BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO (ul. Hucisko)
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej.JPG|thumb|Budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej]] |
'''BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO''' (Die Westpreußische Versicherungsanstalt), u zbiegu Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie) i Silberhütte (ul. Hucisko), według projektu [[BIELEFELDT ADOLPH | Adolpha Bielefeldta]] (współpraca inż. R. Knerlich i arch. G. Albetzke). Projekt konstrukcyjny wykonał prof. [[KOHNKE RICHARD | Richard Kohnke]]. Wybudowany od kwietnia do sierpnia 1929 roku, wnętrza wykończono w styczniu 1930. Wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, dostosowanym do kształtu działki. Wewnętrzną konstrukcję tworzyło 6 betonowych filarów i ściany nośne powiązane żelbetowymi podciągami i stropami. Ściany działowe zostały wykonane w lekkiej konstrukcji i układ wnętrz mógł być dowolnie kształtowany. Miał kubiczną bryłę o ciekawie zaakcentowanych narożach i ażurowym, ekspresyjnym zwieńczeniu. Ściany obłożone zostały cegłą klinkierową o zróżnicowanej kolorystyce. Elewacja parteru pokryta została boniowaniem, powyżej znajdowały się tylko gładkie ściany przeprute otworami okiennymi. Ostatnia kondygnacja, cofnięta w stosunku do lica pozostałych, składała się z przeszklonych trójkątnych wykuszy. Powyżej znajdowała się ażurowa attyka powtarzająca załamania elewacji. Na parterze był przestronny reprezentacyjny hall z dwubiegowymi schodami prowadzącymi na poziom i kondygnacji. Większą jej część zajmowało pomieszczenie operacyjne, oświetlone od góry świetlikiem otwartym przez wszystkie kondygnacje, z sufitem wspartym na prostych filarach, pomiędzy którymi znajdowały się lady. Obok umieszczona została kartoteka i pokój kierownika. Kondygnacja II otrzymała układ galeriowy z wewnętrznym doświetleniem. Piętra I i II podzielone były na szereg pomieszczeń biurowych o funkcjonalnym układzie i rozmieszczeniu. Na III piętrze znajdowały się pomieszczenia o interesującym wystroju; ukształtowanie ścian sprawiło, że otrzymały ekspresjonistyczny charakter, zwłaszcza mała sala posiedzeń o falującej ścianie przeprutej oknami i kryształowym suficie, natomiast duża sala posiedzeń reprezentowała bardziej klas. sposób dekoracji. Meble najprawdopodobniej zaprojektował A. Bielefeldt. Obiekt był ciekawym przykładem nakładania się tendencji ekspresjonistycznych i funkcjonalnych, co było widoczne szczególnie w zestawieniu zewnętrznej formy budynku z falującą III kondygnacją, zwieńczoną ażurową attyką, i znaczną częścią wnętrz o uspokojonej klarownej architekturze. Zniszczony w roku 1945, nieodbudowany. {{author: WS}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | '''BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO''' (Die Westpreußische Versicherungsanstalt), u zbiegu Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie) i Silberhütte (ul. Hucisko), według projektu [[BIELEFELDT ADOLPH | Adolpha Bielefeldta]] (współpraca inż. R. Knerlich i arch. G. Albetzke). Projekt konstrukcyjny wykonał prof. [[KOHNKE RICHARD | Richard Kohnke]]. Wybudowany od kwietnia do sierpnia 1929 roku, wnętrza wykończono w styczniu 1930. Wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, dostosowanym do kształtu działki. Wewnętrzną konstrukcję tworzyło 6 betonowych filarów i ściany nośne powiązane żelbetowymi podciągami i stropami. Ściany działowe zostały wykonane w lekkiej konstrukcji i układ wnętrz mógł być dowolnie kształtowany. Miał kubiczną bryłę o ciekawie zaakcentowanych narożach i ażurowym, ekspresyjnym zwieńczeniu. Ściany obłożone zostały cegłą klinkierową o zróżnicowanej kolorystyce. Elewacja parteru pokryta została boniowaniem, powyżej znajdowały się tylko gładkie ściany przeprute otworami okiennymi. Ostatnia kondygnacja, cofnięta w stosunku do lica pozostałych, składała się z przeszklonych trójkątnych wykuszy. Powyżej znajdowała się ażurowa attyka powtarzająca załamania elewacji. Na parterze był przestronny reprezentacyjny hall z dwubiegowymi schodami prowadzącymi na poziom i kondygnacji. Większą jej część zajmowało pomieszczenie operacyjne, oświetlone od góry świetlikiem otwartym przez wszystkie kondygnacje, z sufitem wspartym na prostych filarach, pomiędzy którymi znajdowały się lady. Obok umieszczona została kartoteka i pokój kierownika. Kondygnacja II otrzymała układ galeriowy z wewnętrznym doświetleniem. Piętra I i II podzielone były na szereg pomieszczeń biurowych o funkcjonalnym układzie i rozmieszczeniu. Na III piętrze znajdowały się pomieszczenia o interesującym wystroju; ukształtowanie ścian sprawiło, że otrzymały ekspresjonistyczny charakter, zwłaszcza mała sala posiedzeń o falującej ścianie przeprutej oknami i kryształowym suficie, natomiast duża sala posiedzeń reprezentowała bardziej klas. sposób dekoracji. Meble najprawdopodobniej zaprojektował A. Bielefeldt. Obiekt był ciekawym przykładem nakładania się tendencji ekspresjonistycznych i funkcjonalnych, co było widoczne szczególnie w zestawieniu zewnętrznej formy budynku z falującą III kondygnacją, zwieńczoną ażurową attyką, i znaczną częścią wnętrz o uspokojonej klarownej architekturze. Zniszczony w roku 1945, nieodbudowany. {{author: WS}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Wersja z 08:22, 12 paź 2014
BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO (Die Westpreußische Versicherungsanstalt), u zbiegu Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie) i Silberhütte (ul. Hucisko), według projektu Adolpha Bielefeldta (współpraca inż. R. Knerlich i arch. G. Albetzke). Projekt konstrukcyjny wykonał prof. Richard Kohnke. Wybudowany od kwietnia do sierpnia 1929 roku, wnętrza wykończono w styczniu 1930. Wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, dostosowanym do kształtu działki. Wewnętrzną konstrukcję tworzyło 6 betonowych filarów i ściany nośne powiązane żelbetowymi podciągami i stropami. Ściany działowe zostały wykonane w lekkiej konstrukcji i układ wnętrz mógł być dowolnie kształtowany. Miał kubiczną bryłę o ciekawie zaakcentowanych narożach i ażurowym, ekspresyjnym zwieńczeniu. Ściany obłożone zostały cegłą klinkierową o zróżnicowanej kolorystyce. Elewacja parteru pokryta została boniowaniem, powyżej znajdowały się tylko gładkie ściany przeprute otworami okiennymi. Ostatnia kondygnacja, cofnięta w stosunku do lica pozostałych, składała się z przeszklonych trójkątnych wykuszy. Powyżej znajdowała się ażurowa attyka powtarzająca załamania elewacji. Na parterze był przestronny reprezentacyjny hall z dwubiegowymi schodami prowadzącymi na poziom i kondygnacji. Większą jej część zajmowało pomieszczenie operacyjne, oświetlone od góry świetlikiem otwartym przez wszystkie kondygnacje, z sufitem wspartym na prostych filarach, pomiędzy którymi znajdowały się lady. Obok umieszczona została kartoteka i pokój kierownika. Kondygnacja II otrzymała układ galeriowy z wewnętrznym doświetleniem. Piętra I i II podzielone były na szereg pomieszczeń biurowych o funkcjonalnym układzie i rozmieszczeniu. Na III piętrze znajdowały się pomieszczenia o interesującym wystroju; ukształtowanie ścian sprawiło, że otrzymały ekspresjonistyczny charakter, zwłaszcza mała sala posiedzeń o falującej ścianie przeprutej oknami i kryształowym suficie, natomiast duża sala posiedzeń reprezentowała bardziej klas. sposób dekoracji. Meble najprawdopodobniej zaprojektował A. Bielefeldt. Obiekt był ciekawym przykładem nakładania się tendencji ekspresjonistycznych i funkcjonalnych, co było widoczne szczególnie w zestawieniu zewnętrznej formy budynku z falującą III kondygnacją, zwieńczoną ażurową attyką, i znaczną częścią wnętrz o uspokojonej klarownej architekturze. Zniszczony w roku 1945, nieodbudowany.
