemanniahaus). 17 VII 1927 postawiono pomnik poległych w I wojnie światowej żołnierzy niemieckich, po roku 1945 rozebrany.
Na przełomie lat 60. XX wieku przez środek parku przeprowadzono ciepłociąg, co odbiło się niekorzystnie na kondycji drzew. W 1969 byłą siedzibę korporacji studenckiej, po II wojnie światowej siedzibę harcerzy, przekazano w gestię Akademickiego Związku Sportowego.
