FABRICIUS LAURENTIUS, diakon, poeta
(Utworzył nową stronę „{{web}} '''LAURENTIUS FABRICIUS''' Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''LAURENTIUS FABRICIUS''' | + | '''LAURENTIUS FABRICIUS''' (Laurenz, Lorenz; Fabritius, Schmidt; Laurentius Fabricius Raudensis Silesius Adamus; 12 VII 1539 Ruda (Ruda Śląska) – 7 I 1577 Gdańsk), duchowny luterański, łaciński poeta biblijny. Początkowo kształcił się na Śląsku, od 1558 w Wittenberdze u Filipa Melanchtona. W latach 1561–1571 był diakonem w Lipniku (Löbenicht; jedna z trzech historycznych dzielnic Królewca (Königsberg), do 1724 samodzielne miasto na wschód od Starego Miasta), od 1572 pastor w Redlau (Gdynia-Redłowo) i od tego jeszcze roku diakon w gdańskim [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]]. <br/><br/> |
| − | + | Od młodych lat autor wielu publikacji z biblistyki (np. ''Carmen de passione domini nostri Iesv Christi''... (1559); ''Psalmus XXXVII. Noli aemulari in malignantibus...'' (Breslau 1562); ''Elegia de discrimine sacerdotum veteris et summi sacerdotis novi testamenti ex epistola ad hebraeos'' (1562); ''Elegia in natalem Jesu Christi filii Dei et Mariae virginis salvatoris nos...'' (1563); ''Collatio paschatis veteris et novi testamenti'' (1565). <br/><br/> | |
| − | + | Jego poezja miała znaczenie doktrynalne i polityczne, miała stanowić oręż w walce z kościołem katolickim i jednocześnie szerzyć protestantyzm. Do zadań jego tekstów należało też promowanie protestanckich doktryn (sola gratia, solus Christus, sola fide, sola Scriptura, predestynacja, ubogi kult, negacja kapłaństwa i celibatu) (np. ''Epithalamion ornatissimo et integerrimo viro domino Iosepho Rindfleisch ...'' (1570); ''Threnus heymensi connvbialis in funere ... Catharinae coniugis ... Petri Sickij Rectoris ...'' (1575)). <br/><br/> | |
| − | [[Category: | + | W 1579 na filarze w prezbiterium, kościoła św. Jana, po stronie południowej, zawieszone zostało jego epitafium, ufundowane przez żonę i córkę. W roku 1943, wraz z pozostałymi obiektami z historycznego wyposażenia kościoła ewakuowano na teren Żuław. Od początku lat 80. XX w. eksponowane było w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]. W listopadzie 2012 powróciło do kościoła św. Jana. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 16:36, 29 lis 2019
LAURENTIUS FABRICIUS (Laurenz, Lorenz; Fabritius, Schmidt; Laurentius Fabricius Raudensis Silesius Adamus; 12 VII 1539 Ruda (Ruda Śląska) – 7 I 1577 Gdańsk), duchowny luterański, łaciński poeta biblijny. Początkowo kształcił się na Śląsku, od 1558 w Wittenberdze u Filipa Melanchtona. W latach 1561–1571 był diakonem w Lipniku (Löbenicht; jedna z trzech historycznych dzielnic Królewca (Königsberg), do 1724 samodzielne miasto na wschód od Starego Miasta), od 1572 pastor w Redlau (Gdynia-Redłowo) i od tego jeszcze roku diakon w gdańskim kościele św. Jana.
Od młodych lat autor wielu publikacji z biblistyki (np. Carmen de passione domini nostri Iesv Christi... (1559); Psalmus XXXVII. Noli aemulari in malignantibus... (Breslau 1562); Elegia de discrimine sacerdotum veteris et summi sacerdotis novi testamenti ex epistola ad hebraeos (1562); Elegia in natalem Jesu Christi filii Dei et Mariae virginis salvatoris nos... (1563); Collatio paschatis veteris et novi testamenti (1565).
Jego poezja miała znaczenie doktrynalne i polityczne, miała stanowić oręż w walce z kościołem katolickim i jednocześnie szerzyć protestantyzm. Do zadań jego tekstów należało też promowanie protestanckich doktryn (sola gratia, solus Christus, sola fide, sola Scriptura, predestynacja, ubogi kult, negacja kapłaństwa i celibatu) (np. Epithalamion ornatissimo et integerrimo viro domino Iosepho Rindfleisch ... (1570); Threnus heymensi connvbialis in funere ... Catharinae coniugis ... Petri Sickij Rectoris ... (1575)).
W 1579 na filarze w prezbiterium, kościoła św. Jana, po stronie południowej, zawieszone zostało jego epitafium, ufundowane przez żonę i córkę. W roku 1943, wraz z pozostałymi obiektami z historycznego wyposażenia kościoła ewakuowano na teren Żuław. Od początku lat 80. XX w. eksponowane było w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W listopadzie 2012 powróciło do kościoła św. Jana.
