KOMOROWSKA JADWIGA, socjolog

'''JADWIGA KOMOROWSKA''' (z domu Szałkowska,  ur. 2 XII 1921 Grudziądz), socjolog, doktor nauk humanistycznych, autorka licznych badań i publikacji z zakresu socjologii rodziny i kultury. Matka Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego. W 1939 roku ukończyła Gimnazjum i Liceum im. Generałowej Zamoyskiej w Poznaniu; w czasie wojny uczyła się w szkole muzycznej oraz na tajnym uniwersytecie w Wilnie; po wojnie odbyła studia socjologiczne na Wydziale Prawno-Ekonomicznym i Humanistycznym UAM w Poznaniu, w roku 1950 obrona pracy magisterskiej opartej na badaniach wśród Słowińców ''Antagonizm między autochtonami i osadnikami zza Bugu we wsi Kluki (na Pomorzu Zachodnim)''. W latach 1950–1959 praca w różnych instytucjach, m.in. w Fabryce Biletów Kolejowych, w Teatrze Aktora i Lalki w Poznaniu, w Domu Matki i Dziecka, w Ossolineum we Wrocławiu oraz w domach dziecka i w domu kultury pod Warszawą. W 1960 stypendium doktoranckie PAN w Warszawie, w 1963 obrona pracy doktorskiej ''Telewizja w życiu dzieci i młodzieży'', opartej na badaniach przeprowadzonych w Pruszkowie pod Warszawą. W okresie 1963–1978 adiunkt w Instytutu Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie. W roku 1964 stypendium PAN w École Pratique des Hautes Études w Paryżu. Wykładowca (wykłady i seminaria) ATK w Warszawie, Uniwersytetu św. Pawła w Ottawie (Kanada), Uniwersytetu Orańskiego (Algieria). Redaktor naukowy prac zbiorowych (np. ''Przemiany rodziny polskiej'', 1975). W 1984 publikacja książki ''Świąteczne zwyczaje domowe w wielkim mieście'' na podstawie kilkuletnich badań rodzin warszawskich. W latach wojennych uczestniczka ruchu oporu, łączniczka AK w Wilnie. W 1976 roku na znak sprzeciwu wobec polityki władz komunistycznych w PRL podpisała dwie listy protestacyjne przeciwko szkodliwym dla Polski zmianom w Konstytucji oraz w obronie robotników radomskich (w konsekwencji SB założyło teczkę i podsłuch telefoniczny; wydano zakaz służbowych wyjazdów zagranicznych na wykłady). W latach 80. członkini [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]. W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980 roku]] obecna pod [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznią Gdańską]] w dniach narodzin wolności; w marcu tegoż roku odprowadziła syna, działacza opozycji, do więzienia. W latach 1990–1991 pełniła funkcję ambasadorowej przy mężu, ambasadorze RP w Bukareszcie; organizowała koncerty muzyki polskiej i rumuńskiej z udziałem młodzieży obu krajów. Jako córka oficera WP zamieszkiwała w różnych miejscowościach (Grudziądz, Tarnopol, Ciechocinek, Poznań, Wilno), a po wyjściu za mąż (1946) mieszkała znów w Poznaniu, następnie we Wrocławiu, Warszawie i od 1997, po śmierci męża, w Gdańsku (powrót w regiony życia matki urodzonej w Rożentalu na Kociewiu). W okresie 1998–2002 członkini Chóru im. ks. prof. Józefa Orszulika w [[OSOWA | Osowej]]. Od 2000 (do dziś) członkini redakcji oraz felietonistka czasopisma „Rodzina Osowska”. W ostatnich latach przygotowała do druku wspomnienia Zapiski ''Bambam'' i ''Żal odchodzić'' oraz zbiór wierszy powstałych głównie w Gdańsku. Mąż Zygmunt Komorowski, afrykanista, profesor UW, ambasador, poeta, podróżnik, w czasie II wojny światowej partyzant 6. Brygady AK; troje dzieci: Maria (ur. 1950), Bronisław (ur. 1952), Halina (ur. 1955); dziesięcioro wnucząt; ośmioro prawnucząt. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]]