BISTA HENRYK, aktor, reżyser
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Bista Henryk.JPG|thumb|Henryk Bista]] | [[File:Bista Henryk.JPG|thumb|Henryk Bista]] | ||
| − | '''HENRYK BISTA''' (12 III 1934 Kochłowice koło Katowic – 9 X 1997 Warszawa), aktor, reżyser, pedagog. Studiował początkowo mechanikę na politechnice w Gliwicach, następnie architekturę w Krakowie, w 1958 roku ukończył Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. W latach 1958–1960 pracował w teatrze Ateneum w Warszawie, 1960–1962 w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie, od 1962 w | + | '''HENRYK BISTA''' (12 III 1934 Kochłowice koło Katowic – 9 X 1997 Warszawa), aktor, reżyser, pedagog. Studiował początkowo mechanikę na politechnice w Gliwicach, następnie architekturę w Krakowie, w 1958 roku ukończył Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. W latach 1958–1960 pracował w teatrze Ateneum w Warszawie, 1960–1962 w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie, od 1962 w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]], w latach 1990–1997 w Teatrze Współczesnym w Warszawie. W okresie 1970–1988 uczył zadań aktorskich, piosenki i wiersza w Studiu Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. Zagrał około 350 ról teatralnych i filmowych. Doskonale rysował. W Teatrze Wybrzeże zagrał 84 role, stworzył wiele pierwszoplanowych i wybitnych kreacji aktorskich. W latach 70. i 80. XX wieku należał do liderów zespołu. Jego gra aktorska odznaczała się precyzją i dopracowaniem szczegółów, a charakterystyczny chód drobnymi kroczkami przeszedł do historii teatru. W Teatrze Wybrzeże debiutował rolą Leona w ''Śnie srebrnym Salomei'' Juliusza Słowackiego w reżyserii Jerzego Golińskiego. Był aktorem drugiego planu. Przełomowa w karierze aktorskiej stała się rola Łazarza (''Tragedia o bogaczu i Łazarzu'') z roku 1969. Najwybitniejsze kreacje aktorskie stworzył w spektaklach [[HEBANOWSKI STANISŁAW | Stanisława Hebanowskiego]], Marka Okopińskiego, Ryszarda Majora, [[BABICKI KRZYSZTOF | Krzysztofa Babickiego]], Kazimierza Kutza oraz [[AFANASAJEW JERZY | Jerzego Afanasjewa]] (w teatrach telewizji). Aktor wszechstronny, z etykietą „aktora demonicznego”, doskonale czuł się w repertuarze komediowym czy liryczno-groteskowym i śpiewanym. Wachlarz ról pierwszoplanowych i kreacje aktorskie otwiera Adwokat o lucyferycznej proweniencji (''Maleńka Alicja''), następnie m.in. Lucyfer (''Tragedia człowieka''), Robespierre (''Thermidor''), Milosz – „wódz” (''Cmentarzyska samochodów''), Jagon – uosobienie zła (w ''Otellu''), Lucyfer – smutny szatan (w ''Samuelu Zborowskim''), Gorgoniusz – umęczony mitoman i kabotyn (z ''Cyganerii Warszawskiej''), Gospodarz – „piękny Polak, choć mitoman” (z ''Wesela''), Joachim Baltazar – wieczny rewolucjonista (''Sonata Belzebuba''), kontrowersyjny i lodowaty Konrad (''Dziady''), Robespierre (''Sprawa Dantona''). Rozdarty wewnętrznie tytułowy szekspirowski Makbet kończy sezony u Hebanowskiego. Bista zagrał żałosnego Scurvy’ego (''Szewcy''), potem u Majora i Babickiego wcielał się w czułego i szlachetnego Grzegorza (''Kordian''), figurę o „mentalności zmąconej” – Pijaka (''Ślub''), intelektualistę Profesora (''Operetka''), pragmatyka i neurastenika Jermołaja Łopoachina (''Wiśniowy sad''), smutnego i strąconego anioła Masynissę (''Irydion''), ostentacyjnego impertynenta Brechta (''Opowieści Hollywoodu''), przebiegłego politycznie gracza Octavia Picolominiego (''Wallenstein''), Bartodzieja, kata i ofiarę w jednej osobie (''Portret''). Ostatnią rolą w Teatrze Wybrzeże był ironiczny i groteskowy służalec dumą podszyty Gotorpow (''Lenin'') z 1989. W roku 1990 wyjechał do Warszawy, żeby być bliżej filmu. Stał się mistrzem epizodu i ról drugoplanowych – zagrał ich około 140, m.in. Senatora w ''Lawie'' Tadeusza Konwickiego i jednorękiego Żyda w ''Liście Schindlera'' w reżyserii Stevena Spielberga. W teatrze telewizji wyczarował 103 postaci. Zagrał Hitlera w serialu telewizyjnym (''Przed burzą''); ta rola należała do jego mistrzowskich osiągnięć. Zagrał Brechta (''Opowieści Hollywoodu'') i inne. Współpracował jako reżyser z Urszulą Modrzewską-Bistą (żoną) przy realizacji ''Igraszek z diabłem'' Jana Drdy (Teatr Muzyczny w Gdyni, 1982) oraz przy ''Ślubach panieńskich'' Aleksandra Fredry, gdzie grał Radosta (Teatr Wybrzeże, 1987). {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 17:31, 30 maj 2014
HENRYK BISTA (12 III 1934 Kochłowice koło Katowic – 9 X 1997 Warszawa), aktor, reżyser, pedagog. Studiował początkowo mechanikę na politechnice w Gliwicach, następnie architekturę w Krakowie, w 1958 roku ukończył Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. W latach 1958–1960 pracował w teatrze Ateneum w Warszawie, 1960–1962 w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie, od 1962 w Teatrze Wybrzeże, w latach 1990–1997 w Teatrze Współczesnym w Warszawie. W okresie 1970–1988 uczył zadań aktorskich, piosenki i wiersza w Studiu Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. Zagrał około 350 ról teatralnych i filmowych. Doskonale rysował. W Teatrze Wybrzeże zagrał 84 role, stworzył wiele pierwszoplanowych i wybitnych kreacji aktorskich. W latach 70. i 80. XX wieku należał do liderów zespołu. Jego gra aktorska odznaczała się precyzją i dopracowaniem szczegółów, a charakterystyczny chód drobnymi kroczkami przeszedł do historii teatru. W Teatrze Wybrzeże debiutował rolą Leona w Śnie srebrnym Salomei Juliusza Słowackiego w reżyserii Jerzego Golińskiego. Był aktorem drugiego planu. Przełomowa w karierze aktorskiej stała się rola Łazarza (Tragedia o bogaczu i Łazarzu) z roku 1969. Najwybitniejsze kreacje aktorskie stworzył w spektaklach Stanisława Hebanowskiego, Marka Okopińskiego, Ryszarda Majora, Krzysztofa Babickiego, Kazimierza Kutza oraz Jerzego Afanasjewa (w teatrach telewizji). Aktor wszechstronny, z etykietą „aktora demonicznego”, doskonale czuł się w repertuarze komediowym czy liryczno-groteskowym i śpiewanym. Wachlarz ról pierwszoplanowych i kreacje aktorskie otwiera Adwokat o lucyferycznej proweniencji (Maleńka Alicja), następnie m.in. Lucyfer (Tragedia człowieka), Robespierre (Thermidor), Milosz – „wódz” (Cmentarzyska samochodów), Jagon – uosobienie zła (w Otellu), Lucyfer – smutny szatan (w Samuelu Zborowskim), Gorgoniusz – umęczony mitoman i kabotyn (z Cyganerii Warszawskiej), Gospodarz – „piękny Polak, choć mitoman” (z Wesela), Joachim Baltazar – wieczny rewolucjonista (Sonata Belzebuba), kontrowersyjny i lodowaty Konrad (Dziady), Robespierre (Sprawa Dantona). Rozdarty wewnętrznie tytułowy szekspirowski Makbet kończy sezony u Hebanowskiego. Bista zagrał żałosnego Scurvy’ego (Szewcy), potem u Majora i Babickiego wcielał się w czułego i szlachetnego Grzegorza (Kordian), figurę o „mentalności zmąconej” – Pijaka (Ślub), intelektualistę Profesora (Operetka), pragmatyka i neurastenika Jermołaja Łopoachina (Wiśniowy sad), smutnego i strąconego anioła Masynissę (Irydion), ostentacyjnego impertynenta Brechta (Opowieści Hollywoodu), przebiegłego politycznie gracza Octavia Picolominiego (Wallenstein), Bartodzieja, kata i ofiarę w jednej osobie (Portret). Ostatnią rolą w Teatrze Wybrzeże był ironiczny i groteskowy służalec dumą podszyty Gotorpow (Lenin) z 1989. W roku 1990 wyjechał do Warszawy, żeby być bliżej filmu. Stał się mistrzem epizodu i ról drugoplanowych – zagrał ich około 140, m.in. Senatora w Lawie Tadeusza Konwickiego i jednorękiego Żyda w Liście Schindlera w reżyserii Stevena Spielberga. W teatrze telewizji wyczarował 103 postaci. Zagrał Hitlera w serialu telewizyjnym (Przed burzą); ta rola należała do jego mistrzowskich osiągnięć. Zagrał Brechta (Opowieści Hollywoodu) i inne. Współpracował jako reżyser z Urszulą Modrzewską-Bistą (żoną) przy realizacji Igraszek z diabłem Jana Drdy (Teatr Muzyczny w Gdyni, 1982) oraz przy Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry, gdzie grał Radosta (Teatr Wybrzeże, 1987).
