FUNDACJA ABEGGA
(uzupełnienia_BŚ_) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Fundacja_Abegga.jpg|thumb|Domy Fundacji Abbega z lat | + | [[File:Fundacja_Abegga.jpg|thumb|Domy Fundacji Abbega z lat 1897–1909 w rejonie al. Grunwaldzkiej]] |
'''FUNDACJA ABEGGA''' (Abeggsche Stiftung für Arbeiterwohnungen zu Danzig) na rzecz budowy i utrzymania tanich domów dla robotników i uboższych urzędników. Powstała 6 XII 1869 roku, w okresie przemysłowej prosperity Gdańska (rozwoju przemysłu stoczniowego, zbrojeniowego i związanego z tym napływu nowej ludności), dzięki zapisowi testamentowemu [[ABEGG HEINRICH BURKHARD | Heinricha B. Abegga]], założona przez spadkobierców i wsparta zapisami wdowy po Heinrichu, Louisy Caroliny Abegg z domu Muhl (1795–1870; [[MUHL ABRAHAM LUDWIG | Abraham Ludwig Muhl]], [[TOWARZYSTWO POKOJU | Towarzystwo Pokoju]]) i jej córki Julii Marii Abegg (1829–1902). Od 21 II 1870 na czele zarządu fundacji stał zięć ofiarodawcy [[ABEGG GEORG FRIEDRICH HEINRICH | Georg Friedrich Abegg]], w jej skład wchodzili czołowi notable gdańscy. <br/><br/> | '''FUNDACJA ABEGGA''' (Abeggsche Stiftung für Arbeiterwohnungen zu Danzig) na rzecz budowy i utrzymania tanich domów dla robotników i uboższych urzędników. Powstała 6 XII 1869 roku, w okresie przemysłowej prosperity Gdańska (rozwoju przemysłu stoczniowego, zbrojeniowego i związanego z tym napływu nowej ludności), dzięki zapisowi testamentowemu [[ABEGG HEINRICH BURKHARD | Heinricha B. Abegga]], założona przez spadkobierców i wsparta zapisami wdowy po Heinrichu, Louisy Caroliny Abegg z domu Muhl (1795–1870; [[MUHL ABRAHAM LUDWIG | Abraham Ludwig Muhl]], [[TOWARZYSTWO POKOJU | Towarzystwo Pokoju]]) i jej córki Julii Marii Abegg (1829–1902). Od 21 II 1870 na czele zarządu fundacji stał zięć ofiarodawcy [[ABEGG GEORG FRIEDRICH HEINRICH | Georg Friedrich Abegg]], w jej skład wchodzili czołowi notable gdańscy. <br/><br/> | ||
W kwietniu 1871 roku, po wykupieniu terenu, wybudowano pierwszy dom na Dolnym Mieście, przy Feldweg (ul. Polna, od roku 1876 od nazwiska fundatora Abegg-Gasse, obecnie ul. Dobra). 30 V 1890 nieopodal, przy Hühnerberg (Kurza Góra, obecnie ul. Kurza), otwarto [[ŁAŹNIE PUBLICZNE | łaźnię publiczną]]. Do 1913 roku wybudowano 306 domów jedno- i wielorodzinnych, z 532 mieszkaniami jedno- i dwupokojowymi z kuchnią i ubikacją, w których mieszkało 2,5 tysiąca osób. Domy, pozbawione ozdób, miały dwie kondygnacje (oraz strych i piwnicę) i mały ogródek. Większe osiedla powstały w latach 1871–1875 na Dolnym Mieście (22 domy, 84 mieszkania), 1889–1894 w Nowym Porcie przy Wilhelmstraße (ul. Wolności; 56 domów, 63 mieszkania), a także we Wrzeszczu: w latach 1895–1900 w rejonie Eigenhausstraße (ul. Własna Strzecha; 151 domów i 218 mieszkań), 1897–1906 w rejonie obecnej al. Grunwaldzkiej – przy Lichtstraße (ul. Kolejarzy), Petschowstraße (w roku 1945 ul. Stanisława Dubois, od 1946 ul. Miedziana), Piwkostraße (ul. Syrokomli; [[PIWKO HEINRICH THEOPHIL LEOPOLD | Heinrich Piwko]]), Pfefferstraße (w 1945 ul. Czerwonego Sztandaru, od 1946 ul. Gomulickiego), Hennigsstraße (w 1945 ul. Barlickiego, od 1946 ul. Ceglana; 65 domów, 129 mieszkań), 1906–1907 przy Brösener Weg (ul. Chrobrego 42A–46B), na działce nabytej w 1905 roku (pięć domów, dwanaście mieszkań; obecnie istnieją trzy domy: nr 16, 26–28 oraz 34–36). <br/><br/> | W kwietniu 1871 roku, po wykupieniu terenu, wybudowano pierwszy dom na Dolnym Mieście, przy Feldweg (ul. Polna, od roku 1876 od nazwiska fundatora Abegg-Gasse, obecnie ul. Dobra). 30 V 1890 nieopodal, przy Hühnerberg (Kurza Góra, obecnie ul. Kurza), otwarto [[ŁAŹNIE PUBLICZNE | łaźnię publiczną]]. Do 1913 roku wybudowano 306 domów jedno- i wielorodzinnych, z 532 mieszkaniami jedno- i dwupokojowymi z kuchnią i ubikacją, w których mieszkało 2,5 tysiąca osób. Domy, pozbawione ozdób, miały dwie kondygnacje (oraz strych i piwnicę) i mały ogródek. Większe osiedla powstały w latach 1871–1875 na Dolnym Mieście (22 domy, 84 mieszkania), 1889–1894 w Nowym Porcie przy Wilhelmstraße (ul. Wolności; 56 domów, 63 mieszkania), a także we Wrzeszczu: w latach 1895–1900 w rejonie Eigenhausstraße (ul. Własna Strzecha; 151 domów i 218 mieszkań), 1897–1906 w rejonie obecnej al. Grunwaldzkiej – przy Lichtstraße (ul. Kolejarzy), Petschowstraße (w roku 1945 ul. Stanisława Dubois, od 1946 ul. Miedziana), Piwkostraße (ul. Syrokomli; [[PIWKO HEINRICH THEOPHIL LEOPOLD | Heinrich Piwko]]), Pfefferstraße (w 1945 ul. Czerwonego Sztandaru, od 1946 ul. Gomulickiego), Hennigsstraße (w 1945 ul. Barlickiego, od 1946 ul. Ceglana; 65 domów, 129 mieszkań), 1906–1907 przy Brösener Weg (ul. Chrobrego 42A–46B), na działce nabytej w 1905 roku (pięć domów, dwanaście mieszkań; obecnie istnieją trzy domy: nr 16, 26–28 oraz 34–36). <br/><br/> | ||
Domy, które należały do najtańszych w mieście, można było kupić na dogodnych warunkach (system rat, kredytów hipotecznych). Fundacja wprowadziła zakaz picia w domach alkoholu, jej wysłannicy sprawdzali stan utrzymania porządku w mieszkaniach. Oprócz tego budowała przedszkola, biblioteki, kantyny, tanie kuchnie i domy noclegowe dla bezdomnych. Zajmowała się dożywianiem ubogich zimą. Zakończyła działalność z wybuchem I wojny światowej. Rozwiązała się po roku 1921, gdy z powodu inflacji utraciły wartość posiadane kapitały. Ostatnim prezesem był [[RODENACKER CARL EDUARD | Carl E. Rodenacker]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | Domy, które należały do najtańszych w mieście, można było kupić na dogodnych warunkach (system rat, kredytów hipotecznych). Fundacja wprowadziła zakaz picia w domach alkoholu, jej wysłannicy sprawdzali stan utrzymania porządku w mieszkaniach. Oprócz tego budowała przedszkola, biblioteki, kantyny, tanie kuchnie i domy noclegowe dla bezdomnych. Zajmowała się dożywianiem ubogich zimą. Zakończyła działalność z wybuchem I wojny światowej. Rozwiązała się po roku 1921, gdy z powodu inflacji utraciły wartość posiadane kapitały. Ostatnim prezesem był [[RODENACKER CARL EDUARD | Carl E. Rodenacker]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 15:35, 16 kwi 2018
FUNDACJA ABEGGA (Abeggsche Stiftung für Arbeiterwohnungen zu Danzig) na rzecz budowy i utrzymania tanich domów dla robotników i uboższych urzędników. Powstała 6 XII 1869 roku, w okresie przemysłowej prosperity Gdańska (rozwoju przemysłu stoczniowego, zbrojeniowego i związanego z tym napływu nowej ludności), dzięki zapisowi testamentowemu Heinricha B. Abegga, założona przez spadkobierców i wsparta zapisami wdowy po Heinrichu, Louisy Caroliny Abegg z domu Muhl (1795–1870; Abraham Ludwig Muhl, Towarzystwo Pokoju) i jej córki Julii Marii Abegg (1829–1902). Od 21 II 1870 na czele zarządu fundacji stał zięć ofiarodawcy Georg Friedrich Abegg, w jej skład wchodzili czołowi notable gdańscy.
W kwietniu 1871 roku, po wykupieniu terenu, wybudowano pierwszy dom na Dolnym Mieście, przy Feldweg (ul. Polna, od roku 1876 od nazwiska fundatora Abegg-Gasse, obecnie ul. Dobra). 30 V 1890 nieopodal, przy Hühnerberg (Kurza Góra, obecnie ul. Kurza), otwarto łaźnię publiczną. Do 1913 roku wybudowano 306 domów jedno- i wielorodzinnych, z 532 mieszkaniami jedno- i dwupokojowymi z kuchnią i ubikacją, w których mieszkało 2,5 tysiąca osób. Domy, pozbawione ozdób, miały dwie kondygnacje (oraz strych i piwnicę) i mały ogródek. Większe osiedla powstały w latach 1871–1875 na Dolnym Mieście (22 domy, 84 mieszkania), 1889–1894 w Nowym Porcie przy Wilhelmstraße (ul. Wolności; 56 domów, 63 mieszkania), a także we Wrzeszczu: w latach 1895–1900 w rejonie Eigenhausstraße (ul. Własna Strzecha; 151 domów i 218 mieszkań), 1897–1906 w rejonie obecnej al. Grunwaldzkiej – przy Lichtstraße (ul. Kolejarzy), Petschowstraße (w roku 1945 ul. Stanisława Dubois, od 1946 ul. Miedziana), Piwkostraße (ul. Syrokomli; Heinrich Piwko), Pfefferstraße (w 1945 ul. Czerwonego Sztandaru, od 1946 ul. Gomulickiego), Hennigsstraße (w 1945 ul. Barlickiego, od 1946 ul. Ceglana; 65 domów, 129 mieszkań), 1906–1907 przy Brösener Weg (ul. Chrobrego 42A–46B), na działce nabytej w 1905 roku (pięć domów, dwanaście mieszkań; obecnie istnieją trzy domy: nr 16, 26–28 oraz 34–36).
Domy, które należały do najtańszych w mieście, można było kupić na dogodnych warunkach (system rat, kredytów hipotecznych). Fundacja wprowadziła zakaz picia w domach alkoholu, jej wysłannicy sprawdzali stan utrzymania porządku w mieszkaniach. Oprócz tego budowała przedszkola, biblioteki, kantyny, tanie kuchnie i domy noclegowe dla bezdomnych. Zajmowała się dożywianiem ubogich zimą. Zakończyła działalność z wybuchem I wojny światowej. Rozwiązała się po roku 1921, gdy z powodu inflacji utraciły wartość posiadane kapitały. Ostatnim prezesem był Carl E. Rodenacker.
