ZAKŁAD PRACY I UBOGICH

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 1: Linia 1:
 
{{web}}
 
{{web}}
 
'''ZAKŁAD PRACY I UBOGICH''' (Arbeits- und Armenanstalt), instytucja wyłoniona z q Domu Poprawy oraz q Instytutu Ubogich. 14 XI 1833 roku, po sprzedaży zabudowań Domu Poprawy, pensjonariuszy przeniesiono do zakupionego q Dworu II w q Oliwie (ul. Polanki 124). Zatrudniano ich, wzorem q Domu Dobroczynności i Domu Poprawy, w manufakturze włókienniczej, w warsztacie szewskim i stolarni. Zakład utrzymywany był z funduszy miejskich, uzupełnianych przez donacje instytucji, firm i osób prywatnych. Wydzielono w nim 300 miejsc do opieki stacjonarnej nad ubogimi, w 1872 roku powiększono o dalsze 100 miejsc. Stopniowo następowała zmiana charakteru zakładu na dom starców: w 1913 roku przebywało w nim 160 kobiet i 220 mężczyzn niezdolnych do pracy z racji wieku bądź osoby samotne, pozbawione opieki rodziny. Tu dożywały często sędziwego wieku. Rocznie umierało od 10 do 15% pensjonariuszy. Zakład rozdzielał również środki przeznaczone przez miasto na wspomaganie ubogich niemieszkających na miejscu, w początku XX wieku sięgały one 76 300 marek rocznie. Zarządzany był przez czterech prowizorów wybieranych przez magistrat i utrzymywanych przez miasto. {{author: ASZ}} <br /><br />
 
'''ZAKŁAD PRACY I UBOGICH''' (Arbeits- und Armenanstalt), instytucja wyłoniona z q Domu Poprawy oraz q Instytutu Ubogich. 14 XI 1833 roku, po sprzedaży zabudowań Domu Poprawy, pensjonariuszy przeniesiono do zakupionego q Dworu II w q Oliwie (ul. Polanki 124). Zatrudniano ich, wzorem q Domu Dobroczynności i Domu Poprawy, w manufakturze włókienniczej, w warsztacie szewskim i stolarni. Zakład utrzymywany był z funduszy miejskich, uzupełnianych przez donacje instytucji, firm i osób prywatnych. Wydzielono w nim 300 miejsc do opieki stacjonarnej nad ubogimi, w 1872 roku powiększono o dalsze 100 miejsc. Stopniowo następowała zmiana charakteru zakładu na dom starców: w 1913 roku przebywało w nim 160 kobiet i 220 mężczyzn niezdolnych do pracy z racji wieku bądź osoby samotne, pozbawione opieki rodziny. Tu dożywały często sędziwego wieku. Rocznie umierało od 10 do 15% pensjonariuszy. Zakład rozdzielał również środki przeznaczone przez miasto na wspomaganie ubogich niemieszkających na miejscu, w początku XX wieku sięgały one 76 300 marek rocznie. Zarządzany był przez czterech prowizorów wybieranych przez magistrat i utrzymywanych przez miasto. {{author: ASZ}} <br /><br />
−
Tabela: Prezesi zarządu Zakładu Pracy i Ubogich <br />
+
{| class="tableGda"
 +
|-
 +
|+  Prezesi zarządu Zakładu Pracy i Ubogich  
 +
|-
 +
! style="width: 100px" | Rok
 +
! Nazwisko
 +
! Zawód
 +
|-
 +
| 1839
 +
| q Simon Ludwig Adolph Hepner
 +
| kupiec
 +
|-
 +
| 1869
 +
| span style="white-space: nowrap" | Martin Christian Donath Thiel (1792–1877)
 +
| kupiec
 +
|-
 +
| 1874, 1884, 1892
 +
| Carl Friedrich Hendewerk (1820–1892)
 +
| aptekarz
 +
|-
 +
| 1897, 1908, 1914
 +
| Ernst Adolf Claassen (1838–1915)
 +
| kupiec
 +
|-
 +
| 1918, 1921
 +
| q Friedrich Wilhelm Penner
 +
| browarnik
 +
|-
 +
| 1928, 1935
 +
| Alfred Muscate (1881–1968)
 +
| kupiec
 +
|-
 +
| class="authorEgTab" | {{author: MrGl}}
 +
|}
 +
 
 
Tabela: Zgony w domu starców w latach 1875–1940 [[Category: Encyklopedia]]
 
Tabela: Zgony w domu starców w latach 1875–1940 [[Category: Encyklopedia]]

Wersja z 02:50, 2 lut 2014

ZAKŁAD PRACY I UBOGICH (Arbeits- und Armenanstalt), instytucja wyłoniona z q Domu Poprawy oraz q Instytutu Ubogich. 14 XI 1833 roku, po sprzedaży zabudowań Domu Poprawy, pensjonariuszy przeniesiono do zakupionego q Dworu II w q Oliwie (ul. Polanki 124). Zatrudniano ich, wzorem q Domu Dobroczynności i Domu Poprawy, w manufakturze włókienniczej, w warsztacie szewskim i stolarni. Zakład utrzymywany był z funduszy miejskich, uzupełnianych przez donacje instytucji, firm i osób prywatnych. Wydzielono w nim 300 miejsc do opieki stacjonarnej nad ubogimi, w 1872 roku powiększono o dalsze 100 miejsc. Stopniowo następowała zmiana charakteru zakładu na dom starców: w 1913 roku przebywało w nim 160 kobiet i 220 mężczyzn niezdolnych do pracy z racji wieku bądź osoby samotne, pozbawione opieki rodziny. Tu dożywały często sędziwego wieku. Rocznie umierało od 10 do 15% pensjonariuszy. Zakład rozdzielał również środki przeznaczone przez miasto na wspomaganie ubogich niemieszkających na miejscu, w początku XX wieku sięgały one 76 300 marek rocznie. Zarządzany był przez czterech prowizorów wybieranych przez magistrat i utrzymywanych przez miasto. ASZ

Prezesi zarządu Zakładu Pracy i Ubogich
Rok Nazwisko Zawód
1839 q Simon Ludwig Adolph Hepner kupiec
1869 Martin Christian Donath Thiel (1792–1877) kupiec
1874, 1884, 1892 Carl Friedrich Hendewerk (1820–1892) aptekarz
1897, 1908, 1914 Ernst Adolf Claassen (1838–1915) kupiec
1918, 1921 q Friedrich Wilhelm Penner browarnik
1928, 1935 Alfred Muscate (1881–1968) kupiec
MrGl

Tabela: Zgony w domu starców w latach 1875–1940

Źródło „https://gdansk.gedanopedia.pl/index.php?title=ZAK%C5%81AD_PRACY_I_UBOGICH&oldid=26260”
⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania