KORBAN ROMAN, lekkoatleta, olimpijczyk
(dodanie_logotypów_12.2017.) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''ROMAN KORBAN''' (ur. 23 V 1927 Nadwórna, województwo stanisławowskie), lekkoatleta (średniodystansowiec), olimpijczyk, trener. Syn Jana i Katarzyny z domu Oktawiec. Przed II wojną światową mieszkał z rodziną w Gdyni-Grabówku, gdzie jego ojciec był pracownikiem Centrali Mięsnej i firmy spedycyjnej „C. Hartwig SA Gdynia”. W czasie wojny z matką (ojciec przebywał w obozie jenieckim) na tułaczce w Generalnej Guberni. Od 1945 ponownie w Gdyni. Od 1947 zawodnik OMTUR Gdynia, w 1948 został zawodnikiem Zrywu Gdańsk, w latach 1949–1953 był zawodnikiem Spójni Gdańsk. W 1948 na zimowych Mistrzostwach Polski (w hali) w Olsztynie został wicemistrzem Polski w biegu na 800 m. 4 IV 1948 wygrał w Sopocie wojewódzki bieg na przełaj na 3250 m; 2 V 1948 w Gdyni wojewódzki Bieg Narodowy. W 1949 mistrz Wybrzeża na 1500 m (4:11) i 800 m (1:58,2). Zimowy mistrz Polski (w hali) w biegu na 800 m (1950), czterokrotny wicemistrz. Trzykrotny mistrz Polski na otwartym stadionie w biegu na 800 m (1951, 1952) i na 1500 m (1951), czterokrotny wicemistrz Polski. Podczas gdańskich mistrzostw Centralnej Rady Związków Zawodowych (22–23 VII 1953) mistrz na 800 m (1:52,5). W 1951 międzynarodowy wicemistrz Rumuni w biegu na 800 m (1:52,7) i uczestnik XI Akademickich Mistrzostwach Światach w Berlinie. Zdobył tam srebrny medal w biegu na 800 m (1:54,4) oraz brązowy w biegu sztafetowym 4x400 m (wraz z Gerardem Machem, Bogdanem Lipskim i Zygmuntem Buhlem), ustanawiając rekord Polski (3:17,2). Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach w 1952, odpadł w eliminacjach biegu na 800 m (na sześciu startujących zajął w swoim przedbiegu czwarte miejsce z czasem 1:54,7). W Zabrzu 7 VII 1953 ustanowił rekord Polski w biegu na 1000 m (2:27,0). W latach 1949–1953 wystąpił sześciokrotnie w reprezentacji Polski (dziewięć startów, cztery zwycięstwa). <br/><br/> | '''ROMAN KORBAN''' (ur. 23 V 1927 Nadwórna, województwo stanisławowskie), lekkoatleta (średniodystansowiec), olimpijczyk, trener. Syn Jana i Katarzyny z domu Oktawiec. Przed II wojną światową mieszkał z rodziną w Gdyni-Grabówku, gdzie jego ojciec był pracownikiem Centrali Mięsnej i firmy spedycyjnej „C. Hartwig SA Gdynia”. W czasie wojny z matką (ojciec przebywał w obozie jenieckim) na tułaczce w Generalnej Guberni. Od 1945 ponownie w Gdyni. Od 1947 zawodnik OMTUR Gdynia, w 1948 został zawodnikiem Zrywu Gdańsk, w latach 1949–1953 był zawodnikiem Spójni Gdańsk. W 1948 na zimowych Mistrzostwach Polski (w hali) w Olsztynie został wicemistrzem Polski w biegu na 800 m. 4 IV 1948 wygrał w Sopocie wojewódzki bieg na przełaj na 3250 m; 2 V 1948 w Gdyni wojewódzki Bieg Narodowy. W 1949 mistrz Wybrzeża na 1500 m (4:11) i 800 m (1:58,2). Zimowy mistrz Polski (w hali) w biegu na 800 m (1950), czterokrotny wicemistrz. Trzykrotny mistrz Polski na otwartym stadionie w biegu na 800 m (1951, 1952) i na 1500 m (1951), czterokrotny wicemistrz Polski. Podczas gdańskich mistrzostw Centralnej Rady Związków Zawodowych (22–23 VII 1953) mistrz na 800 m (1:52,5). W 1951 międzynarodowy wicemistrz Rumuni w biegu na 800 m (1:52,7) i uczestnik XI Akademickich Mistrzostwach Światach w Berlinie. Zdobył tam srebrny medal w biegu na 800 m (1:54,4) oraz brązowy w biegu sztafetowym 4x400 m (wraz z Gerardem Machem, Bogdanem Lipskim i Zygmuntem Buhlem), ustanawiając rekord Polski (3:17,2). Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach w 1952, odpadł w eliminacjach biegu na 800 m (na sześciu startujących zajął w swoim przedbiegu czwarte miejsce z czasem 1:54,7). W Zabrzu 7 VII 1953 ustanowił rekord Polski w biegu na 1000 m (2:27,0). W latach 1949–1953 wystąpił sześciokrotnie w reprezentacji Polski (dziewięć startów, cztery zwycięstwa). <br/><br/> | ||
Startował też w nieoficjalnych spotkaniach reprezentacji Polski (m.in. 25 IX 1949 Praga – Warszawa 103:87, pierwszy ze sztafetą 4x100, trzeci na 800 m (1:58,1)) i w reprezentacjach regionalnych (m.in. 1949 Jarosław: Polska Południowa – Polska Północna 76:117, wygrana na 1500 m (4:08), drugi na 400 m (50,2)). <br/><br/> | Startował też w nieoficjalnych spotkaniach reprezentacji Polski (m.in. 25 IX 1949 Praga – Warszawa 103:87, pierwszy ze sztafetą 4x100, trzeci na 800 m (1:58,1)) i w reprezentacjach regionalnych (m.in. 1949 Jarosław: Polska Południowa – Polska Północna 76:117, wygrana na 1500 m (4:08), drugi na 400 m (50,2)). <br/><br/> | ||
| − | W 1952 ukończył Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Gdyni, w 1956 absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, w 1972 uzyskał stopień dr (na AWF w Gorzowie Wielkopolskim). Od 1953 pracował jako trener, prowadził zajęcia w Młodzieżowej Szkole Lekkoatletycznej Spójni Gdańsk, opiekował się zawodnikami LZS Tczew, Bałtyku Gdynia (był prezesem tego klubu w latach 1961–1963), pracował w radzie Okręgowej ZS Stal Gdańsk. W 1956 wraz z [[KRZESIŃSKI ANDRZEJ | Andrzejem Krzesińskim]] decyzją władz Polskiego Związku Lekkiej Atletyki skierowany został do tworzenia sekcji lekkoatletycznej Skra Warszawa. W 1958 był jednym z trenerów kadry polskich lekkoatletów i kadry juniorów. Był szefem wyszkolenia PZLA, w 1959 został trenerem lekkoatletycznym w specjalności średnie dystanse Polski Północnej (okręgi: bydgoski, gdański, koszaliński, olsztyński), od 1960 także kierownikiem Ośrodka Szkolenia Lekkoatletycznego CRZZ w Gdańsku. W latach 1965–1968 był przewodniczącym Centralnej Rady Trenerów PZLA i członkiem Zarządu PZLA. Od 1972 wielokrotnie przebywał w Chicago zbierając materiały do historii sportu polskiego w USA. Zastał go tu [[STAN WOJENNY | stan wojenny]], od 1981 zamieszkał na stałe w Australii. Po ukończeniu kursu rehabilitacji (w specjalności: kontuzje kręgosłupa) pracował do emerytury (1992) w klinice w Sydney. Podczas jednej z wizyt w Trójmieście, w 1996 r. brał udział w zawodach Sopocie i pobił rekord Polski na 400 m w kategorii oldboyów (1:10,26). Podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 był prezesem australijskiej Polonijnej Rady Sportu „Olimppol”, mającej ułatwić pobyt sportowcom z Polski. <br/><br/> | + | W 1952 ukończył Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Gdyni, w 1956 absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, w 1972 uzyskał stopień dr (na AWF w Gorzowie Wielkopolskim). Od 1953 pracował jako trener, prowadził zajęcia w Młodzieżowej Szkole Lekkoatletycznej Spójni Gdańsk, opiekował się zawodnikami LZS Tczew, Bałtyku Gdynia (był prezesem tego klubu w latach 1961–1963), pracował w radzie Okręgowej ZS Stal Gdańsk. W 1956 wraz z |
| + | [[KRZESIŃSKI ANDRZEJ LECH |Andrzejem Krzesińskim]] decyzją władz Polskiego Związku Lekkiej Atletyki skierowany został do tworzenia sekcji lekkoatletycznej Skra Warszawa. W 1958 był jednym z trenerów kadry polskich lekkoatletów i kadry juniorów. Był szefem wyszkolenia PZLA, w 1959 został trenerem lekkoatletycznym w specjalności średnie dystanse Polski Północnej (okręgi: bydgoski, gdański, koszaliński, olsztyński), od 1960 także kierownikiem Ośrodka Szkolenia Lekkoatletycznego CRZZ w Gdańsku. W latach 1965–1968 był przewodniczącym Centralnej Rady Trenerów PZLA i członkiem Zarządu PZLA. Od 1972 wielokrotnie przebywał w Chicago zbierając materiały do historii sportu polskiego w USA. Zastał go tu [[STAN WOJENNY | stan wojenny]], od 1981 zamieszkał na stałe w Australii. Po ukończeniu kursu rehabilitacji (w specjalności: kontuzje kręgosłupa) pracował do emerytury (1992) w klinice w Sydney. Podczas jednej z wizyt w Trójmieście, w 1996 r. brał udział w zawodach Sopocie i pobił rekord Polski na 400 m w kategorii oldboyów (1:10,26). Podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 był prezesem australijskiej Polonijnej Rady Sportu „Olimppol”, mającej ułatwić pobyt sportowcom z Polski. <br/><br/> | ||
Autor między innymi monografii sportu polskiego w USA: ''Sport wśród Polonii amerykańskiej'' (1980) i monografii ''40 lat Klubu Sportowego Polonia-Sydney. Sukcesy i wpadki'' (1994). <br/><br/> | Autor między innymi monografii sportu polskiego w USA: ''Sport wśród Polonii amerykańskiej'' (1980) i monografii ''40 lat Klubu Sportowego Polonia-Sydney. Sukcesy i wpadki'' (1994). <br/><br/> | ||
Żonaty od 1956 z Bożeną z domu Wróblewską, doczekał się syna Jana (ur. 1957), absolwenta AWF Warszawa. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Żonaty od 1956 z Bożeną z domu Wróblewską, doczekał się syna Jana (ur. 1957), absolwenta AWF Warszawa. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 18:55, 22 paź 2019
ROMAN KORBAN (ur. 23 V 1927 Nadwórna, województwo stanisławowskie), lekkoatleta (średniodystansowiec), olimpijczyk, trener. Syn Jana i Katarzyny z domu Oktawiec. Przed II wojną światową mieszkał z rodziną w Gdyni-Grabówku, gdzie jego ojciec był pracownikiem Centrali Mięsnej i firmy spedycyjnej „C. Hartwig SA Gdynia”. W czasie wojny z matką (ojciec przebywał w obozie jenieckim) na tułaczce w Generalnej Guberni. Od 1945 ponownie w Gdyni. Od 1947 zawodnik OMTUR Gdynia, w 1948 został zawodnikiem Zrywu Gdańsk, w latach 1949–1953 był zawodnikiem Spójni Gdańsk. W 1948 na zimowych Mistrzostwach Polski (w hali) w Olsztynie został wicemistrzem Polski w biegu na 800 m. 4 IV 1948 wygrał w Sopocie wojewódzki bieg na przełaj na 3250 m; 2 V 1948 w Gdyni wojewódzki Bieg Narodowy. W 1949 mistrz Wybrzeża na 1500 m (4:11) i 800 m (1:58,2). Zimowy mistrz Polski (w hali) w biegu na 800 m (1950), czterokrotny wicemistrz. Trzykrotny mistrz Polski na otwartym stadionie w biegu na 800 m (1951, 1952) i na 1500 m (1951), czterokrotny wicemistrz Polski. Podczas gdańskich mistrzostw Centralnej Rady Związków Zawodowych (22–23 VII 1953) mistrz na 800 m (1:52,5). W 1951 międzynarodowy wicemistrz Rumuni w biegu na 800 m (1:52,7) i uczestnik XI Akademickich Mistrzostwach Światach w Berlinie. Zdobył tam srebrny medal w biegu na 800 m (1:54,4) oraz brązowy w biegu sztafetowym 4x400 m (wraz z Gerardem Machem, Bogdanem Lipskim i Zygmuntem Buhlem), ustanawiając rekord Polski (3:17,2). Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach w 1952, odpadł w eliminacjach biegu na 800 m (na sześciu startujących zajął w swoim przedbiegu czwarte miejsce z czasem 1:54,7). W Zabrzu 7 VII 1953 ustanowił rekord Polski w biegu na 1000 m (2:27,0). W latach 1949–1953 wystąpił sześciokrotnie w reprezentacji Polski (dziewięć startów, cztery zwycięstwa).
Startował też w nieoficjalnych spotkaniach reprezentacji Polski (m.in. 25 IX 1949 Praga – Warszawa 103:87, pierwszy ze sztafetą 4x100, trzeci na 800 m (1:58,1)) i w reprezentacjach regionalnych (m.in. 1949 Jarosław: Polska Południowa – Polska Północna 76:117, wygrana na 1500 m (4:08), drugi na 400 m (50,2)).
W 1952 ukończył Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Gdyni, w 1956 absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, w 1972 uzyskał stopień dr (na AWF w Gorzowie Wielkopolskim). Od 1953 pracował jako trener, prowadził zajęcia w Młodzieżowej Szkole Lekkoatletycznej Spójni Gdańsk, opiekował się zawodnikami LZS Tczew, Bałtyku Gdynia (był prezesem tego klubu w latach 1961–1963), pracował w radzie Okręgowej ZS Stal Gdańsk. W 1956 wraz z
Andrzejem Krzesińskim decyzją władz Polskiego Związku Lekkiej Atletyki skierowany został do tworzenia sekcji lekkoatletycznej Skra Warszawa. W 1958 był jednym z trenerów kadry polskich lekkoatletów i kadry juniorów. Był szefem wyszkolenia PZLA, w 1959 został trenerem lekkoatletycznym w specjalności średnie dystanse Polski Północnej (okręgi: bydgoski, gdański, koszaliński, olsztyński), od 1960 także kierownikiem Ośrodka Szkolenia Lekkoatletycznego CRZZ w Gdańsku. W latach 1965–1968 był przewodniczącym Centralnej Rady Trenerów PZLA i członkiem Zarządu PZLA. Od 1972 wielokrotnie przebywał w Chicago zbierając materiały do historii sportu polskiego w USA. Zastał go tu stan wojenny, od 1981 zamieszkał na stałe w Australii. Po ukończeniu kursu rehabilitacji (w specjalności: kontuzje kręgosłupa) pracował do emerytury (1992) w klinice w Sydney. Podczas jednej z wizyt w Trójmieście, w 1996 r. brał udział w zawodach Sopocie i pobił rekord Polski na 400 m w kategorii oldboyów (1:10,26). Podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 był prezesem australijskiej Polonijnej Rady Sportu „Olimppol”, mającej ułatwić pobyt sportowcom z Polski.
Autor między innymi monografii sportu polskiego w USA: Sport wśród Polonii amerykańskiej (1980) i monografii 40 lat Klubu Sportowego Polonia-Sydney. Sukcesy i wpadki (1994).
Żonaty od 1956 z Bożeną z domu Wróblewską, doczekał się syna Jana (ur. 1957), absolwenta AWF Warszawa.
