NOWICKI EDMUND, biskup gdański
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Nowicki Edmund (w środku).JPG|thumb|Bp Edmund Nowicki (w środku)]] | [[File:Nowicki Edmund (w środku).JPG|thumb|Bp Edmund Nowicki (w środku)]] | ||
| − | '''EDMUND NOWICKI''' (13 IX 1900 Trzemeszno – 10 III 1971 Warszawa), biskup ordynariusz gdański. Studiował teologię w seminariach w Gnieźnie i Poznaniu, 15 III 1924 przyjął w Gnieźnie święcenia kapłańskie. W latach 1927–1929 studiował prawo w Rzymie, od roku 1929 doktor prawa kanonicznego, 1929–1930 aplikant w Trybunale św. Roty Rzymskiej, 1930–1939 notariusz, adwokat, oficjał sądu biskupiego, kanclerz kurii biskupiej w Poznaniu. 3 X 1939 aresztowany przez hitlerowców, przebywał w więzieniu w Poznaniu, od maja 1940 roku w obozie koncentracyjnym Dachau, następnie Gusen i ponownie Dachau. W lutym 1941 zwolniony. 15 VIII 1945 mianowany administratorem apostolskim w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował kurię, sąd duchowny, diecezjalny Caritas. Założył wiele parafii, zlecił odbudowę zniszczonych kościołów. W 1947 roku powołał Wyższe Seminarium Duchowne w Gorzowie. W styczniu 1951 usunięty przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Gorzowa, powrócił do Poznania, gdzie pracował w kurii biskupiej, sądzie i seminarium. 24 IV 1951 mianowany biskupem koadiutorem w Gdańsku, początkowo nie mógł pełnić tej funkcji z powodu sprzeciwu władz PRL. Sakrę biskupią przyjął 26 IX 1954 w Poznaniu. Diecezję gdańską przejął dopiero po przełomie październikowym 1956 roku. Ingres do katedry oliwskiej ([[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościół Trójcy Świętej]]) 25 XII 1956. Po śmierci bp. [[SPLETT CARL MARIA | Carla M. Spletta]] 7 III 1964 mianowany ordynariuszem diecezji gdańskiej. 27 X 1957 założył Biskupie Seminarium Duchowne w Gdańsku ([[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Gdańskie Seminarium Duchowne]]). Brał udział w Soborze Watykańskim II. Rozbudował struktury diecezjalne, rozszerzył sieć dekanalną. Zmarł w szpitalu w Warszawie w wyniku komplikacji pooperacyjnych. Pochowany w krypcie biskupów gdańskich w katedrze oliwskiej. Patron ulicy w Oliwie. {{author: AH}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''EDMUND NOWICKI''' (13 IX 1900 Trzemeszno – 10 III 1971 Warszawa), biskup ordynariusz gdański. Studiował teologię w seminariach w Gnieźnie i Poznaniu, 15 III 1924 przyjął w Gnieźnie święcenia kapłańskie. W latach 1927–1929 studiował prawo w Rzymie, od roku 1929 doktor prawa kanonicznego, 1929–1930 aplikant w Trybunale św. Roty Rzymskiej, 1930–1939 notariusz, adwokat, oficjał sądu biskupiego, kanclerz kurii biskupiej w Poznaniu. 3 X 1939 aresztowany przez hitlerowców, przebywał w więzieniu w Poznaniu, od maja 1940 roku w obozie koncentracyjnym Dachau, następnie Gusen i ponownie Dachau. W lutym 1941 zwolniony. 15 VIII 1945 mianowany administratorem apostolskim w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował kurię, sąd duchowny, diecezjalny Caritas. Założył wiele parafii, zlecił odbudowę zniszczonych kościołów. W 1947 roku powołał Wyższe Seminarium Duchowne w Gorzowie. W styczniu 1951 usunięty przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Gorzowa, powrócił do Poznania, gdzie pracował w kurii biskupiej, sądzie i seminarium. 24 IV 1951 mianowany biskupem koadiutorem w Gdańsku, początkowo nie mógł pełnić tej funkcji z powodu sprzeciwu władz PRL. Sakrę biskupią przyjął 26 IX 1954 w Poznaniu. Diecezję gdańską przejął dopiero po przełomie październikowym 1956 roku. Ingres do katedry oliwskiej ([[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościół Trójcy Świętej]]) 25 XII 1956. Po śmierci bp. [[SPLETT CARL MARIA | Carla M. Spletta]] 7 III 1964 mianowany ordynariuszem diecezji gdańskiej. 27 X 1957 założył Biskupie Seminarium Duchowne w Gdańsku ([[GDAŃSKIE SEMINARIUM DUCHOWNE | Gdańskie Seminarium Duchowne]]). Brał udział w Soborze Watykańskim II. Rozbudował struktury diecezjalne, rozszerzył sieć dekanalną. Zmarł w szpitalu w Warszawie w wyniku komplikacji pooperacyjnych. Pochowany w krypcie biskupów gdańskich w katedrze oliwskiej. Patron ulicy w Oliwie. {{author: AH}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:39, 7 lip 2014
.JPG)
EDMUND NOWICKI (13 IX 1900 Trzemeszno – 10 III 1971 Warszawa), biskup ordynariusz gdański. Studiował teologię w seminariach w Gnieźnie i Poznaniu, 15 III 1924 przyjął w Gnieźnie święcenia kapłańskie. W latach 1927–1929 studiował prawo w Rzymie, od roku 1929 doktor prawa kanonicznego, 1929–1930 aplikant w Trybunale św. Roty Rzymskiej, 1930–1939 notariusz, adwokat, oficjał sądu biskupiego, kanclerz kurii biskupiej w Poznaniu. 3 X 1939 aresztowany przez hitlerowców, przebywał w więzieniu w Poznaniu, od maja 1940 roku w obozie koncentracyjnym Dachau, następnie Gusen i ponownie Dachau. W lutym 1941 zwolniony. 15 VIII 1945 mianowany administratorem apostolskim w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował kurię, sąd duchowny, diecezjalny Caritas. Założył wiele parafii, zlecił odbudowę zniszczonych kościołów. W 1947 roku powołał Wyższe Seminarium Duchowne w Gorzowie. W styczniu 1951 usunięty przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Gorzowa, powrócił do Poznania, gdzie pracował w kurii biskupiej, sądzie i seminarium. 24 IV 1951 mianowany biskupem koadiutorem w Gdańsku, początkowo nie mógł pełnić tej funkcji z powodu sprzeciwu władz PRL. Sakrę biskupią przyjął 26 IX 1954 w Poznaniu. Diecezję gdańską przejął dopiero po przełomie październikowym 1956 roku. Ingres do katedry oliwskiej ( kościół Trójcy Świętej) 25 XII 1956. Po śmierci bp. Carla M. Spletta 7 III 1964 mianowany ordynariuszem diecezji gdańskiej. 27 X 1957 założył Biskupie Seminarium Duchowne w Gdańsku ( Gdańskie Seminarium Duchowne). Brał udział w Soborze Watykańskim II. Rozbudował struktury diecezjalne, rozszerzył sieć dekanalną. Zmarł w szpitalu w Warszawie w wyniku komplikacji pooperacyjnych. Pochowany w krypcie biskupów gdańskich w katedrze oliwskiej. Patron ulicy w Oliwie.
