RADWAŃSKI STANISŁAW, rektor Akademii Sztuk Pięknych

{{paper}}

{{paper}}

'''STANISŁAW RADWAŃSKI''' (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gdańskiej PWSSP ([[ASP W GDAŃSKU | ASP]]) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 roku w pracowni [[HORNO-POPŁAWSKI STANISŁAW | Stanisława Horno-Popławskiego]], od 1973 pracownik gdańskiej uczelni: od roku 1981 prowadzi pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku [[POMNIK JANA GUTENBERGA | pomnika Jana Gutenberga]]. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w ołtarzu bursztynowym [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościoła św. Brygidy]] (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (''Mojżesz'', 1984; ''Muza'', 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (''Dante''; ''Colonia'', 1988; ''Napoleon''; ''Popiersie romantyczne''; ''Popiersie renesansowe'', 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]

'''STANISŁAW RADWAŃSKI''' (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gdańskiej PWSSP ([[ASP W GDAŃSKU | ASP]]) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 roku w pracowni [[HORNO-POPŁAWSKI STANISŁAW | Stanisława Horno-Popławskiego]], od 1973 pracownik gdańskiej uczelni: od roku 1981 prowadzi pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku [[POMNIK JANA GUTENBERGA | pomnika Jana Gutenberga]]. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w ołtarzu bursztynowym [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościoła św. Brygidy]] (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (''Mojżesz'', 1984; ''Muza'', 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (''Dante''; ''Colonia'', 1988; ''Napoleon''; ''Popiersie romantyczne''; ''Popiersie renesansowe'', 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]