WYSZKOWSKI KRZYSZTOF, działacz opozycji demokratycznej
(uzupełnienia_RED_) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''KRZYSZTOF WYSZKOWSKI''' (ur. 10 XI 1947 Mrągowo), działacz opozycyjny. Syn Stefana i Krystyny z domu Nowakowskiej, brat[[WYSZKOWSKI BŁAŻEJ| Błażeja Wyszkowskiego]]. W 1961 roku ukończył szkołę podstawową w Olsztynie, po dwóch latach przerwał naukę w Liceum Ogólnokształcącym nr 2 w Olsztynie, w latach 1963–1975 pracował m.in. jako goniec, następnie robotnik w Miejskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w Olsztynie, operator spychacza, konwojent towarów, urzędnik biurowy, ajent stacji benzynowej, organizator koncertów rockowych i dyskotek, operator wózków widłowych, robotnik m.in. w Olsztyńskich Zakładach Samochodowych. Od 1974 roku w Trójmieście, pracował jako stolarz, organizator przerzutu wydawnictw, m.in. z Instytutu Literackiego w Paryżu. Od 1977 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, w kwietniu 1978 współzałożyciel i działacz, autor deklaracji założycielskiej, członek Komitetu Założycielskiego [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża]]. W latach 1977–1980 wydawca niezależny, m.in. pierwszych krajowych przedruków ''Dzienników'' Witolda Gombrowicza; drukarz książek dla wydawnictw NOWA i „Głos”. W sierpniu 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, pomysłodawca tytułu „Solidarność” dla strajkowego biuletynu informacyjnego; w roku 1981 sekretarz redakcji „Tygodnika Solidarność” (do [[ | + | '''KRZYSZTOF WYSZKOWSKI''' (ur. 10 XI 1947 Mrągowo), działacz opozycyjny. Syn Stefana i Krystyny z domu Nowakowskiej, brat [[WYSZKOWSKI BŁAŻEJ | Błażeja Wyszkowskiego]]. W 1961 roku ukończył szkołę podstawową w Olsztynie, po dwóch latach przerwał naukę w Liceum Ogólnokształcącym nr 2 w Olsztynie, w latach 1963–1975 pracował m.in. jako goniec, następnie robotnik w Miejskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w Olsztynie, operator spychacza, konwojent towarów, urzędnik biurowy, ajent stacji benzynowej, organizator koncertów rockowych i dyskotek, operator wózków widłowych, robotnik m.in. w Olsztyńskich Zakładach Samochodowych. Od 1974 roku w Trójmieście, pracował jako stolarz, organizator przerzutu wydawnictw, m.in. z Instytutu Literackiego w Paryżu. Od 1977 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, w kwietniu 1978 współzałożyciel i działacz, autor deklaracji założycielskiej, członek Komitetu Założycielskiego [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża]]. W latach 1977–1980 wydawca niezależny, m.in. pierwszych krajowych przedruków ''Dzienników'' Witolda Gombrowicza; drukarz książek dla wydawnictw NOWA i „Głos”. W sierpniu 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, pomysłodawca tytułu „Solidarność” dla strajkowego biuletynu informacyjnego; w roku 1981 sekretarz redakcji „Tygodnika Solidarność” (do [[SOLIDARNOŚĆ | NSZZ Solidarność]] nie należał). 13 XII 1981 internowany w ośrodku odosobnienia w Strzebielinku, przewieziony do szpitala w Wejherowie, uciekł 8 VIII 1982. 22 VII 1983 aresztowany, zwolniony na mocy amnestii. Publicysta prasy podziemnej, m.in. „Tygodnika Wojennego”. W 1984 roku współinicjator (m.in. z Marcinem Królem) Grupy Publicystów Politycznych i Klubu Myśli Politycznej Dziekania. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej. W roku następnym odmówił podjęcia pracy w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Tadeusza Mazowieckiego; od października kierownik działu politycznego w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Jarosława Kaczyńskiego. Był członkiem sztabu wyborczego [[WAŁĘSA LECH| Lecha Wałęsy]]. W okresie 1990–1992 w Kongresie Liberalno-Demokratycznym. W 1991 doradca premiera [[BIELECKI JAN KRZYSZTOF | Jana Krzysztofa Bieleckiego]], następnie dyrektor gdańskiego oddziału Krajowej Agencji Wydawniczej, w 1992 doradca premiera Jana Olszewskiego, następnie koordynator Komisji Likwidacyjnej RSW Prasa-Książka-Ruch na Polskę północną. Od roku 1994 członek zarządu spółki Srebrna. W 1997 pracownik Komisji Likwidacyjnej RSW. Od 2000 publicysta niezależny, m.in. w „Tygodniku Solidarność”, od 2008 w redakcji tygodnika „Gazeta Polska”.Od 2012 roku na emeryturze. <br/><br/> |
| + | W 1993 roku bezskutecznie kandydował w wyborach do Sejmu z gdańskiej listy Koalicja dla Rzeczypospolitej (5578 głosów). Od kwietnia 2010 roku członek partii Prawo i Sprawiedliwość, w 2014 bezskutecznie kandydował z ramienia tej partii w wyborach do Rady Miasta Sopotu (116 głosów). Od kwietnia 2016 doradca ds. społeczno-politycznych, historii najnowszej i kontaktów z instytucjami wojewody gdańskiego Dariusza Drelicharz, 23 VI 2016 roku Sejm RP wybrał go na członka Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej (257 posłów była za, 177 przeciw, 6 wstrzymało się od głosu). Z ramienia Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2016 roku promowany był do Rady [[EUROPEJSKIE CENTRUM SOLIDARNOŚCI (ECS)| Europejskiego Centrum Solidarności]]. Wobec sprzeciwu prezydenta Gdańska [[ADAMOWICZ PAWEŁ BOGDAN| Pawła Adamowicza]] kompromisowym rozwiązaniem w lipcu 2017 roku miał zostać członkiem Kolegium Historyczno-Programowego ECS, przygotowana odpowiednia uchwała prezydenta Gdańska nie została jednak opublikowana. Uważany przez stronę rządową za członka Kolegium, zrezygnował z zasiadania w nim 30 XI 2017 po powtórnym wybraniu [[KERSKI BASIL | Basila Kerskiego]] na dyrektora ECS.<br/> <br/> Był jednym z pierwszych, którzy publicznie zarzucili Lechowi Wałęsie współpracę w latach 70. XX wieku ze Służbą Bezpieczeństwa, toczył z nim procesy. <br/><br/> | ||
| + | W 2011 roku odmówił przyjęcia od prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyża Wolności i Solidarności. W 2015 odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Andrzeja Dudę (2015; wręczenie 2016). Wyróżniony Honorową Nagrodą im. Lecha Kaczyńskiego (23 XII 2012 w Sali Białej [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA| Ratusza Głównego Miasta]]) i przez miesięcznik „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo” Nagrodą św. Grzegorza I Wielkiego (2013). 28 IX 2017 roku Rada Miasta Gdańska odrzuciła wniosek radnych PiS o nadanie mu honorowego obywatelstwa Gdańska. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:09, 21 mar 2018
KRZYSZTOF WYSZKOWSKI (ur. 10 XI 1947 Mrągowo), działacz opozycyjny. Syn Stefana i Krystyny z domu Nowakowskiej, brat Błażeja Wyszkowskiego. W 1961 roku ukończył szkołę podstawową w Olsztynie, po dwóch latach przerwał naukę w Liceum Ogólnokształcącym nr 2 w Olsztynie, w latach 1963–1975 pracował m.in. jako goniec, następnie robotnik w Miejskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w Olsztynie, operator spychacza, konwojent towarów, urzędnik biurowy, ajent stacji benzynowej, organizator koncertów rockowych i dyskotek, operator wózków widłowych, robotnik m.in. w Olsztyńskich Zakładach Samochodowych. Od 1974 roku w Trójmieście, pracował jako stolarz, organizator przerzutu wydawnictw, m.in. z Instytutu Literackiego w Paryżu. Od 1977 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, w kwietniu 1978 współzałożyciel i działacz, autor deklaracji założycielskiej, członek Komitetu Założycielskiego Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W latach 1977–1980 wydawca niezależny, m.in. pierwszych krajowych przedruków Dzienników Witolda Gombrowicza; drukarz książek dla wydawnictw NOWA i „Głos”. W sierpniu 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, pomysłodawca tytułu „Solidarność” dla strajkowego biuletynu informacyjnego; w roku 1981 sekretarz redakcji „Tygodnika Solidarność” (do NSZZ Solidarność nie należał). 13 XII 1981 internowany w ośrodku odosobnienia w Strzebielinku, przewieziony do szpitala w Wejherowie, uciekł 8 VIII 1982. 22 VII 1983 aresztowany, zwolniony na mocy amnestii. Publicysta prasy podziemnej, m.in. „Tygodnika Wojennego”. W 1984 roku współinicjator (m.in. z Marcinem Królem) Grupy Publicystów Politycznych i Klubu Myśli Politycznej Dziekania. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej. W roku następnym odmówił podjęcia pracy w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Tadeusza Mazowieckiego; od października kierownik działu politycznego w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Jarosława Kaczyńskiego. Był członkiem sztabu wyborczego Lecha Wałęsy. W okresie 1990–1992 w Kongresie Liberalno-Demokratycznym. W 1991 doradca premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego, następnie dyrektor gdańskiego oddziału Krajowej Agencji Wydawniczej, w 1992 doradca premiera Jana Olszewskiego, następnie koordynator Komisji Likwidacyjnej RSW Prasa-Książka-Ruch na Polskę północną. Od roku 1994 członek zarządu spółki Srebrna. W 1997 pracownik Komisji Likwidacyjnej RSW. Od 2000 publicysta niezależny, m.in. w „Tygodniku Solidarność”, od 2008 w redakcji tygodnika „Gazeta Polska”.Od 2012 roku na emeryturze.
W 1993 roku bezskutecznie kandydował w wyborach do Sejmu z gdańskiej listy Koalicja dla Rzeczypospolitej (5578 głosów). Od kwietnia 2010 roku członek partii Prawo i Sprawiedliwość, w 2014 bezskutecznie kandydował z ramienia tej partii w wyborach do Rady Miasta Sopotu (116 głosów). Od kwietnia 2016 doradca ds. społeczno-politycznych, historii najnowszej i kontaktów z instytucjami wojewody gdańskiego Dariusza Drelicharz, 23 VI 2016 roku Sejm RP wybrał go na członka Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej (257 posłów była za, 177 przeciw, 6 wstrzymało się od głosu). Z ramienia Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2016 roku promowany był do Rady Europejskiego Centrum Solidarności. Wobec sprzeciwu prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza kompromisowym rozwiązaniem w lipcu 2017 roku miał zostać członkiem Kolegium Historyczno-Programowego ECS, przygotowana odpowiednia uchwała prezydenta Gdańska nie została jednak opublikowana. Uważany przez stronę rządową za członka Kolegium, zrezygnował z zasiadania w nim 30 XI 2017 po powtórnym wybraniu Basila Kerskiego na dyrektora ECS.
Był jednym z pierwszych, którzy publicznie zarzucili Lechowi Wałęsie współpracę w latach 70. XX wieku ze Służbą Bezpieczeństwa, toczył z nim procesy.
W 2011 roku odmówił przyjęcia od prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyża Wolności i Solidarności. W 2015 odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Andrzeja Dudę (2015; wręczenie 2016). Wyróżniony Honorową Nagrodą im. Lecha Kaczyńskiego (23 XII 2012 w Sali Białej Ratusza Głównego Miasta) i przez miesięcznik „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo” Nagrodą św. Grzegorza I Wielkiego (2013). 28 IX 2017 roku Rada Miasta Gdańska odrzuciła wniosek radnych PiS o nadanie mu honorowego obywatelstwa Gdańska.
