TARASZKIEWICZ LEOPOLD WITOLD, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''LEOPOLD WITOLD TARASZKIEWICZ''' (11 IX 1925 Szumsk koło Wilna – 12 X 2014 Gdańsk), architekt. W czasie II wojny światowej przyjęty na Wydział Budowlany Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Na IV roku studiów rozpoczął pracę w biurze Miastoprojekt, gdzie później był głównym projektantem. Od 1951 roku zatrudniony na PG w Katedrze Projektowania Architektury Miejskiej. Równolegle w latach 1952–1954 pracował w gdańskiej | + | '''LEOPOLD WITOLD TARASZKIEWICZ''' (11 IX 1925 Szumsk koło Wilna – 12 X 2014 Gdańsk), architekt. W czasie II wojny światowej przyjęty na Wydział Budowlany Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Na IV roku studiów rozpoczął pracę w biurze Miastoprojekt, gdzie później był głównym projektantem. Od 1951 roku zatrudniony na PG w Katedrze Projektowania Architektury Miejskiej. Równolegle w latach 1952–1954 pracował w gdańskiej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[ASP W GDAŃSKU | ASP]]), 1956–1957 na Politechnice Szczecińskiej. Od 1965 roku doktor na podstawie pracy ''Wpływ ruchu turystycznego na ukształtowanie nadmorskich miejscowości (w świetle analizy wartości turystycznych strefy nadmorskiej województwa gdańskiego)''. W 1967 roku odbył półroczny staż w Instytucie Architektury Ion Mincu w Bukareszcie. Od 1982 na etacie docenta, kierownik Katedry Architektury Mieszkaniowej Wydziału Architektury PG. Od 1989 profesor nadzwyczajny PG, w okresie 1989–2002 prodziekan do spraw naukowych Wydziału Architektury. <br/><br/> |
| + | W jego twórczości przeważają dzieła użyteczności publicznej, głównie świątynie i związana z nimi zabudowa. W dorobku twórczym znajduje się ponad 70 projektów, z których wiele zrealizowano. Do ważniejszych należą: kościoły w śródmieściu Gdyni (1959, z Janem Borowskim), Gdyni-Grabówku (1960–1967), Gdańsku-Stogach (1968), Gdańsku-Przymorzu (1971–1976), Elblągu (1974), Rumi (1979), Śmiłowicach (1980), Tomaszowie Mazowieckim (1983), Sobieszewie (1986, z synem Antonim), zespoły sakralne – Tczew-Suchostrzygi (1978, 1982–1998 z Andrzejem Rożeńskim) i w Aleksandrowie Kujawskim (1985). W latach 1971–1974 wchodził w skład Zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział Wybrzeże. Od 1972 roku członek kościelnych komisji związanych ze współczesną sztuką sakralną [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], a od 1976 również pelplińskiej. Otrzymał między innymi odznaczenia: Benemerenti przyznane przez papieża Pawła VI (1977), imienia św. Brata Alberta, a także [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medal Księcia Mściwoja II]] (2010). Pochowany na [[CMENTARZE W OLIWIE | cmentarzu komunalnym w Oliwie]]. {{author: ALP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:38, 6 paź 2016
LEOPOLD WITOLD TARASZKIEWICZ (11 IX 1925 Szumsk koło Wilna – 12 X 2014 Gdańsk), architekt. W czasie II wojny światowej przyjęty na Wydział Budowlany Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej (PG). Na IV roku studiów rozpoczął pracę w biurze Miastoprojekt, gdzie później był głównym projektantem. Od 1951 roku zatrudniony na PG w Katedrze Projektowania Architektury Miejskiej. Równolegle w latach 1952–1954 pracował w gdańskiej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( ASP), 1956–1957 na Politechnice Szczecińskiej. Od 1965 roku doktor na podstawie pracy Wpływ ruchu turystycznego na ukształtowanie nadmorskich miejscowości (w świetle analizy wartości turystycznych strefy nadmorskiej województwa gdańskiego). W 1967 roku odbył półroczny staż w Instytucie Architektury Ion Mincu w Bukareszcie. Od 1982 na etacie docenta, kierownik Katedry Architektury Mieszkaniowej Wydziału Architektury PG. Od 1989 profesor nadzwyczajny PG, w okresie 1989–2002 prodziekan do spraw naukowych Wydziału Architektury.
W jego twórczości przeważają dzieła użyteczności publicznej, głównie świątynie i związana z nimi zabudowa. W dorobku twórczym znajduje się ponad 70 projektów, z których wiele zrealizowano. Do ważniejszych należą: kościoły w śródmieściu Gdyni (1959, z Janem Borowskim), Gdyni-Grabówku (1960–1967), Gdańsku-Stogach (1968), Gdańsku-Przymorzu (1971–1976), Elblągu (1974), Rumi (1979), Śmiłowicach (1980), Tomaszowie Mazowieckim (1983), Sobieszewie (1986, z synem Antonim), zespoły sakralne – Tczew-Suchostrzygi (1978, 1982–1998 z Andrzejem Rożeńskim) i w Aleksandrowie Kujawskim (1985). W latach 1971–1974 wchodził w skład Zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział Wybrzeże. Od 1972 roku członek kościelnych komisji związanych ze współczesną sztuką sakralną diecezji gdańskiej, a od 1976 również pelplińskiej. Otrzymał między innymi odznaczenia: Benemerenti przyznane przez papieża Pawła VI (1977), imienia św. Brata Alberta, a także „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Medal Księcia Mściwoja II (2010). Pochowany na cmentarzu komunalnym w Oliwie.
