ŚLIWOWSKI HENRYK, wojewoda gdański
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''HENRYK ŚLIWOWSKI''' (18 VI 1920 Śliwowo-Łopienie – 18 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny. Syn ślusarza w warsztatach tramwajowych w Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył gimnazjum i zdał egzamin do Liceum Kolejowego w Warszawie. Walczył jako ochotnik w kampanii wrześniowej 1939 roku, po Powstaniu Warszawskim wywieziony na roboty do Niemiec, pracował jako robotnik torowy na kolei. Od 1945 roku w Warszawie, od stycznia 1946 w Gdańsku. Ekonomista, absolwent Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie. Od 1946 roku członek Polskiej Partii Robotniczej (PPR), od 1948 w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Pracował od 1946 roku jako technik w DOKP, był I sekretarzem tamtejszego Koła PPR i sekretarzem dzielnicy Portowa. Awansowany na kierownika kadr w „Oleo” (Zakłady Przemysłu Tłuszczowego im. W. Wróblewskiego). Od 1948 etatowy pracownik [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku]] (KW PZPR), pełnił funkcje instruktora, zastępcy kierownika i kierownika Wydziału Ekonomicznego, wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku oraz członka egzekutywy KW PZPR w Gdańsku. Od 20 I 1972 do 12 XII 1973 przewodniczący Prezydium WRN, od 12 XII 1973 do 15 I 1979 wojewoda gdański ([[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwo gdańskie]]). Zwolniony za podjęcie decyzji w kryzysowej sytuacji w czasie ataku zimy w grudniu 1978 – styczniu 1979 (duże opady śniegu, niskie temperatury, brak kolejowych transportów węgla) o zaopatrzeniu gdańskiej Elektrociepłowni EC II, dostarczającej ciepło do mieszkań, w węgiel ze składowiska w Porcie Północnym. Potem emeryt. Odznaczony | + | '''HENRYK ŚLIWOWSKI''' (18 VI 1920 Śliwowo-Łopienie – 18 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny. Syn ślusarza w warsztatach tramwajowych w Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył gimnazjum i zdał egzamin do Liceum Kolejowego w Warszawie. Walczył jako ochotnik w kampanii wrześniowej 1939 roku, po Powstaniu Warszawskim wywieziony na roboty do Niemiec, pracował jako robotnik torowy na kolei. Od 1945 roku w Warszawie, od stycznia 1946 w Gdańsku. Ekonomista, absolwent Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie. Od 1946 roku członek Polskiej Partii Robotniczej (PPR), od 1948 w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).<br/><br/> |
| + | Pracował od 1946 roku w Gdańsku jako technik w DOKP, był I sekretarzem tamtejszego Koła PPR i sekretarzem dzielnicy Portowa. Awansowany na kierownika kadr w „Oleo” (Zakłady Przemysłu Tłuszczowego im. W. Wróblewskiego). Od 1948 etatowy pracownik [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku]] (KW PZPR), pełnił funkcje instruktora, zastępcy kierownika i kierownika Wydziału Ekonomicznego, wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku oraz członka egzekutywy KW PZPR w Gdańsku.<br/><br/> | ||
| + | Od 20 I 1972 do 12 XII 1973 przewodniczący Prezydium WRN, od 12 XII 1973 do 15 I 1979 wojewoda gdański ([[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwo gdańskie]]). Zwolniony za podjęcie decyzji w kryzysowej sytuacji w czasie ataku zimy w grudniu 1978 – styczniu 1979 (duże opady śniegu, niskie temperatury, brak kolejowych transportów węgla) o zaopatrzeniu gdańskiej Elektrociepłowni EC II, dostarczającej ciepło do mieszkań, w węgiel ze składowiska w Porcie Północnym. Potem emeryt.<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984, pośmiertnie). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 18:14, 13 paź 2019
HENRYK ŚLIWOWSKI (18 VI 1920 Śliwowo-Łopienie – 18 VI 1984 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny. Syn ślusarza w warsztatach tramwajowych w Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył gimnazjum i zdał egzamin do Liceum Kolejowego w Warszawie. Walczył jako ochotnik w kampanii wrześniowej 1939 roku, po Powstaniu Warszawskim wywieziony na roboty do Niemiec, pracował jako robotnik torowy na kolei. Od 1945 roku w Warszawie, od stycznia 1946 w Gdańsku. Ekonomista, absolwent Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie. Od 1946 roku członek Polskiej Partii Robotniczej (PPR), od 1948 w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
Pracował od 1946 roku w Gdańsku jako technik w DOKP, był I sekretarzem tamtejszego Koła PPR i sekretarzem dzielnicy Portowa. Awansowany na kierownika kadr w „Oleo” (Zakłady Przemysłu Tłuszczowego im. W. Wróblewskiego). Od 1948 etatowy pracownik Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku (KW PZPR), pełnił funkcje instruktora, zastępcy kierownika i kierownika Wydziału Ekonomicznego, wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku oraz członka egzekutywy KW PZPR w Gdańsku.
Od 20 I 1972 do 12 XII 1973 przewodniczący Prezydium WRN, od 12 XII 1973 do 15 I 1979 wojewoda gdański ( województwo gdańskie). Zwolniony za podjęcie decyzji w kryzysowej sytuacji w czasie ataku zimy w grudniu 1978 – styczniu 1979 (duże opady śniegu, niskie temperatury, brak kolejowych transportów węgla) o zaopatrzeniu gdańskiej Elektrociepłowni EC II, dostarczającej ciepło do mieszkań, w węgiel ze składowiska w Porcie Północnym. Potem emeryt.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984, pośmiertnie). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
