TENCZYŃSKI LEON, docent Akademii Medycznej w Gdańsku
(Utworzył nową stronę „{{web}} {{author: PP}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
(nowe_hasło_10.2018) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | {{author: PP}} | + | '''LEON TENCZYŃSKI''' (właściwie Lejzer Tanenbaum; 31 XII 1904 Kielce – 24 VIII 1973 Gdańsk), lekarz klinicysta, dydaktyk. Syn Joachima Tanenbauma i Hanny z domu Goldberg, brat Heleny i Józefa. Naukę rozpoczął w rodzinnych Kielcach, po przeprowadzce z rodzicami do Łodzi w 1919 roku kontynuował ją w tamtejszym gimnazjum realnym. Po maturze w 1925 roku podjął studia medyczne na uczelni w Montpellier (Francja), a następnie uczył się na Wydziale Lekarskim na paryskiej Sorbonie. W maju 1932 roku otrzymał dyplom lekarza oraz stopień doktora medycyny, tematem jego rozprawy były choroby wrzodowe żołądka i ich leczenie.<br/><br/> |
| − | [[Category: | + | Po powrocie do Polski podjął pracę w Szpitalu Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi na stanowisku asystenta-wolontariusza. W 1934 roku, po nostryfikacji dyplomu na Uniwersytecie Warszawskim, otrzymał stanowisko asystenta w Szpitalu Położniczo-Ginekologicznym w Łodzi. Pracował tam do 1940 roku, a następnie do 1944 w łódzkim getcie na oddziale wewnętrznym tamtejszego szpitala jako lekarz fabryczny. <br/><br/> |
| + | Podczas wojny utracił prawie całą rodzinę (rodziców, rodzeństwo i większość krewnych), w 1944 wraz z żoną został wywieziony do obozu koncentracyjnego Oranienburg-Sachsenhausen, a następnie do obozu Kӧnigswusterhausen. Rozdzielono go z żoną, która trafiła do obozu Ravensbrück. W obozie koncentracyjnym utracił dwa palce prawej dłoni, obsługując piłę mechaniczną. Wykluczyło go to z pracy w medycynie zabiegowej.<br/><br/> | ||
| + | W 1945 roku zmienił imię i nazwisko i zamieszkał w Gdańsku. Jeszcze w tym samym roku został ordynatorem Oddziału Chorób Zakaźnych i Wewnętrznych Szpitala Miejskiego przy ul. Dębinki 7 (późniejszego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku ([[UNIWERSYTECKIE CENTRUM KLINICZNE GDAŃSKIEGO UNIWERSYTETU MEDYCZNEGO| Uniwersyteckie Centrum Kliniczne]])). W 1946 został adiunktem, od 1947 pracował w I Klinice Chorób Wewnętrznych [[AKADEMIA LEKARSKA W GDAŃSKU| Akademii Lekarskiej w Gdańsku]]. W 1948 roku przeszedł do II Kliniki Chorób Wewnętrznych, gdzie w 1966 został mianowany docentem etatowym na podstawie badań przeprowadzonych w Instytucie Endokrynologii w Bukareszcie. W 1969 roku został kierownikiem tej kliniki, a w 1970 Samodzielnej Pracowni Diagnostyki Izotopowej w Instytucie Chorób Wewnętrznych w Gdańsku, w której pracował aż do śmierci.<br/><br/> | ||
| + | Jego zainteresowania naukowe i badania dotyczyły endokrynologii ginekologicznej i szeroko rozumianej endokrynologii klinicznej, w tym patologii gruczołu tarczowego. Wysunął własną hipotezę dotyczącą możliwości działania hormonu tyreotropowego bezpośrednio na tkanki obwodowe. Był autorem podręcznika ''Endokrynologia kliniczna'' (1956), współautorem (z Władysławem Jakimowiczem) podręcznika ''Neurologia kliniczna'' (1961) i ''Zarysu chorób wewnętrznych dla stomatologów'' (1973). Autor licznych publikacji, między innymi ''Choroby gruczołów dokrewnych'' (w: ''Zarys chorób wewnętrznych. Skrypt dla studentów stomatologii'', 1973), ''Choroba Cushinga spowodowana dużym guzem wewnątrzczaszkowym stwierdzonym rentgenologicznie'' („Endokrynologia Polska” 1963), ''Zespół Turnera ze współistniejącym zespołem wątrobowo-śledzionowym'' (w: ''III Zjazd Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego. Streszczenie referatów i doniesień.'' 1960). <br/><br/> | ||
| + | Był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, w 1957 zorganizował jego gdański oddział, któremu także przewodniczył. Ponadto był przewodniczącym Oddziału Gdańskiego Towarzystwa Internistów Polskich, członkiem Zarządu Oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Gdańsku, Rzecznikiem Dobra Służby Zdrowia przy Komisji Kontroli Zawodowej, członkiem Prezydium Sekcji Lekarskiej Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia okręgu gdańskiego, Rzecznikiem Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników naukowych (1960–1964) oraz Rzecznikiem Komisji Dyscyplinarnej dla studentów [[AKADEMIA MEDYCZNA W GDAŃSKU| Akademii Medycznej w Gdańsku]] (1963–1969).<br/><br/> | ||
| + | Został odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1959), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), odznaką honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1954).<br/><br/> | ||
| + | Był poliglotą, władał biegle językami: polskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim. Z żoną Wandą z domu Betté (6 XII 1909 – 19 II 1996) miał córkę Elżbietę. Został pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:53, 20 lis 2018
LEON TENCZYŃSKI (właściwie Lejzer Tanenbaum; 31 XII 1904 Kielce – 24 VIII 1973 Gdańsk), lekarz klinicysta, dydaktyk. Syn Joachima Tanenbauma i Hanny z domu Goldberg, brat Heleny i Józefa. Naukę rozpoczął w rodzinnych Kielcach, po przeprowadzce z rodzicami do Łodzi w 1919 roku kontynuował ją w tamtejszym gimnazjum realnym. Po maturze w 1925 roku podjął studia medyczne na uczelni w Montpellier (Francja), a następnie uczył się na Wydziale Lekarskim na paryskiej Sorbonie. W maju 1932 roku otrzymał dyplom lekarza oraz stopień doktora medycyny, tematem jego rozprawy były choroby wrzodowe żołądka i ich leczenie.
Po powrocie do Polski podjął pracę w Szpitalu Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi na stanowisku asystenta-wolontariusza. W 1934 roku, po nostryfikacji dyplomu na Uniwersytecie Warszawskim, otrzymał stanowisko asystenta w Szpitalu Położniczo-Ginekologicznym w Łodzi. Pracował tam do 1940 roku, a następnie do 1944 w łódzkim getcie na oddziale wewnętrznym tamtejszego szpitala jako lekarz fabryczny.
Podczas wojny utracił prawie całą rodzinę (rodziców, rodzeństwo i większość krewnych), w 1944 wraz z żoną został wywieziony do obozu koncentracyjnego Oranienburg-Sachsenhausen, a następnie do obozu Kӧnigswusterhausen. Rozdzielono go z żoną, która trafiła do obozu Ravensbrück. W obozie koncentracyjnym utracił dwa palce prawej dłoni, obsługując piłę mechaniczną. Wykluczyło go to z pracy w medycynie zabiegowej.
W 1945 roku zmienił imię i nazwisko i zamieszkał w Gdańsku. Jeszcze w tym samym roku został ordynatorem Oddziału Chorób Zakaźnych i Wewnętrznych Szpitala Miejskiego przy ul. Dębinki 7 (późniejszego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku ( Uniwersyteckie Centrum Kliniczne)). W 1946 został adiunktem, od 1947 pracował w I Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Lekarskiej w Gdańsku. W 1948 roku przeszedł do II Kliniki Chorób Wewnętrznych, gdzie w 1966 został mianowany docentem etatowym na podstawie badań przeprowadzonych w Instytucie Endokrynologii w Bukareszcie. W 1969 roku został kierownikiem tej kliniki, a w 1970 Samodzielnej Pracowni Diagnostyki Izotopowej w Instytucie Chorób Wewnętrznych w Gdańsku, w której pracował aż do śmierci.
Jego zainteresowania naukowe i badania dotyczyły endokrynologii ginekologicznej i szeroko rozumianej endokrynologii klinicznej, w tym patologii gruczołu tarczowego. Wysunął własną hipotezę dotyczącą możliwości działania hormonu tyreotropowego bezpośrednio na tkanki obwodowe. Był autorem podręcznika Endokrynologia kliniczna (1956), współautorem (z Władysławem Jakimowiczem) podręcznika Neurologia kliniczna (1961) i Zarysu chorób wewnętrznych dla stomatologów (1973). Autor licznych publikacji, między innymi Choroby gruczołów dokrewnych (w: Zarys chorób wewnętrznych. Skrypt dla studentów stomatologii, 1973), Choroba Cushinga spowodowana dużym guzem wewnątrzczaszkowym stwierdzonym rentgenologicznie („Endokrynologia Polska” 1963), Zespół Turnera ze współistniejącym zespołem wątrobowo-śledzionowym (w: III Zjazd Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego. Streszczenie referatów i doniesień. 1960).
Był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, w 1957 zorganizował jego gdański oddział, któremu także przewodniczył. Ponadto był przewodniczącym Oddziału Gdańskiego Towarzystwa Internistów Polskich, członkiem Zarządu Oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Gdańsku, Rzecznikiem Dobra Służby Zdrowia przy Komisji Kontroli Zawodowej, członkiem Prezydium Sekcji Lekarskiej Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia okręgu gdańskiego, Rzecznikiem Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników naukowych (1960–1964) oraz Rzecznikiem Komisji Dyscyplinarnej dla studentów Akademii Medycznej w Gdańsku (1963–1969).
Został odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1959), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), odznaką honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1954).
Był poliglotą, władał biegle językami: polskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim. Z żoną Wandą z domu Betté (6 XII 1909 – 19 II 1996) miał córkę Elżbietę. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
