TORPEDOWCE DEVRIENTA
(Utworzył nową stronę „{{paper}} '''TORPEDOWCE''' Nr I, Nr II i Nr III {{author: OM}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | {{ | + | {{web}} |
| − | '''TORPEDOWCE''' Nr I, Nr II i Nr III | + | [[File:Torpedowce_Devrienta.jpg|thumb|Torpedowce Devrienta]] |
| − | {{author: OM}} | + | '''TORPEDOWCE''' Nr I, Nr II i Nr III, zbudowane w latach 1871–1872 w [[STOCZNIA DEVRIENTA | Stoczni Devrienta]] dla Kaiserliche Marine. Nr I, który wszedł do służby w maju 1872, był pierwszym torpedowcem zbudowanym w Niemczech. Nr II i Nr III weszły do służby do listopada 1872. Podobne trzy torpedowce zbudowano w tym samym czasie w stoczni Waltjen & Co. w Bremie. <br/><br/> |
| − | [[Category: | + | Wyporność 34 t; wymiary: długość 20,3 m; szerokość 3,3 m; zanurzenie 1,9 m; napęd: pionowa maszyna parowa pojedynczego rozprężania, dwucylindrowa, o mocy indykowanej 250 KM, pojedynczy kocioł cylindryczny; prędkość maksymalna 8 węzłów; zapas paliwa 1,5 t węgla; uzbrojenie: na dziobie mina wytykowa z ładunkiem 17 kg; załoga: 8 ludzi. <br/><br/> |
| + | Stacjonowały w Wilhelmshaven, 15 XII 1875 przeklasyfikowane zostały na stawiacze min i przemianowane na „Minenleger 4”, “Minenleger 5” i „Minenleger 6”. W 1881 otrzymały uzbrojone w pojedynczą wyrzutnię torped 381 mm systemu Whiteheada i przywrócone zostały do klasy torpedowców pod poprzednimi numerami. Około 1885 wycofane ze służby i przekazane dowództwu fortecy w Wilhelmshaven jako pomocnicze stawiacze min. Skreślone w 1902 r. <br/><br/> | ||
| + | Od 1906 na stanie składu minowego (Minendepot) w Geestemünde pod Bremershaven (lub w Friedrichsort pod Kilonią (Kiel)) wykazywano pomocnicze stawiacze min „F 2” do „F 6” (o wyporności 34 t, rzekomo zbudowanych w 1874) – prawdopodobnie było to pięć z sześciu torpedowców Devrienta i Waltjena (jeśli zachowana została ciągłość numeracji, to „gdańska" trójka otrzymała numery od „F 4” do „F 6”). W służbie pozostawały do 1917. 26 V 1920 jednostki „F 2” i „F 3” (czyli raczej budowy Waltjena) wystawiono na sprzedaż. 19 lipca zostały zakupione dla Reichswasserschutz (policji wodnej), gdzie służyły do stycznia 1925. Po zdemontowaniu maszyn zostały przekazane Wydziałowi Budownictwa Wodnego na Odrze, do wykorzystania przy regulacji Odry w Gryfinie. {{author: OM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 12:53, 13 lis 2019
TORPEDOWCE Nr I, Nr II i Nr III, zbudowane w latach 1871–1872 w Stoczni Devrienta dla Kaiserliche Marine. Nr I, który wszedł do służby w maju 1872, był pierwszym torpedowcem zbudowanym w Niemczech. Nr II i Nr III weszły do służby do listopada 1872. Podobne trzy torpedowce zbudowano w tym samym czasie w stoczni Waltjen & Co. w Bremie.
Wyporność 34 t; wymiary: długość 20,3 m; szerokość 3,3 m; zanurzenie 1,9 m; napęd: pionowa maszyna parowa pojedynczego rozprężania, dwucylindrowa, o mocy indykowanej 250 KM, pojedynczy kocioł cylindryczny; prędkość maksymalna 8 węzłów; zapas paliwa 1,5 t węgla; uzbrojenie: na dziobie mina wytykowa z ładunkiem 17 kg; załoga: 8 ludzi.
Stacjonowały w Wilhelmshaven, 15 XII 1875 przeklasyfikowane zostały na stawiacze min i przemianowane na „Minenleger 4”, “Minenleger 5” i „Minenleger 6”. W 1881 otrzymały uzbrojone w pojedynczą wyrzutnię torped 381 mm systemu Whiteheada i przywrócone zostały do klasy torpedowców pod poprzednimi numerami. Około 1885 wycofane ze służby i przekazane dowództwu fortecy w Wilhelmshaven jako pomocnicze stawiacze min. Skreślone w 1902 r.
Od 1906 na stanie składu minowego (Minendepot) w Geestemünde pod Bremershaven (lub w Friedrichsort pod Kilonią (Kiel)) wykazywano pomocnicze stawiacze min „F 2” do „F 6” (o wyporności 34 t, rzekomo zbudowanych w 1874) – prawdopodobnie było to pięć z sześciu torpedowców Devrienta i Waltjena (jeśli zachowana została ciągłość numeracji, to „gdańska" trójka otrzymała numery od „F 4” do „F 6”). W służbie pozostawały do 1917. 26 V 1920 jednostki „F 2” i „F 3” (czyli raczej budowy Waltjena) wystawiono na sprzedaż. 19 lipca zostały zakupione dla Reichswasserschutz (policji wodnej), gdzie służyły do stycznia 1925. Po zdemontowaniu maszyn zostały przekazane Wydziałowi Budownictwa Wodnego na Odrze, do wykorzystania przy regulacji Odry w Gryfinie.
