CHMIEL JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 12:33, 2 lis 2019

JÓZEF CHMIEL (14 II 1926 Stara Sól, województwo lwowskie – 22 VIII 2013 Gdańsk), architekt, profesor Politechniki Gdańskiej. Syn Jana i Antoniny z domu Malec.

Od sierpnia 1942 do marca 1945 roku pracował na budowach w Jarosławiu jako technik i robotnik budowlany. W 1944 ukończył Liceum Budowlane w Jarosławiu. W Gdańsku od kwietnia 1945 roku. Do maja 1947 pracował jako technik budowlany w Wojskowym Urzędzie Kwaterunkowym w Gdańsku, a do listopada tego roku w Gdańskim Urzędzie Morskim. Od grudnia 1949 do lutego 1950 był projektantem w Wojewódzkim Urzędzie Planowania w Gdańsku.

18 VI 1950 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera architekta na Wydziale Architektury PG, w 1966 obronił doktorat na tym samym wydziale, w 1968 otrzymał tytuł docenta, a 1 VI 1979 profesora nadzwyczajnego (tytularnego). Na PG pracował w latach 1950–2002. Kierował Zakładem Projektowania Budynków Użyteczności Publicznej na Wydziale Architektury (1962–1963), Zakładem Kompozycji Architektonicznej w Instytucie Architektury i Urbanistyki (1974–1979) oraz Katedrą Architektury Użyteczności Publicznej na Wydziale Architektury (1983–1996).

Jednocześnie w okresie 1950–1952 był kierownikiem Wydziału Architektonicznego w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Gdańsku, w latach 1953–1963 i 1973–1976 pracował w Biurze Projektowo-Badawczym Budownictwa Ogólnego „Miastoprojekt” Gdańsk, a od 1963 do 1965 roku w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Gdańsku. Ze skierowaniem z Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego „Polservice” od 19 XI 1979 do 25 XII 1981 roku pracował w Oranie (Algieria) jako architekt w Biurze Projektowym „Bellovimet”. W 1982 założył Autorską Pracownię Architektoniczną „Teatr”. 30 IX 1996 roku przeszedł na emeryturę.

Był autorem i współautorem wielu zrealizowanych projektów budynków, między innymi Domu Kultury w Elblągu, Zakładu Elektronicznej Techniki Obliczeniowej w Gdyni, Teatru Miejskiego w Kwidzynie, Teatru, Opery i Baletu w Bydgoszczy (1962). Jako architekt naczelny pracował przy odbudowie i przebudowie Teatru Wielkiego w Warszawie (1985), był współprojektantem budowy (1970) i przebudowy (2009) Teatru Muzycznego w Gdyni oraz współprojektantem Opery Nova w Bydgoszczy (2006) i Centrum Kongresowego w Warszawie. Pracował także przy przebudowie i rozbudowie Teatru Rampa w Warszawie, Teatru im. Aleksandry Fredry w Gnieźnie, Teatru Rozrywki w Chorzowie, Teatru Polskiego w Szczecinie, Teatru Muzycznego w Łodzi (2008–2011). Nadzorował modernizację Sali Kongresowej w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (2005) oraz Teatru, Opery i Baletu w Astanie (Kazachstan). W 1965 roku zaprojektował osiedla w Sopocie-Kamiennym Potoku i Sopocie-Brodwinie.

W 1967 roku należał do zespołu Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej w Wojewódzkiej Radzie Narodowej, konsultował założenia projektowania teatrów dla Biura Projektów Budownictwa Ogólnego w Gdańsku. Był członkiem zespołu konsultantów w konkursach architektonicznych na zabudowę Wyspy Spichrzów w Gdańsku. Członek Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP) – Oddziału Wybrzeże.

Laureat I nagrody w konkursie na zabudowę Gdańska w okolicy pl. Obrońców Poczty Polskiej. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1973) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979).

Mąż Janiny z domu Stoklasy (19 X 1920 Sambor – 28 II 2012 Gdańsk), artystki plastyka, członkini Oddziału Gdańskiego Związku Polskich Artystów Plastyków. Ojciec Małgorzaty (ur. 1 V 1953 Gdańsk), architekta, posłanki na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Rady Miasta radnej Gdańska. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko cmentarzu Srebrzysko. WP