KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO (nieistniejący)
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO''', Chełm (nie istnieje). Początkowo drewniana kaplica, wzniesiona w końcu 1666 roku przez franciszkanów | + | '''KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO''', Chełm (nie istnieje). Początkowo drewniana kaplica, wzniesiona w końcu 1666 roku przez franciszkanów [[REFORMACI | reformatów]] na terenie przeznaczonym na klasztor. Wzniesiony latach 1673–1676 przy wydatnej pomocy wojewody pomorskiego Ignacego Bąkowskiego ([[RANISCH BARTHEL | Barthel Ranisch]]). Konsekrowany w 1674 przez bp. chełmińskiego Stanisława Dąmbskiego. Stanął pośrodku reformackiej parceli, wyznaczonej obecnie ulicami: Stoczniowców, Lubuskiej, Hirszfelda, Wronki. Od południa przylegały doń budynki klasztorne. Zbudowany z muru pruskiego, z wysoką wieżą dzwonnicy, wyposażony w trzy ołtarze: Jezusa Ukrzyżowanego, św. Antoniego, św. Franciszka (m.in. z relikwiami św. Barbary). Zniszczony w 1734 podczas wojny w obronie tronu Stanisława Leszczyńskiego. Odbudowany w w latach 1735–1762 (prace rozpoczęto za gwardiana Antoniego Bruckenthala) jako świątynia murowana z wieżą dzwonnicą, już w roku 1758 konsekrowany przez Fabiana Franciszka Pląskowskiego, sufragana chełmińskiego. Główny ołtarz poświęcono Trójcy Świętej, nadal istniał ołtarz św. Antoniego, z cennym, otoczonym czcią i kultem obrazem świętego, a ponadto ołtarz Maryi Niepokalanie Poczętej. W marcu 1807 spalony przez wojska pruskie, przygotowujące się do odparcia ataku wojsk napoleońskich. Zniszczeniu uległa większość wyposażenia, w tym obraz św. Antoniego. Nieodbudowany, do jego lokalizacji nawiązała później kaplica cmentarna, przebudowana w [[KOŚCIÓŁ PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO |kościół Podwyższenia Świętego Krzyża]]. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 17:36, 24 cze 2014
KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO, Chełm (nie istnieje). Początkowo drewniana kaplica, wzniesiona w końcu 1666 roku przez franciszkanów reformatów na terenie przeznaczonym na klasztor. Wzniesiony latach 1673–1676 przy wydatnej pomocy wojewody pomorskiego Ignacego Bąkowskiego ( Barthel Ranisch). Konsekrowany w 1674 przez bp. chełmińskiego Stanisława Dąmbskiego. Stanął pośrodku reformackiej parceli, wyznaczonej obecnie ulicami: Stoczniowców, Lubuskiej, Hirszfelda, Wronki. Od południa przylegały doń budynki klasztorne. Zbudowany z muru pruskiego, z wysoką wieżą dzwonnicy, wyposażony w trzy ołtarze: Jezusa Ukrzyżowanego, św. Antoniego, św. Franciszka (m.in. z relikwiami św. Barbary). Zniszczony w 1734 podczas wojny w obronie tronu Stanisława Leszczyńskiego. Odbudowany w w latach 1735–1762 (prace rozpoczęto za gwardiana Antoniego Bruckenthala) jako świątynia murowana z wieżą dzwonnicą, już w roku 1758 konsekrowany przez Fabiana Franciszka Pląskowskiego, sufragana chełmińskiego. Główny ołtarz poświęcono Trójcy Świętej, nadal istniał ołtarz św. Antoniego, z cennym, otoczonym czcią i kultem obrazem świętego, a ponadto ołtarz Maryi Niepokalanie Poczętej. W marcu 1807 spalony przez wojska pruskie, przygotowujące się do odparcia ataku wojsk napoleońskich. Zniszczeniu uległa większość wyposażenia, w tym obraz św. Antoniego. Nieodbudowany, do jego lokalizacji nawiązała później kaplica cmentarna, przebudowana w kościół Podwyższenia Świętego Krzyża.
