KRÓLIKOWSKI JÓZEF, redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JÓZEF KRÓLIKOWSKI''' (ur. 5 X 1931 Modle, powiat Skierniewice), dziennikarz, redaktor. W 1955 roku absolwent Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1949 korespondent „Nowej Wsi”, „Pokolenia”, „Wsi”, „Głosu Robotniczego” w Łodzi. Kierownik działu łączności z czytelnikami [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]] (1955–1969). Zastępca redaktora naczelnego (1970–1974) i redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] (1974–1981). Na przełomie lat 1981–1982, w [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]], redaktor naczelny trójgazety „Głos Wybrzeża – Dziennik Bałtycki – Wieczór Wybrzeża”. W latach 1982–1985 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. W okresie 1984–1987 przewodniczący Rady Prasowej przy premierze gen. Wojciechu Jaruzelskim. W 1985–1990 wiceprzewodniczący Komitetu do spraw Radia i Telewizji – | + | '''JÓZEF KRÓLIKOWSKI''' (ur. 5 X 1931 Modle, powiat Skierniewice), dziennikarz, redaktor. W 1955 roku absolwent Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1949 korespondent „Nowej Wsi”, „Pokolenia”, „Wsi”, „Głosu Robotniczego” w Łodzi. Kierownik działu łączności z czytelnikami [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]] (1955–1969). Zastępca redaktora naczelnego (1970–1974) i redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] (1974–1981). Na przełomie lat 1981–1982, w [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]], redaktor naczelny trójgazety „Głos Wybrzeża – Dziennik Bałtycki – Wieczór Wybrzeża”. W latach 1982–1985 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. W okresie 1984–1987 przewodniczący Rady Prasowej przy premierze gen. Wojciechu Jaruzelskim. W latach 1985–1990 wiceprzewodniczący Komitetu do spraw Radia i Telewizji – prezes Polskiego Radia w Warszawie. Pełnił też funkcję prezydenta Międzynarodowej Organizacji Rozgłośni Radiowych. Po przejściu na emeryturę do 1992 roku pracował w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej (ZG SDP), od 1993 do 1995 redaktor naczelny cotygodniowego „Biuletynu Publicystycznego” dla redakcji terenowych, wydawanego przez Fundację Prasa Polska w Warszawie. W latach 1993–2004 organizator i redaktor naczelny dwutygodnika „Polska Scena Polityczna”. Od 1999 współpracuje z warszawskim magazynem „Tęcza Polska”. W SDP w okresie 1957–1982, wielokrotny delegat na zjazdy stowarzyszenia, w latach 1970–1980 prezes Oddziału Morskiego SDP, 1975–1981 członek Prezydium ZG SDP. W Stowarzyszeniu Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej od 1982 roku (członek założyciel), wielokrotnie we władzach Zarządu Głównego. Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975), odznakami [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1970), „Zasłużony Pracownik Morza”, „Zasłużony Działacz Kultury”. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 11:48, 13 kwi 2017
JÓZEF KRÓLIKOWSKI (ur. 5 X 1931 Modle, powiat Skierniewice), dziennikarz, redaktor. W 1955 roku absolwent Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1949 korespondent „Nowej Wsi”, „Pokolenia”, „Wsi”, „Głosu Robotniczego” w Łodzi. Kierownik działu łączności z czytelnikami „Głosu Wybrzeża” (1955–1969). Zastępca redaktora naczelnego (1970–1974) i redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” (1974–1981). Na przełomie lat 1981–1982, w stanie wojennym, redaktor naczelny trójgazety „Głos Wybrzeża – Dziennik Bałtycki – Wieczór Wybrzeża”. W latach 1982–1985 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. W okresie 1984–1987 przewodniczący Rady Prasowej przy premierze gen. Wojciechu Jaruzelskim. W latach 1985–1990 wiceprzewodniczący Komitetu do spraw Radia i Telewizji – prezes Polskiego Radia w Warszawie. Pełnił też funkcję prezydenta Międzynarodowej Organizacji Rozgłośni Radiowych. Po przejściu na emeryturę do 1992 roku pracował w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej (ZG SDP), od 1993 do 1995 redaktor naczelny cotygodniowego „Biuletynu Publicystycznego” dla redakcji terenowych, wydawanego przez Fundację Prasa Polska w Warszawie. W latach 1993–2004 organizator i redaktor naczelny dwutygodnika „Polska Scena Polityczna”. Od 1999 współpracuje z warszawskim magazynem „Tęcza Polska”. W SDP w okresie 1957–1982, wielokrotny delegat na zjazdy stowarzyszenia, w latach 1970–1980 prezes Oddziału Morskiego SDP, 1975–1981 członek Prezydium ZG SDP. W Stowarzyszeniu Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej od 1982 roku (członek założyciel), wielokrotnie we władzach Zarządu Głównego. Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975), odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1970), „Zasłużony Pracownik Morza”, „Zasłużony Działacz Kultury”.
