MIGULANKA ALICJA, aktorka
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:Alicja_Migulanka.jpg|thumb|Alicja Migulanka]] | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] <br/> | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] <br/> | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
Wersja z 21:42, 22 lis 2019
ALICJA MIGULANKA (23 V 1932 Krzeszowice – 7 III 1990 Warszawa), aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. W 1953 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie. W Teatrze Wybrzeże pracowała w latach 1953–1957. Zadebiutowała tutaj rolą Anny Fiodorownej, żony Czerkuna ( Jerzy Goliński), w Barbarzyńcach Maksyma Gorkiego w reżyserii Lidii Zamkow (premiera 16 XII 1953). Zdzisław Karczewski obsadził ją w roli Amelii w Mazepie Juliusza Słowackiego (12 X 1954). Zagrała pokojówkę Finę w Panu Puntili i jego słudze Mattim Bertolta Brechta w reżyserii Jerzego Golińskiego (6 II 1955), Rozalkę w Balladach i romansach Aleksandra Maliszewskiego w reżyserii Irmy Czajkowskiej (7 V 1955). Wystąpiła jako Maryna Warasówna w Kłopotach z mężczyznami Ireny Jurgielewiczowej (29 VII 1955) oraz Cosima w Huzarach Pierre’a-Aristide’a Brèala (23 XII 1955) – oba spektakle wyreżyserowane przez Stanisława Milskiego. Zygmunt Hübner obsadził ją w dwóch zrealizowanych przez siebie spektaklach: zagrała Amparo w Marianie Pinedzie Federica Garcii Lorci (5 IV 1956) oraz pierwszoplanową rolę Lizzie w Ladacznicy z zasadami Jeana-Paula Sartre’a. W Domu Bernardy Alba Federica Garcii Lorci wyreżyserowanym przez Waleriana Lachnitta zagrała Adelę (19 I 1957). Jej ostatnią rolą w Teatrze Wybrzeże była tytułowa Ksantypa w Obronie Ksantypy Ludwika Hieronima Morstina w reżyserii Aleksandra Rodziewicza (12 VI 1957).
Współpracowała z teatrem studenckim Bim-Bom oraz Teatrem Rozmów prowadzonymi przez Zbigniewa Cybulskiego i Bogumiła Kobielę. Grała między innymi w Przy drzwiach zamkniętych Jeana-Paula Sartre’a w ich reżyserii. Wyjechała do Warszawy i pracowała w kilku teatrach stolicy: w Teatrze Współczesnym w sezonie 1958/1959 (gdzie zagrała na przykład rolę Betty w Operze za trzy grosze Berolta Brechta w reżyserii Konrada Swinarskiego; 23 X 1958), w Teatrze Powszechnym w latach 1959–1968 oraz w Teatrze Narodowym w latach 1968–1976. Po 1977 roku nie była związana etatowo z żadnym teatrem. W okresie 1959–1990 grała w wielu filmach fabularnych, serialach filmowych oraz spektaklach telewizyjnych.
