PIETKIEWICZ RAJMUND, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
(wstawienie ilustracji (e-mail z 16.08.2018)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File:Rajmund_Pietkiewicz.jpg|thumb|Rajmund Pietkiewicz (z prawej), obok [[ŻUŁAWSKI JACEK| Jacek Żuławski]], 1968]] | ||
[[File:Rajmund_Pietkiewicz__Kompozycja__1958.JPG|thumb|Rajmund Pietkiewicz ''Kompozycja'', 1958]] | [[File:Rajmund_Pietkiewicz__Kompozycja__1958.JPG|thumb|Rajmund Pietkiewicz ''Kompozycja'', 1958]] | ||
| + | |||
'''RAJMUND PIETKIEWICZ''' (13 VII 1920 Wilno – 5 III 2013 Sopot), malarz, grafik, pedagog. W latach 1936–1939 uczył się w Szkole Sztuk Pięknych Wacława Szczeblewskiego w Gdyni, 1939–1941 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, po roku 1945 – w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP; zob. [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]) i podjął pracę w tej uczelni. Od lat 1951–1952 prowadził pracownię malarstwa (IV rok) na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby, 1952–1962 międzywydziałową pracownię rysunku wieczornego, 1962–1980 pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa. W okresie 1965–1969 pełnił funkcję rektora PWSSP, 1968–1980 kierował Katedrą Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa. Początkowo związany z socrealizmem i tzw. [[SZKOŁA SOPOCKA | szkołą sopocką]], malował m.in. kompozycje o treści politycznej (''Pakt pokoju'', 1950; ''Komunardzi żegnają Dąbrowskiego na Placu Bastylii'', 1951; ''Stalin wśród Mazowsza'', 1953, z [[BOROWSKI BOHDAN | Bohdanem Borowskim]] i [[JACKIEWICZ WŁADYSŁAW | Władysławem Jackiewiczem]]), stopniowo odchodząc od doktryny na rzecz ponadczasowego realizmu (''Pejzaż'', ''Portret'', 1953; ''Studium'', 1954), a następnie kolorystycznej ekspresji prowadzącej do granicy abstrakcji (''Kompozycja I, II'', 1957; ''Pejzaż deszczowy'', 1958). Na przełomie lat 50. i 60. wypracował indywidualną formułę malarstwa figuratywnego, o nasyconej, ekspresyjnej, często ciemnej kolorystyce i mięsistej, fakturowej tkance malarskiej, z których budował uproszczone formy o miękkim zarysie, podkreślonym grubym, rozmytym konturem i świetlistymi plamami (''Pejzaż gdański'', ''Pejzaż gdański z padającym śniegiem'', 1959), w pejzażach sprowadzając postaci ludzkie do formy piktogramu. Przywiązując wagę do symbolicznych treści i nastroju w obrazach, malował liczne wersje gdańskich pejzaży, portrety, martwe natury, sceny wielofigurowe (''Wieczór wigilijny'', ''Śniadanie'', 1963; ''Pijący mężczyźni'', 1964), podejmował wątki biblijne (''Nehemiasz buduje mury Jerozolimy'', 1961; ''Jezabel''; ''Achab ginący'', tryptyk 1964) i literackie (''Faust''). Uprawiał także grafikę warsztatową, zwłaszcza odmiany suchorytu. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | '''RAJMUND PIETKIEWICZ''' (13 VII 1920 Wilno – 5 III 2013 Sopot), malarz, grafik, pedagog. W latach 1936–1939 uczył się w Szkole Sztuk Pięknych Wacława Szczeblewskiego w Gdyni, 1939–1941 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, po roku 1945 – w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP; zob. [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]) i podjął pracę w tej uczelni. Od lat 1951–1952 prowadził pracownię malarstwa (IV rok) na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby, 1952–1962 międzywydziałową pracownię rysunku wieczornego, 1962–1980 pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa. W okresie 1965–1969 pełnił funkcję rektora PWSSP, 1968–1980 kierował Katedrą Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa. Początkowo związany z socrealizmem i tzw. [[SZKOŁA SOPOCKA | szkołą sopocką]], malował m.in. kompozycje o treści politycznej (''Pakt pokoju'', 1950; ''Komunardzi żegnają Dąbrowskiego na Placu Bastylii'', 1951; ''Stalin wśród Mazowsza'', 1953, z [[BOROWSKI BOHDAN | Bohdanem Borowskim]] i [[JACKIEWICZ WŁADYSŁAW | Władysławem Jackiewiczem]]), stopniowo odchodząc od doktryny na rzecz ponadczasowego realizmu (''Pejzaż'', ''Portret'', 1953; ''Studium'', 1954), a następnie kolorystycznej ekspresji prowadzącej do granicy abstrakcji (''Kompozycja I, II'', 1957; ''Pejzaż deszczowy'', 1958). Na przełomie lat 50. i 60. wypracował indywidualną formułę malarstwa figuratywnego, o nasyconej, ekspresyjnej, często ciemnej kolorystyce i mięsistej, fakturowej tkance malarskiej, z których budował uproszczone formy o miękkim zarysie, podkreślonym grubym, rozmytym konturem i świetlistymi plamami (''Pejzaż gdański'', ''Pejzaż gdański z padającym śniegiem'', 1959), w pejzażach sprowadzając postaci ludzkie do formy piktogramu. Przywiązując wagę do symbolicznych treści i nastroju w obrazach, malował liczne wersje gdańskich pejzaży, portrety, martwe natury, sceny wielofigurowe (''Wieczór wigilijny'', ''Śniadanie'', 1963; ''Pijący mężczyźni'', 1964), podejmował wątki biblijne (''Nehemiasz buduje mury Jerozolimy'', 1961; ''Jezabel''; ''Achab ginący'', tryptyk 1964) i literackie (''Faust''). Uprawiał także grafikę warsztatową, zwłaszcza odmiany suchorytu. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:50, 16 sie 2018
RAJMUND PIETKIEWICZ (13 VII 1920 Wilno – 5 III 2013 Sopot), malarz, grafik, pedagog. W latach 1936–1939 uczył się w Szkole Sztuk Pięknych Wacława Szczeblewskiego w Gdyni, 1939–1941 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, po roku 1945 – w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP; zob. Akademia Sztuk Pięknych) i podjął pracę w tej uczelni. Od lat 1951–1952 prowadził pracownię malarstwa (IV rok) na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby, 1952–1962 międzywydziałową pracownię rysunku wieczornego, 1962–1980 pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa. W okresie 1965–1969 pełnił funkcję rektora PWSSP, 1968–1980 kierował Katedrą Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa. Początkowo związany z socrealizmem i tzw. szkołą sopocką, malował m.in. kompozycje o treści politycznej (Pakt pokoju, 1950; Komunardzi żegnają Dąbrowskiego na Placu Bastylii, 1951; Stalin wśród Mazowsza, 1953, z Bohdanem Borowskim i Władysławem Jackiewiczem), stopniowo odchodząc od doktryny na rzecz ponadczasowego realizmu (Pejzaż, Portret, 1953; Studium, 1954), a następnie kolorystycznej ekspresji prowadzącej do granicy abstrakcji (Kompozycja I, II, 1957; Pejzaż deszczowy, 1958). Na przełomie lat 50. i 60. wypracował indywidualną formułę malarstwa figuratywnego, o nasyconej, ekspresyjnej, często ciemnej kolorystyce i mięsistej, fakturowej tkance malarskiej, z których budował uproszczone formy o miękkim zarysie, podkreślonym grubym, rozmytym konturem i świetlistymi plamami (Pejzaż gdański, Pejzaż gdański z padającym śniegiem, 1959), w pejzażach sprowadzając postaci ludzkie do formy piktogramu. Przywiązując wagę do symbolicznych treści i nastroju w obrazach, malował liczne wersje gdańskich pejzaży, portrety, martwe natury, sceny wielofigurowe (Wieczór wigilijny, Śniadanie, 1963; Pijący mężczyźni, 1964), podejmował wątki biblijne (Nehemiasz buduje mury Jerozolimy, 1961; Jezabel; Achab ginący, tryptyk 1964) i literackie (Faust). Uprawiał także grafikę warsztatową, zwłaszcza odmiany suchorytu.
