STUDNICKI JULIUSZ, malarz, rysownik, pedagog

Wersja z 14:58, 21 mar 2015

Juliusz Studnicki Martwa natura z kwiatami, około 1950

Juliusz Studnicki Pejzaż z leżakiem, 1954

JULIUSZ STUDNICKI (14 VI 1905 Kniażyce koło Przemyśla – 3 III 1978 Warszawa), malarz, rysownik, pedagog. W latach 1924–1929 studiował w ASP w Krakowie u Józefa Mehoffera, Wojciecha Weissa, Karola Frycza oraz Felicjana S. Kowarskiego, z którym przeniósł się do ASP w Warszawie. Współzałożyciel grupy Pryzmat, wystawiał z nią do 1937. W czasie II wojny światowej m.in. więzień obozu w Auschwitz, od roku 1945 w Sopocie, współorganizował PWSSP ( ASP). W 1945–1965 kierował Pracownią Malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1949–1950 jego dziekan. Współanimator corocznego Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie (od 1948), brał udział polichromii zabytkowych kamienic przy ul. Długiej i Długi Targ oraz na Starym Mieście w Warszawie. Od 1959 roku też profesor ASP w Warszawie, gdzie w 1963 przeniósł się na stałe. Uprawiał malarstwo ścienne, sztalugowe i rysunek. Początkowo tworzył w myśl estetyki postimpresjonistycznego koloryzmu pejzaże, dekoracyjne martwe natury, portrety m.in. w kunsztownie aranżowanych wnętrzach, sceny typu fêtes galantes, jednak – zgodnie z programem grupy – przywiązywał też wagę do konkretu (podobieństwa twarzy, autentyzm krajobrazu); taką twórczość kontynuował tuż po wojnie. W okresie socrealizmu uznany za lidera tzw. szkoły sopockiej wystawiał na ogólnopolskich pokazach kompozycje tematyczne o bliższej realizmowi stylistyce, inspirowane m.in. twórczością Maneta (Gertruda Wysoka – przodownica pracy, 1950; zespołowa Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku, 1951; Gogol, 1952; pejzaże z Chmielna, 1954). Mniej oficjalnie zajmował się też satyrą i groteską (cykle akwareli Wspomnienia C.K. Radcy, Pińczykowscy, Pajace), która od końca lat 50. XX wieku – po krótkim epizodzie malarstwa nieprzedmiotowego – zdominowała jego twórczość (Uczta, Maskarada, Zielona parada, 1958). W kompozycjach infernalnych, tworzonych głównie gwaszem (Diaboleska, Jeźdźcy Apokalipsy, Biskup na białym koniu), rzadziej temperą lub olejem na płótnie (Fanfara, Spiżarnia, 1961; Śmierć sztuce, 1965; Wrogowie, 1970; Targ o duszę, 1974), wykorzystał doświadczenia koloryzmu, realizmu, abstrakcji i malarstwa w architekturze, posługując się swobodną plamą barwną, konturem, mozaikowym układem płaszczyzn, czasami odpowiednio spreparowanym podłożem mokrego i gniecionego papieru, osiągając dodatkowe efekty fakturowe i znaczeniowe. Zob. też Krystyna Łada-Studnicka. EKA