NOWICKI BOLESŁAW, prezydent Gdańska
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''BOLESŁAW NOWICKI''' (4 XI 1910 Łódź – 9 IX 1997 Warszawa), [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydent Gdańska]]. Był najmłodszym synem Wojciecha Nowickiego i Agnieszki z domu Szperling, miał jedenaścioro braci i siostrę. W latach 1922–1931, po ukończeniu szkoły powszechnej w Łodzi, kontynuował naukę w tym mieście w Wieczorowej Szkole Budowlanej w Związku Młodzieży Chrześcijańskiej Polska YMCA (Young Men’s Christian Association) przy ul. Piotrkowskiej. Egzamin dojrzałości złożył w trybie eksternistycznym w Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym Wieczorowym dla Dorosłych Polskiej Organizacji Wolności w Łodzi. W pracy zawodowej posługiwał się tytułem technika budowlanego, niekiedy technika architekta. <br/><br/> | '''BOLESŁAW NOWICKI''' (4 XI 1910 Łódź – 9 IX 1997 Warszawa), [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydent Gdańska]]. Był najmłodszym synem Wojciecha Nowickiego i Agnieszki z domu Szperling, miał jedenaścioro braci i siostrę. W latach 1922–1931, po ukończeniu szkoły powszechnej w Łodzi, kontynuował naukę w tym mieście w Wieczorowej Szkole Budowlanej w Związku Młodzieży Chrześcijańskiej Polska YMCA (Young Men’s Christian Association) przy ul. Piotrkowskiej. Egzamin dojrzałości złożył w trybie eksternistycznym w Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym Wieczorowym dla Dorosłych Polskiej Organizacji Wolności w Łodzi. W pracy zawodowej posługiwał się tytułem technika budowlanego, niekiedy technika architekta. <br/><br/> | ||
Jeszcze będąc uczniem Szkoły Budowlanej, podjął pracę w Miejskiej Inspekcji Budowlanej. Po odbyciu w 1931 roku półrocznej służby wojskowej w Nowym Dworze koło Modlina zatrudnił się w Biurze Architektonicznym inż. Adolfa Krausego i inż. Alfonsa Prawitza w Łodzi. Zdobywszy doświadczenie w zakresie projektowania obiektów miejskich, przez następne cztery lata wykonywał wolną praktykę jako technik budowlany. Opracowywał projekty i nadzorował wznoszone na ich podstawie budownictwo mieszkalne, a także przemysłowe (w tym młyny gospodarcze) na terenie Łodzi i okolic. W latach 1925–1930 był w Łodzi przewodniczącym koła Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OMTUR). <br/><br/> | Jeszcze będąc uczniem Szkoły Budowlanej, podjął pracę w Miejskiej Inspekcji Budowlanej. Po odbyciu w 1931 roku półrocznej służby wojskowej w Nowym Dworze koło Modlina zatrudnił się w Biurze Architektonicznym inż. Adolfa Krausego i inż. Alfonsa Prawitza w Łodzi. Zdobywszy doświadczenie w zakresie projektowania obiektów miejskich, przez następne cztery lata wykonywał wolną praktykę jako technik budowlany. Opracowywał projekty i nadzorował wznoszone na ich podstawie budownictwo mieszkalne, a także przemysłowe (w tym młyny gospodarcze) na terenie Łodzi i okolic. W latach 1925–1930 był w Łodzi przewodniczącym koła Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OMTUR). <br/><br/> | ||
| − | Podczas II wojny światowej pracował w Widzewskiej Manufakturze, przemianowanej na | + | Podczas II wojny światowej pracował w Widzewskiej Manufakturze, przemianowanej na Litzmannstädter Fabrik für Nähgarne AG. W latach 1940–1943 brał udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły zawodowej. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował pracę w tym samym zakładzie (przemianowanym na Łódzką Fabrykę Nici, od 1946 Państwowe Zakłady Przemysłu Bawełnianego) jako kierownik techniczno-budowlany. <br/><br/> |
21 I 1945 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, następnie był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) do jej rozwiązania w styczniu 1990 roku. W 1945 podjął pracę w Zarządzie Miejskim w Łodzi, od kwietnia tego roku do kwietnia 1946 pracował na stanowisku kierownika Wydziału Technicznego oraz pełnił funkcję ławnika. W okresach nieobecności ówczesnego prezydenta Łodzi, Kazimierza Mijala, który uczestniczył w posiedzeniach Krajowej Rady Narodowej, pełnił obowiązki szefa miejskiej administracji. <br/><br/> | 21 I 1945 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, następnie był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) do jej rozwiązania w styczniu 1990 roku. W 1945 podjął pracę w Zarządzie Miejskim w Łodzi, od kwietnia tego roku do kwietnia 1946 pracował na stanowisku kierownika Wydziału Technicznego oraz pełnił funkcję ławnika. W okresach nieobecności ówczesnego prezydenta Łodzi, Kazimierza Mijala, który uczestniczył w posiedzeniach Krajowej Rady Narodowej, pełnił obowiązki szefa miejskiej administracji. <br/><br/> | ||
Z Łodzi, będącej po 1945 roku dla Gdańska tzw. miastem patronackim, został wysłany na Wybrzeże w gronie urzędników tworzących polską administrację. 28 V 1946 roku objął stanowisko prezydenta Gdańska, będąc nim do 6 X 1949 roku. W maju 1950 [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitet Wojewódzki PZPR w Gdańsku]] rekomendował go do pracy w Centralnym Zarządzie Budownictwa Przemysłowego w Warszawie. W latach 1952–1956 był w Łodzi dyrektorem Biur Projektowych, od 1956 radcą ministra do spraw budowlanych w Urzędzie Rady Ministrów w Warszawie. W 1957 roku przeszedł do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, które mianowało go urzędnikiem poselstwa w Tel Awiwie, pracował tam do 1961 jako kierownik administracyjny. Po powrocie do Warszawy został zatrudniony w Polskim Monopolu Loteryjnym, afiliowanym przy Ministerstwie Finansów, gdzie do przejścia na rentę w 1968 roku pełnił funkcję wicedyrektora. <br/><br/> | Z Łodzi, będącej po 1945 roku dla Gdańska tzw. miastem patronackim, został wysłany na Wybrzeże w gronie urzędników tworzących polską administrację. 28 V 1946 roku objął stanowisko prezydenta Gdańska, będąc nim do 6 X 1949 roku. W maju 1950 [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitet Wojewódzki PZPR w Gdańsku]] rekomendował go do pracy w Centralnym Zarządzie Budownictwa Przemysłowego w Warszawie. W latach 1952–1956 był w Łodzi dyrektorem Biur Projektowych, od 1956 radcą ministra do spraw budowlanych w Urzędzie Rady Ministrów w Warszawie. W 1957 roku przeszedł do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, które mianowało go urzędnikiem poselstwa w Tel Awiwie, pracował tam do 1961 jako kierownik administracyjny. Po powrocie do Warszawy został zatrudniony w Polskim Monopolu Loteryjnym, afiliowanym przy Ministerstwie Finansów, gdzie do przejścia na rentę w 1968 roku pełnił funkcję wicedyrektora. <br/><br/> | ||
Wersja z 10:40, 2 paź 2017
BOLESŁAW NOWICKI (4 XI 1910 Łódź – 9 IX 1997 Warszawa), prezydent Gdańska. Był najmłodszym synem Wojciecha Nowickiego i Agnieszki z domu Szperling, miał jedenaścioro braci i siostrę. W latach 1922–1931, po ukończeniu szkoły powszechnej w Łodzi, kontynuował naukę w tym mieście w Wieczorowej Szkole Budowlanej w Związku Młodzieży Chrześcijańskiej Polska YMCA (Young Men’s Christian Association) przy ul. Piotrkowskiej. Egzamin dojrzałości złożył w trybie eksternistycznym w Prywatnym Gimnazjum Koedukacyjnym Wieczorowym dla Dorosłych Polskiej Organizacji Wolności w Łodzi. W pracy zawodowej posługiwał się tytułem technika budowlanego, niekiedy technika architekta.
Jeszcze będąc uczniem Szkoły Budowlanej, podjął pracę w Miejskiej Inspekcji Budowlanej. Po odbyciu w 1931 roku półrocznej służby wojskowej w Nowym Dworze koło Modlina zatrudnił się w Biurze Architektonicznym inż. Adolfa Krausego i inż. Alfonsa Prawitza w Łodzi. Zdobywszy doświadczenie w zakresie projektowania obiektów miejskich, przez następne cztery lata wykonywał wolną praktykę jako technik budowlany. Opracowywał projekty i nadzorował wznoszone na ich podstawie budownictwo mieszkalne, a także przemysłowe (w tym młyny gospodarcze) na terenie Łodzi i okolic. W latach 1925–1930 był w Łodzi przewodniczącym koła Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OMTUR).
Podczas II wojny światowej pracował w Widzewskiej Manufakturze, przemianowanej na Litzmannstädter Fabrik für Nähgarne AG. W latach 1940–1943 brał udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły zawodowej. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował pracę w tym samym zakładzie (przemianowanym na Łódzką Fabrykę Nici, od 1946 Państwowe Zakłady Przemysłu Bawełnianego) jako kierownik techniczno-budowlany.
21 I 1945 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, następnie był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) do jej rozwiązania w styczniu 1990 roku. W 1945 podjął pracę w Zarządzie Miejskim w Łodzi, od kwietnia tego roku do kwietnia 1946 pracował na stanowisku kierownika Wydziału Technicznego oraz pełnił funkcję ławnika. W okresach nieobecności ówczesnego prezydenta Łodzi, Kazimierza Mijala, który uczestniczył w posiedzeniach Krajowej Rady Narodowej, pełnił obowiązki szefa miejskiej administracji.
Z Łodzi, będącej po 1945 roku dla Gdańska tzw. miastem patronackim, został wysłany na Wybrzeże w gronie urzędników tworzących polską administrację. 28 V 1946 roku objął stanowisko prezydenta Gdańska, będąc nim do 6 X 1949 roku. W maju 1950 Komitet Wojewódzki PZPR w Gdańsku rekomendował go do pracy w Centralnym Zarządzie Budownictwa Przemysłowego w Warszawie. W latach 1952–1956 był w Łodzi dyrektorem Biur Projektowych, od 1956 radcą ministra do spraw budowlanych w Urzędzie Rady Ministrów w Warszawie. W 1957 roku przeszedł do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, które mianowało go urzędnikiem poselstwa w Tel Awiwie, pracował tam do 1961 jako kierownik administracyjny. Po powrocie do Warszawy został zatrudniony w Polskim Monopolu Loteryjnym, afiliowanym przy Ministerstwie Finansów, gdzie do przejścia na rentę w 1968 roku pełnił funkcję wicedyrektora.
28 XI 1931 roku w Łodzi poślubił Eugenię z domu Misiak (ur. 15 IX 1908). Był ojcem Ewy Natalii (ur. 1934) oraz Wojciecha (ur. 1942).
Otrzymał odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi przyznany w czasie pracy w Urzędzie Rady Ministrów oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w okresie, gdy był już na emeryturze. W kwietniu 1970 roku odebrał medal pamiątkowy wybity z okazji XXV rocznicy wyzwolenia Gdańska.
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
