VERPOORTENN WILHELM PAUL, rektor Gimnazjum Akademickiego
(wstawienie ilustracji (e-mail z 14.05.2019)) |
(wstawienie ilustracji (e-mail z 15.05.2019)) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''WILHELM PAUL VERPOORTENN''' (4 IX 1721 Neustadt an der Heide – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn [[VERPOORTENN ALBERT MENON | Alberta Menona Verpoortenna]]. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu oraz w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]] (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej]]. W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, m.in. blokadą Gdańska przez Prusy (po I rozbiorze Polski). Jako uczony zajmował się patrystyką, teologią symboliczną i moralną, był znawcą języków orientalnych. Około roku 1766 próbował polemiki z poglądami jednego z największych myślicieli oświecenia, Jeana Jacques’a Rousseau. Do jego najważniejszych prac teologicznych, zwłaszcza w okresie gdańskim, należały: ''De resurrectione impiorum merito Christi non impetrata'' (1774), ''Theses ex theologia symbolica'' (1791). Córka Weronika Wilhelima od 1777 była żoną [[LENGNICH KARL BENJAMIN| Karla Benjamina Lengnicha]]. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | '''WILHELM PAUL VERPOORTENN''' (4 IX 1721 Neustadt an der Heide – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn [[VERPOORTENN ALBERT MENON | Alberta Menona Verpoortenna]]. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu oraz w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]] (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej]]. W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, m.in. blokadą Gdańska przez Prusy (po I rozbiorze Polski). Jako uczony zajmował się patrystyką, teologią symboliczną i moralną, był znawcą języków orientalnych. Około roku 1766 próbował polemiki z poglądami jednego z największych myślicieli oświecenia, Jeana Jacques’a Rousseau. Do jego najważniejszych prac teologicznych, zwłaszcza w okresie gdańskim, należały: ''De resurrectione impiorum merito Christi non impetrata'' (1774), ''Theses ex theologia symbolica'' (1791). Córka Weronika Wilhelima od 1777 była żoną [[LENGNICH KARL BENJAMIN| Karla Benjamina Lengnicha]]. Córka Weronika Wilhelima od 1777 była żoną [[LENGNICH KARL BENJAMIN| Karla Benjamina Lengnicha]]. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:21, 15 maj 2019
WILHELM PAUL VERPOORTENN (4 IX 1721 Neustadt an der Heide – 17 I 1794 Gdańsk), profesor gimnazjum, teolog luterański. Syn Alberta Menona Verpoortenna. Uczył się w gimnazjum Casimirianum w Koburgu oraz w Gimnazjum Akademickim (pod kierunkiem ojca, wówczas rektora). Studiował na uniwersytetach w Jenie i Lipsku, w roku 1745 uzyskał stopień magistra filozofii i wykładał filozofię. Ze względu na zły stan zdrowia ojca (zm. 1752) powrócił do Gdańska i pomagał mu w pracy naukowej. Od roku 1751 kaznodzieja w Steblewie, od 1762 diakon w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej. W roku 1770 uzyskał tytuł doktora teologii na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1770–1794 rektor gdańskiego Gimnazjum Akademickiego oraz pastor kościoła św. Trójcy. Był rektorem w okresie stopniowego upadku gimnazjum spowodowanego dekoniunkturą i wydarzeniami politycznymi, m.in. blokadą Gdańska przez Prusy (po I rozbiorze Polski). Jako uczony zajmował się patrystyką, teologią symboliczną i moralną, był znawcą języków orientalnych. Około roku 1766 próbował polemiki z poglądami jednego z największych myślicieli oświecenia, Jeana Jacques’a Rousseau. Do jego najważniejszych prac teologicznych, zwłaszcza w okresie gdańskim, należały: De resurrectione impiorum merito Christi non impetrata (1774), Theses ex theologia symbolica (1791). Córka Weronika Wilhelima od 1777 była żoną Karla Benjamina Lengnicha. Córka Weronika Wilhelima od 1777 była żoną Karla Benjamina Lengnicha.
