ASSMANN HERBERT, lekarz
(poprawki JMM (e-mail z 23.02.2019)) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''HERBERT ASSMANN''' (25 XI 1882 Gdańsk – 27 II 1950 Oldenburg, Dolna Saksonia), lekarz. Syn gdańskiego prawnika i sędziego Edwina Roberta Assmanna (1834–1890) i Anny Steimmig (1859–1933). Maturę zdał w 1900 roku w gdańskim [[GIMNAZJUM MIEJSKIE| Gimnazjum Miejskim]]. Studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu i Monachium, kończąc naukę w Królewcu, gdzie w 1905 roku uzyskał doktorat za pracę o działalności państwowego zakładu higieny w Gdańsku ''Aus der hygienischen Untersuchungsanstalt zu Danzig'' (1905). Pracując jako lekarz, habilitował się w 1913 roku na uniwersytecie w Lipsku. Następnie był docentem prywatnym tej uczelni, od 1927 profesorem patologii i terapii. Specjalizował się w wykorzystaniu aparatury rentgenowskiej do leczenia schorzeń płuc i narządów jamy brzusznej. Był prekursorem tych metod terapeutycznych w medycynie, autorem cenionych podręczników medycznych (w Niemczech do 1950 roku po siedem wydań), między innymi ''Die klinische Röntgendiagnostik der inneren Erkrankungen'' (2 tomy, Berlin 1922) i ''Lehrbuch der inneren Medizin'' (2 tomy, Berlin 1931). W 1931 roku został powołany na profesora i kierownika Kliniki Internistycznej uniwersytetu w Królewcu. Wiosną 1945, już po zdobyciu miasta przez Rosjan, ewakuował się do Niemiec. Był szefem szpitala Czerwonego Krzyża w Oldenburgu. <br/><br/> | + | '''HERBERT ASSMANN''' (25 XI 1882 Gdańsk – 27 II 1950 Oldenburg, Dolna Saksonia), lekarz. Syn gdańskiego prawnika i sędziego Edwina Roberta Assmanna (1834–1890) i Anny Steimmig (1859–1933). Maturę zdał w 1900 roku w gdańskim [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]]. Studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu i Monachium, kończąc naukę w Królewcu, gdzie w 1905 roku uzyskał doktorat za pracę o działalności państwowego zakładu higieny w Gdańsku ''Aus der hygienischen Untersuchungsanstalt zu Danzig'' (1905). Pracując jako lekarz, habilitował się w 1913 roku na uniwersytecie w Lipsku. Następnie był docentem prywatnym tej uczelni, od 1927 profesorem patologii i terapii. Specjalizował się w wykorzystaniu aparatury rentgenowskiej do leczenia schorzeń płuc i narządów jamy brzusznej. Był prekursorem tych metod terapeutycznych w medycynie, autorem cenionych podręczników medycznych (w Niemczech do 1950 roku po siedem wydań), między innymi ''Die klinische Röntgendiagnostik der inneren Erkrankungen'' (2 tomy, Berlin 1922) i ''Lehrbuch der inneren Medizin'' (2 tomy, Berlin 1931). W 1931 roku został powołany na profesora i kierownika Kliniki Internistycznej uniwersytetu w Królewcu. Wiosną 1945, już po zdobyciu miasta przez Rosjan, ewakuował się do Niemiec. Był szefem szpitala Czerwonego Krzyża w Oldenburgu. <br/><br/> |
14 VIII 1909 roku ożenił się ze swoją kuzynką Eleonorą Steimmig (ur. 1888 Gdańsk), córką gdańskiego inżyniera chemika Rudolfa Steimmiga (1853–1922). Byli oni rodzicami trzech synów i dwóch córek. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | 14 VIII 1909 roku ożenił się ze swoją kuzynką Eleonorą Steimmig (ur. 1888 Gdańsk), córką gdańskiego inżyniera chemika Rudolfa Steimmiga (1853–1922). Byli oni rodzicami trzech synów i dwóch córek. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:50, 8 maj 2019
HERBERT ASSMANN (25 XI 1882 Gdańsk – 27 II 1950 Oldenburg, Dolna Saksonia), lekarz. Syn gdańskiego prawnika i sędziego Edwina Roberta Assmanna (1834–1890) i Anny Steimmig (1859–1933). Maturę zdał w 1900 roku w gdańskim Gimnazjum Miejskim. Studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu i Monachium, kończąc naukę w Królewcu, gdzie w 1905 roku uzyskał doktorat za pracę o działalności państwowego zakładu higieny w Gdańsku Aus der hygienischen Untersuchungsanstalt zu Danzig (1905). Pracując jako lekarz, habilitował się w 1913 roku na uniwersytecie w Lipsku. Następnie był docentem prywatnym tej uczelni, od 1927 profesorem patologii i terapii. Specjalizował się w wykorzystaniu aparatury rentgenowskiej do leczenia schorzeń płuc i narządów jamy brzusznej. Był prekursorem tych metod terapeutycznych w medycynie, autorem cenionych podręczników medycznych (w Niemczech do 1950 roku po siedem wydań), między innymi Die klinische Röntgendiagnostik der inneren Erkrankungen (2 tomy, Berlin 1922) i Lehrbuch der inneren Medizin (2 tomy, Berlin 1931). W 1931 roku został powołany na profesora i kierownika Kliniki Internistycznej uniwersytetu w Królewcu. Wiosną 1945, już po zdobyciu miasta przez Rosjan, ewakuował się do Niemiec. Był szefem szpitala Czerwonego Krzyża w Oldenburgu.
14 VIII 1909 roku ożenił się ze swoją kuzynką Eleonorą Steimmig (ur. 1888 Gdańsk), córką gdańskiego inżyniera chemika Rudolfa Steimmiga (1853–1922). Byli oni rodzicami trzech synów i dwóch córek.
