KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU

{{paper}}

{{paper}}

[[File:Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939.JPG|thumb|Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939]]

[[File:Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939.JPG|thumb|Kościół św. Franciszka z Asyżu, przed 1939]]

'''KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU''', Emaus, ul. Kartuska 186 (do 1945 Karthäuser Straße). W 1892 roku zawiązał się komitet budowy kościoła katolickiego, powstałego w latach 1904–1906 według projektu architekta Augusta Menkena, przedstawiciela tzw. historyzmu. Trójnawowa bazylika transeptowa z krótkim, zamkniętym wielobocznie prezbiterium. Ceglana bryła budynku opięta szkarpami, od zachodu z umieszczoną niesymetrycznie w narożu wieżą. We wnętrzu nawy rozdzielone zostały niskimi arkadami na czworobocznych filarach i przekryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Nawy (główna – długość 52 m, wysokość 17 m) zorientowane na osi wschód-zachód, z prezbiterium od wschodu, wieżą dzwonnicy (pierwotnie wysokości. 57 m) nad głównym wejściem od zachodu. Poprzeczny transept długości 30 m mieści m.in. kaplice. Od południa w tym samym stylu wzniesiono budynek plebanii. Konsekrowany w grudniu 1906 roku przez bp. chełmińskiego Augustyna Rosentretera (por. [[SCHARMER FRANZ | Franz Scharmer]]). Parafię obejmującą [[EMAUS | Emaus]] i [[SIEDLCE | Siedlce]] erygowano w lipcu 1907. W okresie II WMG jej proboszczami byli kapłani łączący duszpasterstwo polskie i niemieckie. Podczas II wojny światowej z trzech dzwonów dwa największe zostały zarekwirowane. W 1945 roku zniszczone zostały: wieża, zegar, dach, sklepienie, część murów, trzy ołtarze, witraże oraz organy. Po częściowej odbudowie (zmieniono kształt hełmu wieży) 28 III 1948 ponownie poświęcony przez administratora apostolskiego [[WRONKA ANDRZEJ | Andrzeja Wronkę]]. Wieża po odbudowie ma 49 m wysokości. W latach 1965–1975 przeprowadzono remont generalny dachu, organów, okien. Zmieniono według projektu [[MACUR KAZIMIERZ | Kazimierza Macura]], [[SZCZODROWSKA-PEPLIŃSKA ELŻBIETA | Elżbiety Szczodrowskiej-Pelplińskiej]] i Ryszarda Pelplińskiego m.in. wystrój prezbiterium: ołtarze główny i boczne stworzyły spójną kompozycję metaloplastyczną wraz z ambonką (z lewej) i chrzcielnicą (z prawej strony prezbiterium). W początku lat 80. XX wieku według projektu inż. Mieczysława Różyckiego wykonano wystrój kaplic: Matki Bożej Nieustającej Pomocy (w południowej części transeptu, poświęcona w 1982) oraz św. Franciszka (w północnej części transeptu, poświęcona w 1985). W 1990 roku ten sam projektant wykonał ołtarz Miłosierdzia Bożego, ustawiony obok kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w transepcie południowym. W kruchcie pod chórem organowym znajduje się obraz A. Maszowskiego z 1929, przedstawiający Chrystusa z uczniami w drodze do Emaus. W 1984 roku kościół wpisano do rejestru zabytków. Obok świeckich stowarzyszeń religijnych. w pracach parafii bierze udział dom zakonny [[SIOSTRY WSPÓLNEJ PRACY | Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi]]. {{author: SK}} {{author: WS}} <br /><br />

'''KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU''', Emaus, ul. Kartuska 186 (do 1945 Karthäuser Straße). W 1892 roku zawiązał się komitet budowy kościoła katolickiego, powstałego w latach 1904–1906 według projektu architekta Augusta Menkena, przedstawiciela tzw. historyzmu. Trójnawowa bazylika transeptowa z krótkim, zamkniętym wielobocznie prezbiterium. Ceglana bryła budynku opięta szkarpami, od zachodu z umieszczoną niesymetrycznie w narożu wieżą. We wnętrzu nawy rozdzielone zostały niskimi arkadami na czworobocznych filarach i przekryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Nawy (główna – długość 52 m, wysokość 17 m) zorientowane na osi wschód-zachód, z prezbiterium od wschodu, wieżą dzwonnicy (pierwotnie wysokości. 57 m) nad głównym wejściem od zachodu. Poprzeczny transept długości 30 m mieści m.in. kaplice. Od południa w tym samym stylu wzniesiono budynek plebanii. Konsekrowany w grudniu 1906 roku przez bp. chełmińskiego Augustyna Rosentretera (por. [[SCHARMER FRANZ | Franz Scharmer]]). Parafię obejmującą [[EMAUS | Emaus]] i [[SIEDLCE | Siedlce]] erygowano w lipcu 1907. W okresie II WMG jej proboszczami byli kapłani łączący duszpasterstwo polskie i niemieckie. Podczas II wojny światowej z trzech dzwonów dwa największe zostały zarekwirowane. W 1945 roku zniszczone zostały: wieża, zegar, dach, sklepienie, część murów, trzy ołtarze, witraże oraz organy. Po częściowej odbudowie (zmieniono kształt hełmu wieży) 28 III 1948 ponownie poświęcony przez administratora apostolskiego [[WRONKA ANDRZEJ | Andrzeja Wronkę]]. Wieża po odbudowie ma 49 m wysokości. W latach 1965–1975 przeprowadzono remont generalny dachu, organów, okien. Zmieniono według projektu [[MACUR KAZIMIERZ | Kazimierza Macura]], [[SZCZODROWSKA-PEPLIŃSKA ELŻBIETA | Elżbiety Szczodrowskiej-Pelplińskiej]] i Ryszarda Pelplińskiego m.in. wystrój prezbiterium: ołtarze główny i boczne stworzyły spójną kompozycję metaloplastyczną wraz z ambonką (z lewej) i chrzcielnicą (z prawej strony prezbiterium). W początku lat 80. XX wieku według projektu inż. Mieczysława Różyckiego wykonano wystrój kaplic: Matki Bożej Nieustającej Pomocy (w południowej części transeptu, poświęcona w 1982) oraz św. Franciszka (w północnej części transeptu, poświęcona w 1985). W 1990 roku ten sam projektant wykonał ołtarz Miłosierdzia Bożego, ustawiony obok kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w transepcie południowym. W kruchcie pod chórem organowym znajduje się obraz A. Maszowskiego z 1929, przedstawiający Chrystusa z uczniami w drodze do Emaus. W 1984 roku kościół wpisano do rejestru zabytków. Obok świeckich stowarzyszeń religijnych. w pracach parafii bierze udział dom zakonny [[SIOSTRY WSPÓLNEJ PRACY | Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi]]. {{author: SK}} {{author: WS}} <br /><br />

{| class="tableGda"

{| class="tableGda"