DEMBICKI EUGENIUSZ WIESŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Dembicki Eugeniusz Wiesław.JPG|thumb|Eugeniusz Dembicki]] | [[File:Dembicki Eugeniusz Wiesław.JPG|thumb|Eugeniusz Dembicki]] | ||
| − | '''EUGENIUSZ WIESŁAW DEMBICKI''' (ur. 18 XII 1929 Walichnowy Wielkie, powiat Tczew), naukowiec, specjalista mechaniki gruntów i fundamentowania. W latach 1950–1956 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), jej pracownik w okresie 1953–2004. W latach 1961–1962 odbył studia doktoranckie w Université Joseph Fourier w Grenoble, ukończone doktoratem, od roku 1965 doktor habilitowany, od 1971 profesor tytularny, od 1977 profesor zwyczajny; w latach 1967–1969 kierownik Katedry Fundamentowania, 1971–1975 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1973–1983 kierownik Katedry Budownictwa Morskiego i Geotechniki, 1983–2000 kierownik Katedry Geotechniki. W latach 1984–1987 rektor PG, był przewodniczącym Kolegium Rektorów Uczelni Wybrzeża Gdańskiego, 1981–1987 członkiem Europejskiej Komisji Rektorów (CRE). W okresie 1987–1999 pracował także w [[INSTYTUT MORSKI | Instytucie Morskim]], a w latach 1991–2003 na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie (kierownik Katedry Geotechniki). Wykładał na uniwersytetach i politechnikach w Grenoble (1976–1977 i 1980–1981), Kassel (1987–1988), Lyonie (1991–1992), Nantes (1985), Poitiers (1989), Rouen (1982), Turynie (1988), Wollongong (Australia, 1989), Zagrzebiu (1984). Twórca Studium Doktoranckiego z Geotechniki i Inżynierii Środowiska PG i w latach 1992–2003 jego kierownik. Specjalista z zakresu mechaniki gruntów i fundamentowania, budownictwa morskiego, metod rozwiązywania stanów granicznych w mechanice stosowanej, metod obliczeniowych konstrukcji oporowych i wsporczych, nowoczesnych technik analitycznych i komputerowych w geotechnice. Stworzył w Polsce własną szkołę naukową z mechaniki gruntów. Autor m.in. ''Une méthode d’approximation non linéaire de résolution des problémes d’équilibre limite des milieux cohérents'' (1964), ''Przybliżone metody wyznaczania pola naprężeń w gruncie w stanie granicznym'' (1969), ''Stany graniczne gruntów. Teoria i zastosowania'' (1970), ''Fundamentowanie. Projektowanie i wykonawstwo'' (2 wyd.: 1976; t. 1 (1987), t. 2 (1988)), ''Parcie, odpór i nośność gruntu'' (1979), ''Izbrannyje probliemy fundamientostrojenia gidrotiechniczeskich soorożenij'' (1981), ''Tlak, odpor i nosivost tla'' (1982); ''Poussé, butée et la portance des sols'' (1982), ''Zagadnienia geotechniczne budowli morskich'' (1987). Założyciel i redaktor naczelny ogólnopolskiego czasopisma naukowo-technicznego „Inżynieria Morska i Geotechnika” (od roku 1979). Doktor honoris causa Université J. Fourier w Grenoble (1987), Politechniki Wrocławskiej (1999), Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (2003), Politechniki Łódzkiej (2008). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1993), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1999), Orderem Kawalerskim (1982) i Orderem Komandorskim (1986), Francuskimi Palmami Akademickimi (nadawanymi wybitnym przedstawicielom nauki), Krzyżem Oficerskim Narodowego Orderu Republiki Francuskiej (1996), Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (1998) i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (2005). Laureat prestiżowej Nagrody Naukowej | + | '''EUGENIUSZ WIESŁAW DEMBICKI''' (ur. 18 XII 1929 Walichnowy Wielkie, powiat Tczew), naukowiec, specjalista mechaniki gruntów i fundamentowania. W latach 1950–1956 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), jej pracownik w okresie 1953–2004. W latach 1961–1962 odbył studia doktoranckie w Université Joseph Fourier w Grenoble, ukończone doktoratem, od roku 1965 doktor habilitowany, od 1971 profesor tytularny, od 1977 profesor zwyczajny; w latach 1967–1969 kierownik Katedry Fundamentowania, 1971–1975 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1973–1983 kierownik Katedry Budownictwa Morskiego i Geotechniki, 1983–2000 kierownik Katedry Geotechniki. W latach 1984–1987 rektor PG, był przewodniczącym Kolegium Rektorów Uczelni Wybrzeża Gdańskiego, 1981–1987 członkiem Europejskiej Komisji Rektorów (CRE). W okresie 1987–1999 pracował także w [[INSTYTUT MORSKI | Instytucie Morskim]], a w latach 1991–2003 na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie (kierownik Katedry Geotechniki). Wykładał na uniwersytetach i politechnikach w Grenoble (1976–1977 i 1980–1981), Kassel (1987–1988), Lyonie (1991–1992), Nantes (1985), Poitiers (1989), Rouen (1982), Turynie (1988), Wollongong (Australia, 1989), Zagrzebiu (1984). Twórca Studium Doktoranckiego z Geotechniki i Inżynierii Środowiska PG i w latach 1992–2003 jego kierownik. Specjalista z zakresu mechaniki gruntów i fundamentowania, budownictwa morskiego, metod rozwiązywania stanów granicznych w mechanice stosowanej, metod obliczeniowych konstrukcji oporowych i wsporczych, nowoczesnych technik analitycznych i komputerowych w geotechnice. Stworzył w Polsce własną szkołę naukową z mechaniki gruntów. Autor m.in. ''Une méthode d’approximation non linéaire de résolution des problémes d’équilibre limite des milieux cohérents'' (1964), ''Przybliżone metody wyznaczania pola naprężeń w gruncie w stanie granicznym'' (1969), ''Stany graniczne gruntów. Teoria i zastosowania'' (1970), ''Fundamentowanie. Projektowanie i wykonawstwo'' (2 wyd.: 1976; t. 1 (1987), t. 2 (1988)), ''Parcie, odpór i nośność gruntu'' (1979), ''Izbrannyje probliemy fundamientostrojenia gidrotiechniczeskich soorożenij'' (1981), ''Tlak, odpor i nosivost tla'' (1982); ''Poussé, butée et la portance des sols'' (1982), ''Zagadnienia geotechniczne budowli morskich'' (1987). Założyciel i redaktor naczelny ogólnopolskiego czasopisma naukowo-technicznego „Inżynieria Morska i Geotechnika” (od roku 1979). Doktor honoris causa Université J. Fourier w Grenoble (1987), Politechniki Wrocławskiej (1999), Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (2003), Politechniki Łódzkiej (2008). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1993), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1999), Orderem Kawalerskim (1982) i Orderem Komandorskim (1986), Francuskimi Palmami Akademickimi (nadawanymi wybitnym przedstawicielom nauki), Krzyżem Oficerskim Narodowego Orderu Republiki Francuskiej (1996), Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (1998) i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (2005). Laureat prestiżowej Nagrody Naukowej Maxa Plancka (1991). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:09, 26 cze 2014
EUGENIUSZ WIESŁAW DEMBICKI (ur. 18 XII 1929 Walichnowy Wielkie, powiat Tczew), naukowiec, specjalista mechaniki gruntów i fundamentowania. W latach 1950–1956 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej (PG), jej pracownik w okresie 1953–2004. W latach 1961–1962 odbył studia doktoranckie w Université Joseph Fourier w Grenoble, ukończone doktoratem, od roku 1965 doktor habilitowany, od 1971 profesor tytularny, od 1977 profesor zwyczajny; w latach 1967–1969 kierownik Katedry Fundamentowania, 1971–1975 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1973–1983 kierownik Katedry Budownictwa Morskiego i Geotechniki, 1983–2000 kierownik Katedry Geotechniki. W latach 1984–1987 rektor PG, był przewodniczącym Kolegium Rektorów Uczelni Wybrzeża Gdańskiego, 1981–1987 członkiem Europejskiej Komisji Rektorów (CRE). W okresie 1987–1999 pracował także w Instytucie Morskim, a w latach 1991–2003 na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie (kierownik Katedry Geotechniki). Wykładał na uniwersytetach i politechnikach w Grenoble (1976–1977 i 1980–1981), Kassel (1987–1988), Lyonie (1991–1992), Nantes (1985), Poitiers (1989), Rouen (1982), Turynie (1988), Wollongong (Australia, 1989), Zagrzebiu (1984). Twórca Studium Doktoranckiego z Geotechniki i Inżynierii Środowiska PG i w latach 1992–2003 jego kierownik. Specjalista z zakresu mechaniki gruntów i fundamentowania, budownictwa morskiego, metod rozwiązywania stanów granicznych w mechanice stosowanej, metod obliczeniowych konstrukcji oporowych i wsporczych, nowoczesnych technik analitycznych i komputerowych w geotechnice. Stworzył w Polsce własną szkołę naukową z mechaniki gruntów. Autor m.in. Une méthode d’approximation non linéaire de résolution des problémes d’équilibre limite des milieux cohérents (1964), Przybliżone metody wyznaczania pola naprężeń w gruncie w stanie granicznym (1969), Stany graniczne gruntów. Teoria i zastosowania (1970), Fundamentowanie. Projektowanie i wykonawstwo (2 wyd.: 1976; t. 1 (1987), t. 2 (1988)), Parcie, odpór i nośność gruntu (1979), Izbrannyje probliemy fundamientostrojenia gidrotiechniczeskich soorożenij (1981), Tlak, odpor i nosivost tla (1982); Poussé, butée et la portance des sols (1982), Zagadnienia geotechniczne budowli morskich (1987). Założyciel i redaktor naczelny ogólnopolskiego czasopisma naukowo-technicznego „Inżynieria Morska i Geotechnika” (od roku 1979). Doktor honoris causa Université J. Fourier w Grenoble (1987), Politechniki Wrocławskiej (1999), Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (2003), Politechniki Łódzkiej (2008). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1993), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1999), Orderem Kawalerskim (1982) i Orderem Komandorskim (1986), Francuskimi Palmami Akademickimi (nadawanymi wybitnym przedstawicielom nauki), Krzyżem Oficerskim Narodowego Orderu Republiki Francuskiej (1996), Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (1998) i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej Republiki Francuskiej (2005). Laureat prestiżowej Nagrody Naukowej Maxa Plancka (1991).
