ŁASIŃSKI WIESŁAW, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Łasiński Wiesław.JPG|thumb|Wiesław Łasiński]] | [[File: Łasiński Wiesław.JPG|thumb|Wiesław Łasiński]] | ||
| − | '''WIESŁAW ŁASIŃSKI''' (25 XII 1915 Stary Sącz – 23 VII 2010 Łódź), lekarz, naukowiec, wojskowy (kontradmirał). W latach 1933–1939 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, równolegle w Szkole Podchorążych Sanitarnych przy Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie (po ukończeniu – podporucznik Wojska Polskiego). Po wybuchu II wojny światowej, od 1 do 18 września 1939 roku dowódca plutonu medycznego 26. Dywizji Piechoty, dostał się do niewoli niemieckiej podczas walk nad Bzurą. Przebywał w oflagach, pełniąc obowiązki lekarza obozowego, w XI B Braunschweig, XII A Hadamar, XII B Limburg, był lekarzem w szpitalach jenieckich w Koblencji i Trewirze, skąd po próbie ucieczki został osadzony w twierdzy Chalons (Francja, region Rodan-Alpy). Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie pracował w Badenii w szpitalu dla byłych jeńców wojennych, prowadzonym pod patronatem United Nations Relief and Rehabilitation Administration ( | + | '''WIESŁAW ŁASIŃSKI''' (25 XII 1915 Stary Sącz – 23 VII 2010 Łódź), lekarz, naukowiec, wojskowy (kontradmirał). W latach 1933–1939 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, równolegle w Szkole Podchorążych Sanitarnych przy Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie (po ukończeniu – podporucznik Wojska Polskiego). Po wybuchu II wojny światowej, od 1 do 18 września 1939 roku dowódca plutonu medycznego 26. Dywizji Piechoty, dostał się do niewoli niemieckiej podczas walk nad Bzurą. Przebywał w oflagach, pełniąc obowiązki lekarza obozowego, w XI B Braunschweig, XII A Hadamar, XII B Limburg, był lekarzem w szpitalach jenieckich w Koblencji i Trewirze, skąd po próbie ucieczki został osadzony w twierdzy Chalons (Francja, region Rodan-Alpy). Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie pracował w Badenii w szpitalu dla byłych jeńców wojennych, prowadzonym pod patronatem United Nations Relief and Rehabilitation Administration ([[UNRRA | UNRRA]]) przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Od grudnia 1945 roku w Polsce, pracował w Klinice Chirurgicznej Wydziału Lekarskiego na uniwersytecie w Krakowie. 10 II 1946 zmobilizowany do Wojska Polskiego, od grudnia 1946 w stopniu kapitana. Pracował w Gdyni, od 24 marca do 10 kwietnia 1946 roku w Szpitalu Marynarki Wojennej (MW) jako specjalista od gimnastyki leczniczej, a od 10 IV 1946 do 1 VIII 1947 jako oficer lekarz flotylli trałowców i dywizjonu okrętów podwodnych. Sprawował obowiązki szefa lecznictwa MW. W roku 1948 w Gdańsku, w Akademii Medycznej (AMG; zob. [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]) uzyskał stopień doktora. Od 1949 w [[SZPITAL MARYNARKI WOJENNEJ | szpitalu Marynarki Wojennej]] w Gdańsku, asystent, zastępca komendanta szpitala, w latach 1957–1965 w stopniu komandora kierował tym szpitalem. Od 1962 roku jednocześnie pracował na stanowisku profesora w AMG, od 1962 kierownik Katedry Anatomii Prawidłowej, prodziekan Wydziału Lekarskiego. W 1965 mianowany komendantem rektorem Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, był nim do roku 1972, od 1966 nominowany na kontradmirała, w 1970 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] wyznaczony w październiku 1982 na rektora AMG. W 1983 złożył rezygnację, przeszedł w stan spoczynku. Otrzymał wówczas godność doktor honoris causa Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Na emeryturze działał w utworzonym przez marszałków, admirałów i generałów państw Europy Zachodniej ruchu Emerytowani Generałowie Na Rzecz Pokoju i Rozbrojenia (od roku 1987 wchodził w skład polskiego prezydium ruchu). Opublikował m.in. monografie: ''Anatomia głowy dla stomatologów'', ''Anatomia topograficzna i stosowana''. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 17:34, 27 cze 2014
WIESŁAW ŁASIŃSKI (25 XII 1915 Stary Sącz – 23 VII 2010 Łódź), lekarz, naukowiec, wojskowy (kontradmirał). W latach 1933–1939 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, równolegle w Szkole Podchorążych Sanitarnych przy Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie (po ukończeniu – podporucznik Wojska Polskiego). Po wybuchu II wojny światowej, od 1 do 18 września 1939 roku dowódca plutonu medycznego 26. Dywizji Piechoty, dostał się do niewoli niemieckiej podczas walk nad Bzurą. Przebywał w oflagach, pełniąc obowiązki lekarza obozowego, w XI B Braunschweig, XII A Hadamar, XII B Limburg, był lekarzem w szpitalach jenieckich w Koblencji i Trewirze, skąd po próbie ucieczki został osadzony w twierdzy Chalons (Francja, region Rodan-Alpy). Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie pracował w Badenii w szpitalu dla byłych jeńców wojennych, prowadzonym pod patronatem United Nations Relief and Rehabilitation Administration ( UNRRA) przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Od grudnia 1945 roku w Polsce, pracował w Klinice Chirurgicznej Wydziału Lekarskiego na uniwersytecie w Krakowie. 10 II 1946 zmobilizowany do Wojska Polskiego, od grudnia 1946 w stopniu kapitana. Pracował w Gdyni, od 24 marca do 10 kwietnia 1946 roku w Szpitalu Marynarki Wojennej (MW) jako specjalista od gimnastyki leczniczej, a od 10 IV 1946 do 1 VIII 1947 jako oficer lekarz flotylli trałowców i dywizjonu okrętów podwodnych. Sprawował obowiązki szefa lecznictwa MW. W roku 1948 w Gdańsku, w Akademii Medycznej (AMG; zob. Gdański Uniwersytet Medyczny) uzyskał stopień doktora. Od 1949 w szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku, asystent, zastępca komendanta szpitala, w latach 1957–1965 w stopniu komandora kierował tym szpitalem. Od 1962 roku jednocześnie pracował na stanowisku profesora w AMG, od 1962 kierownik Katedry Anatomii Prawidłowej, prodziekan Wydziału Lekarskiego. W 1965 mianowany komendantem rektorem Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, był nim do roku 1972, od 1966 nominowany na kontradmirała, w 1970 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W stanie wojennym wyznaczony w październiku 1982 na rektora AMG. W 1983 złożył rezygnację, przeszedł w stan spoczynku. Otrzymał wówczas godność doktor honoris causa Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Na emeryturze działał w utworzonym przez marszałków, admirałów i generałów państw Europy Zachodniej ruchu Emerytowani Generałowie Na Rzecz Pokoju i Rozbrojenia (od roku 1987 wchodził w skład polskiego prezydium ruchu). Opublikował m.in. monografie: Anatomia głowy dla stomatologów, Anatomia topograficzna i stosowana.
