RICKERT HEINRICH II, profesor filozofii
(uzupełnienia MrGl (e-mail z 2.01.2015)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Heinrich Rickert I.JPG|thumb|Heinrich Rickert II]] | [[File:Heinrich Rickert I.JPG|thumb|Heinrich Rickert II]] | ||
| − | '''HEINRICH RICKERT | + | '''HEINRICH RICKERT II''' (25 V 1863 Gdańsk – 28 VII 1937 Heidelberg), naukowiec. Syn [[RICKERT HEINRICH I | Heinricha Rickerta]]. Uczył się w gdańskim gimnazjum, następnie w Berlinie, studiował filozofię, w 1888 roku uzyskał doktorat na uniwersytecie w Strasburgu, habilitował się w 1891 na uniwersytecie we Freiburgu. Tam od roku 1894 profesor filozofii, od 1916 profesor uniwersytetu w Heidelbergu. Był czołowym twórcą tzw. badeńskiej szkoły neokantyzmu w filozofii niemieckiej przełomu XIX i XX wieku. Zajmował się głównie teorią poznania, ogólną teorią wartości oraz teorią kultury i metodologii humanistyki. Zwolennik idiograficznej koncepcji poznania historii. Głoszone przez niego teorie mają obecnie wartość tylko historyczną. <br/><br/> Od 1888 roku był żonaty z rzeźbiarką Sophie Keibel (1864–1951), córką Hermanna Keibela, właściciela ziemskiego. Miał dwóch synów: Arnolda (1889–1974), rzeźbiarza, profesora w szkole plastycznej Werkkunstschule w Bielefeld, oraz Franza (1904–1991), profesora w Akademie für Angewandte Kunst w Monachium, specjalizującego się w artystycznej obróbce metali szlachetnych. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 18:32, 22 lis 2015
HEINRICH RICKERT II (25 V 1863 Gdańsk – 28 VII 1937 Heidelberg), naukowiec. Syn Heinricha Rickerta. Uczył się w gdańskim gimnazjum, następnie w Berlinie, studiował filozofię, w 1888 roku uzyskał doktorat na uniwersytecie w Strasburgu, habilitował się w 1891 na uniwersytecie we Freiburgu. Tam od roku 1894 profesor filozofii, od 1916 profesor uniwersytetu w Heidelbergu. Był czołowym twórcą tzw. badeńskiej szkoły neokantyzmu w filozofii niemieckiej przełomu XIX i XX wieku. Zajmował się głównie teorią poznania, ogólną teorią wartości oraz teorią kultury i metodologii humanistyki. Zwolennik idiograficznej koncepcji poznania historii. Głoszone przez niego teorie mają obecnie wartość tylko historyczną.
Od 1888 roku był żonaty z rzeźbiarką Sophie Keibel (1864–1951), córką Hermanna Keibela, właściciela ziemskiego. Miał dwóch synów: Arnolda (1889–1974), rzeźbiarza, profesora w szkole plastycznej Werkkunstschule w Bielefeld, oraz Franza (1904–1991), profesora w Akademie für Angewandte Kunst w Monachium, specjalizującego się w artystycznej obróbce metali szlachetnych.
