PARK UPHAGENA
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Park Uphagena, przed 1945.JPG|thumb|Park Uphagena, przed 1945]] | [[File:Park Uphagena, przed 1945.JPG|thumb|Park Uphagena, przed 1945]] | ||
| − | '''PARK UPHAGENA''', we Wrzeszczu, obecnie między al. Grunwaldzką i ul. Uphagena, pierwotnie część posiadłości Monplaisir (Moja Przyjemność); ciągnął się od Potoku Królewskiej Doliny na zachód aż po początek obecnej al. Zwycięstwa na wschód, kompozycyjnie związany z barokowym dworem, który znajdował się w miejscu późniejszego [[DWÓR UPHAGENA (Wrzeszcz) | Dworu Uphagena]] (al. Grunwaldzka 5). Posiadłość założona w początku XVIII wieku przez burmistrza [[BÖMELN GABRIEL | Gabriela Bömelna]], po jego śmierci (1740) własność jego zięcia hrabiego Constantina von Unruha. Sprzedana w 1763 roku na licytacji po śmierci hrabiego, należała następnie do członka [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]] dr. Ernesta Remusa, nabyta 30 III 1790 przez [[UPHAGEN JOHANN | Johanna Uphagena]]. W roku 1896 posiadłość przejęły od [[ZWIĄZEK RODZINNY UPHAGENÓW | Związku Rodzinnego Uphagenów]] władze Gdańska z zamiarem parcelacji. W latach 1898 i 1906 w biurze mierniczego miejskiego Maximiliana Blocka (1853–1931) powstały dwie wersje projektu podziału jej gruntów. Wobec oporu mieszkańców i Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza parcelację powstrzymano na linii obecnej ul. Uphagena (za wzniesioną na rozparcelowanym gruncie willą [[PATSCHKE RUDOLF | Rudolfa Patschkego]]), część zachodnią uratowano, w 1913 udostępniono jako park miejski.<br/><br/> | + | '''PARK UPHAGENA''', we Wrzeszczu, obecnie między al. Grunwaldzką i ul. Uphagena, pierwotnie część posiadłości Monplaisir (Moja Przyjemność); ciągnął się od Potoku Królewskiej Doliny na zachód aż po początek obecnej al. Zwycięstwa na wschód, kompozycyjnie związany z barokowym dworem, który znajdował się w miejscu późniejszego [[DWÓR UPHAGENA (Wrzeszcz) | Dworu Uphagena]] (al. Grunwaldzka 5). Posiadłość założona w początku XVIII wieku przez burmistrza [[BÖMELN GABRIEL | Gabriela Bömelna]], po jego śmierci (1740) własność jego zięcia hrabiego Constantina von Unruha. Sprzedana w 1763 roku na licytacji po śmierci hrabiego, należała następnie do członka [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]] dr. Ernesta Remusa, nabyta 30 III 1790 przez [[UPHAGEN JOHANN | Johanna Uphagena]]. W roku 1896 posiadłość przejęły od [[ZWIĄZEK RODZINNY UPHAGENÓW | Związku Rodzinnego Uphagenów]] władze Gdańska z zamiarem parcelacji. W latach 1898 i 1906 w biurze mierniczego miejskiego Maximiliana Blocka (1853–1931) powstały dwie wersje projektu podziału jej gruntów. Wobec oporu mieszkańców i [[TOWARZYSTWO UPIĘKSZANIA I POPIERANIA WRZESZCZA | Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza]] parcelację powstrzymano na linii obecnej ul. Uphagena (za wzniesioną na rozparcelowanym gruncie willą [[PATSCHKE RUDOLF | Rudolfa Patschkego]]), część zachodnią uratowano, w 1913 udostępniono jako park miejski.<br/><br/> |
Z dawnej barokowej kompozycji parku pozostał regularny zarys i fragmenty starych obrzeżnych alej: lipowej i kasztanowcowej. W miejscu przecięcia się skośnych ścieżek powstał okrągły placyk, od strony północno-zachodniej, po półokręgu, obsadzony formowanymi lipami; po drugiej stronie posadzono róże. Dosadzono szereg drzew ozdobnych, między innymi rosnący i obecnie buk odmiany czerwonolistnej. Uporządkowano północną, nieregularną część, ukształtowano staw na [[POTOK KRÓLEWSKI | Potoku Królewskim]] i wybudowano drewnianą toaletę. Po stronie północnej monumentalnej alei kasztanowcowej przed rokiem 1918 staraniem Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza wybudowano korty tenisowe, w latach 20. przekazane przez władze Gdańska [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. Około połowy lat 20. XX wieku na terenie przyległym do kortów (obecnie ul. Uphagena 25) wybudowano siedzibę korporacji studenckiej Alemannia (Alemanniahaus). 17 VII 1927 postawiono pomnik poległych w I wojnie światowej żołnierzy niemieckich, po roku 1945 rozebrany.<br/><br/> | Z dawnej barokowej kompozycji parku pozostał regularny zarys i fragmenty starych obrzeżnych alej: lipowej i kasztanowcowej. W miejscu przecięcia się skośnych ścieżek powstał okrągły placyk, od strony północno-zachodniej, po półokręgu, obsadzony formowanymi lipami; po drugiej stronie posadzono róże. Dosadzono szereg drzew ozdobnych, między innymi rosnący i obecnie buk odmiany czerwonolistnej. Uporządkowano północną, nieregularną część, ukształtowano staw na [[POTOK KRÓLEWSKI | Potoku Królewskim]] i wybudowano drewnianą toaletę. Po stronie północnej monumentalnej alei kasztanowcowej przed rokiem 1918 staraniem Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza wybudowano korty tenisowe, w latach 20. przekazane przez władze Gdańska [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. Około połowy lat 20. XX wieku na terenie przyległym do kortów (obecnie ul. Uphagena 25) wybudowano siedzibę korporacji studenckiej Alemannia (Alemanniahaus). 17 VII 1927 postawiono pomnik poległych w I wojnie światowej żołnierzy niemieckich, po roku 1945 rozebrany.<br/><br/> | ||
Na przełomie lat 60. XX wieku przez środek parku przeprowadzono ciepłociąg, co odbiło się niekorzystnie na kondycji drzew. W 1969 byłą siedzibę korporacji studenckiej, po II wojnie światowej siedzibę harcerzy, przekazano w gestię Akademickiego Związku Sportowego. {{author: KR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | Na przełomie lat 60. XX wieku przez środek parku przeprowadzono ciepłociąg, co odbiło się niekorzystnie na kondycji drzew. W 1969 byłą siedzibę korporacji studenckiej, po II wojnie światowej siedzibę harcerzy, przekazano w gestię Akademickiego Związku Sportowego. {{author: KR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Wersja z 18:54, 5 wrz 2019
PARK UPHAGENA, we Wrzeszczu, obecnie między al. Grunwaldzką i ul. Uphagena, pierwotnie część posiadłości Monplaisir (Moja Przyjemność); ciągnął się od Potoku Królewskiej Doliny na zachód aż po początek obecnej al. Zwycięstwa na wschód, kompozycyjnie związany z barokowym dworem, który znajdował się w miejscu późniejszego Dworu Uphagena (al. Grunwaldzka 5). Posiadłość założona w początku XVIII wieku przez burmistrza Gabriela Bömelna, po jego śmierci (1740) własność jego zięcia hrabiego Constantina von Unruha. Sprzedana w 1763 roku na licytacji po śmierci hrabiego, należała następnie do członka Towarzystwa Przyrodniczego dr. Ernesta Remusa, nabyta 30 III 1790 przez Johanna Uphagena. W roku 1896 posiadłość przejęły od Związku Rodzinnego Uphagenów władze Gdańska z zamiarem parcelacji. W latach 1898 i 1906 w biurze mierniczego miejskiego Maximiliana Blocka (1853–1931) powstały dwie wersje projektu podziału jej gruntów. Wobec oporu mieszkańców i Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza parcelację powstrzymano na linii obecnej ul. Uphagena (za wzniesioną na rozparcelowanym gruncie willą Rudolfa Patschkego), część zachodnią uratowano, w 1913 udostępniono jako park miejski.
Z dawnej barokowej kompozycji parku pozostał regularny zarys i fragmenty starych obrzeżnych alej: lipowej i kasztanowcowej. W miejscu przecięcia się skośnych ścieżek powstał okrągły placyk, od strony północno-zachodniej, po półokręgu, obsadzony formowanymi lipami; po drugiej stronie posadzono róże. Dosadzono szereg drzew ozdobnych, między innymi rosnący i obecnie buk odmiany czerwonolistnej. Uporządkowano północną, nieregularną część, ukształtowano staw na Potoku Królewskim i wybudowano drewnianą toaletę. Po stronie północnej monumentalnej alei kasztanowcowej przed rokiem 1918 staraniem Towarzystwa Upiększania i Popierania Wrzeszcza wybudowano korty tenisowe, w latach 20. przekazane przez władze Gdańska Technische Hochschule Danzig. Około połowy lat 20. XX wieku na terenie przyległym do kortów (obecnie ul. Uphagena 25) wybudowano siedzibę korporacji studenckiej Alemannia (Alemanniahaus). 17 VII 1927 postawiono pomnik poległych w I wojnie światowej żołnierzy niemieckich, po roku 1945 rozebrany.
Na przełomie lat 60. XX wieku przez środek parku przeprowadzono ciepłociąg, co odbiło się niekorzystnie na kondycji drzew. W 1969 byłą siedzibę korporacji studenckiej, po II wojnie światowej siedzibę harcerzy, przekazano w gestię Akademickiego Związku Sportowego.
