SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU
m |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Szpital Miejski we Wrzeszczu, lata 30. XX wieku.JPG|thumb|Szpital Miejski we Wrzeszczu, lata 30. XX wieku]] | [[File:Szpital Miejski we Wrzeszczu, lata 30. XX wieku.JPG|thumb|Szpital Miejski we Wrzeszczu, lata 30. XX wieku]] | ||
− | '''SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU''' (Städtisches Krankenhaus Danzig-Langfuhr), Delbrück Allee (ul. Dębinki) 7. Powstał z połączenia oddziału wewnętrznego q lazaretu przy Bramie Oliwskiej i oddziału chirurgicznego q lazaretu przy Sandgrube. Decyzja władz Gdańska o jego budowie (kosztem 3 mln marek) przy ówczesnej Eichenaalle (ul. Dębinki) zapadła 3 X 1899, plan budowy zatwierdzono w 1907 roku; szpital powstał na zakupionej przez miasto od rodziny Uphagenów działce o powierzchni 157 572 m², powiększonej w 1901 o teren nabyty za 200 tysięcy marek od właściciela cegielni Maxa Hartmanna (1861–1919) i kolejną działkę nabytą w 1905; otwarty 19 IV 1911. Do 1914 roku, według projektu miejskiego radcy budowlanego q Karla Franza Fehlhabera (1854–1937), powstał zbudowany przez firmę q Hermanna Prochnowa główny kompleks budynków przy Eichenallee (ul. Dębinki) i Feldstraße (ul. Smoluchowskiego). Do 1914 dysponował ogółem 496 łóżkami; koszty budowy wyniosły 5 211 550 marek. Instytucjonalnie podzielony na oddziały chirurgiczny (budynki 4-7; ordynator, 6 asystentów) i wewnętrzny (budynki 8-14; ordynator i 5 asystentów). Zarząd składał się z dyrektora, 2 inspektorów, szefa obsługi technicznej, sekretarza, 5 urzędników biura. 1 X 1912 otwarto szkołę pielęgniarską. Chorych podzielono według zamożności na klasę I (w salach z 1 łóżkiem), II (w salach z 2–3 łóżkami) i III (w salach do 26 łóżek), z podziałem na chorych z Gdańska i spoza miasta, płacących w 1914 roku dziennie od 1,5 (dzieci z Gdańska III klasy) do 13,50 marek (dorośli spoza Gdańska I klasy). Były osobne opłaty za pielęgniarską opiekę nocną, kąpiele lecznicze, wodę mineralną oraz ustalono urzędowo honoraria dla ordynatorów za zabiegi operacyjne. W roku 1921 otwarto oddział dermatologiczny i psychiatryczny w osobnych pawilonach (łącznie 70 łóżek). Pracownia rentgenowska w 1927 zyskała budynek, rozbudowano oddział pediatryczny (100 łóżek), powstały oddziały: chirurgiczny (ordynator, 5 asystentów, wolontariusz, 4 praktykantów), internistyczny (ordynator, 5 asystentów, wolontariusz, 4 praktykantów), dermatologiczny (ordynator, 3 asystentów, wolontariusz, praktykant), psychiatryczny (ordynator, asystent), instytut patologii (asystent, praktykant), oddział rentgenodiagnostyki (ordynator, wolontariusz), laboratorium i apteka. W 1927 roku szpital dysponował łącznie 1050 łóżkami, dziennie około 925 chorych, opiekę sprawowały nadal diakonisy (przełożona, 79 sióstr, 60 uczennic) oraz pracownicy świeccy (wyższy pielęgniarz i 38 pielęgniarzy, wyższa pielęgniarka i 19 pielęgniarek, łaziebny, masażysta). W 1935, korzystając z kliniki szpitala, zorganizowano Akademię Medycyny Praktycznej, w 1940 Akademię Medyczną (Medizinische Akademie). Jako szpital miejski działał do marca 1945 roku. {{author: ASZ}} <br /><br /> Tabela: Ordynatorzy Szpitala Miejskiego, Delbrückallee 7 (Dębinki) w latach 1911–1945 | + | '''SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU''' (Städtisches Krankenhaus Danzig-Langfuhr), Delbrück Allee (ul. Dębinki) 7. Powstał z połączenia oddziału wewnętrznego q lazaretu przy Bramie Oliwskiej i oddziału chirurgicznego q lazaretu przy Sandgrube. Decyzja władz Gdańska o jego budowie (kosztem 3 mln marek) przy ówczesnej Eichenaalle (ul. Dębinki) zapadła 3 X 1899, plan budowy zatwierdzono w 1907 roku; szpital powstał na zakupionej przez miasto od rodziny Uphagenów działce o powierzchni 157 572 m², powiększonej w 1901 o teren nabyty za 200 tysięcy marek od właściciela cegielni Maxa Hartmanna (1861–1919) i kolejną działkę nabytą w 1905; otwarty 19 IV 1911. Do 1914 roku, według projektu miejskiego radcy budowlanego q Karla Franza Fehlhabera (1854–1937), powstał zbudowany przez firmę q Hermanna Prochnowa główny kompleks budynków przy Eichenallee (ul. Dębinki) i Feldstraße (ul. Smoluchowskiego). Do 1914 dysponował ogółem 496 łóżkami; koszty budowy wyniosły 5 211 550 marek. Instytucjonalnie podzielony na oddziały chirurgiczny (budynki 4-7; ordynator, 6 asystentów) i wewnętrzny (budynki 8-14; ordynator i 5 asystentów). Zarząd składał się z dyrektora, 2 inspektorów, szefa obsługi technicznej, sekretarza, 5 urzędników biura. 1 X 1912 otwarto szkołę pielęgniarską. Chorych podzielono według zamożności na klasę I (w salach z 1 łóżkiem), II (w salach z 2–3 łóżkami) i III (w salach do 26 łóżek), z podziałem na chorych z Gdańska i spoza miasta, płacących w 1914 roku dziennie od 1,5 (dzieci z Gdańska III klasy) do 13,50 marek (dorośli spoza Gdańska I klasy). Były osobne opłaty za pielęgniarską opiekę nocną, kąpiele lecznicze, wodę mineralną oraz ustalono urzędowo honoraria dla ordynatorów za zabiegi operacyjne. W roku 1921 otwarto oddział dermatologiczny i psychiatryczny w osobnych pawilonach (łącznie 70 łóżek). Pracownia rentgenowska w 1927 zyskała budynek, rozbudowano oddział pediatryczny (100 łóżek), powstały oddziały: chirurgiczny (ordynator, 5 asystentów, wolontariusz, 4 praktykantów), internistyczny (ordynator, 5 asystentów, wolontariusz, 4 praktykantów), dermatologiczny (ordynator, 3 asystentów, wolontariusz, praktykant), psychiatryczny (ordynator, asystent), instytut patologii (asystent, praktykant), oddział rentgenodiagnostyki (ordynator, wolontariusz), laboratorium i apteka. W 1927 roku szpital dysponował łącznie 1050 łóżkami, dziennie około 925 chorych, opiekę sprawowały nadal diakonisy (przełożona, 79 sióstr, 60 uczennic) oraz pracownicy świeccy (wyższy pielęgniarz i 38 pielęgniarzy, wyższa pielęgniarka i 19 pielęgniarek, łaziebny, masażysta). W 1935, korzystając z kliniki szpitala, zorganizowano Akademię Medycyny Praktycznej, w 1940 Akademię Medyczną (Medizinische Akademie). Jako szpital miejski działał do marca 1945 roku. {{author: ASZ}} <br /><br /> Tabela: Ordynatorzy Szpitala Miejskiego, Delbrückallee 7 (Dębinki) w latach 1911–1945 <br /> |
+ | {| class="tableGda" | ||
+ | |- | ||
+ | |+ Stan chorych Szpitala Miejskiego, Delbrückallee 7 (ul. Dębinki) w latach 1911–1914 | ||
+ | |- | ||
+ | ! Rok | ||
+ | ! Stan na 1 kwietnia | ||
+ | ! Przyjęto w ciągu roku | ||
+ | ! Wypisano w ciągu roku | ||
+ | ! Zmarło w ciągu roku | ||
+ | ! Stan na 31 marca | ||
+ | |- | ||
+ | | 1911 | ||
+ | | 395 | ||
+ | | 6493 | ||
+ | | 5836 | ||
+ | | 536 | ||
+ | | 516 | ||
+ | |- | ||
+ | | 1912 | ||
+ | | 516 | ||
+ | | 6623 | ||
+ | | 6097 | ||
+ | | 583 | ||
+ | | 459 | ||
+ | |- | ||
+ | | 1913 | ||
+ | | 459 | ||
+ | | 6600 | ||
+ | | 5961 | ||
+ | | 533 | ||
+ | | 565 | ||
+ | |- | ||
+ | | 1914 | ||
+ | | 565 | ||
+ | | 7922 | ||
+ | | 6841 | ||
+ | | 783 | ||
+ | | 863 | ||
+ | |- | ||
+ | | class="authorEgTab" |{{author: MrGl}} | ||
+ | |} | ||
+ | [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 15:29, 30 sty 2014
SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU (Städtisches Krankenhaus Danzig-Langfuhr), Delbrück Allee (ul. Dębinki) 7. Powstał z połączenia oddziału wewnętrznego q lazaretu przy Bramie Oliwskiej i oddziału chirurgicznego q lazaretu przy Sandgrube. Decyzja władz Gdańska o jego budowie (kosztem 3 mln marek) przy ówczesnej Eichenaalle (ul. Dębinki) zapadła 3 X 1899, plan budowy zatwierdzono w 1907 roku; szpital powstał na zakupionej przez miasto od rodziny Uphagenów działce o powierzchni 157 572 m², powiększonej w 1901 o teren nabyty za 200 tysięcy marek od właściciela cegielni Maxa Hartmanna (1861–1919) i kolejną działkę nabytą w 1905; otwarty 19 IV 1911. Do 1914 roku, według projektu miejskiego radcy budowlanego q Karla Franza Fehlhabera (1854–1937), powstał zbudowany przez firmę q Hermanna Prochnowa główny kompleks budynków przy Eichenallee (ul. Dębinki) i Feldstraße (ul. Smoluchowskiego). Do 1914 dysponował ogółem 496 łóżkami; koszty budowy wyniosły 5 211 550 marek. Instytucjonalnie podzielony na oddziały chirurgiczny (budynki 4-7; ordynator, 6 asystentów) i wewnętrzny (budynki 8-14; ordynator i 5 asystentów). Zarząd składał się z dyrektora, 2 inspektorów, szefa obsługi technicznej, sekretarza, 5 urzędników biura. 1 X 1912 otwarto szkołę pielęgniarską. Chorych podzielono według zamożności na klasę I (w salach z 1 łóżkiem), II (w salach z 2–3 łóżkami) i III (w salach do 26 łóżek), z podziałem na chorych z Gdańska i spoza miasta, płacących w 1914 roku dziennie od 1,5 (dzieci z Gdańska III klasy) do 13,50 marek (dorośli spoza Gdańska I klasy). Były osobne opłaty za pielęgniarską opiekę nocną, kąpiele lecznicze, wodę mineralną oraz ustalono urzędowo honoraria dla ordynatorów za zabiegi operacyjne. W roku 1921 otwarto oddział dermatologiczny i psychiatryczny w osobnych pawilonach (łącznie 70 łóżek). Pracownia rentgenowska w 1927 zyskała budynek, rozbudowano oddział pediatryczny (100 łóżek), powstały oddziały: chirurgiczny (ordynator, 5 asystentów, wolontariusz, 4 praktykantów), internistyczny (ordynator, 5 asystentów, wolontariusz, 4 praktykantów), dermatologiczny (ordynator, 3 asystentów, wolontariusz, praktykant), psychiatryczny (ordynator, asystent), instytut patologii (asystent, praktykant), oddział rentgenodiagnostyki (ordynator, wolontariusz), laboratorium i apteka. W 1927 roku szpital dysponował łącznie 1050 łóżkami, dziennie około 925 chorych, opiekę sprawowały nadal diakonisy (przełożona, 79 sióstr, 60 uczennic) oraz pracownicy świeccy (wyższy pielęgniarz i 38 pielęgniarzy, wyższa pielęgniarka i 19 pielęgniarek, łaziebny, masażysta). W 1935, korzystając z kliniki szpitala, zorganizowano Akademię Medycyny Praktycznej, w 1940 Akademię Medyczną (Medizinische Akademie). Jako szpital miejski działał do marca 1945 roku.
Tabela: Ordynatorzy Szpitala Miejskiego, Delbrückallee 7 (Dębinki) w latach 1911–1945
Rok | Stan na 1 kwietnia | Przyjęto w ciągu roku | Wypisano w ciągu roku | Zmarło w ciągu roku | Stan na 31 marca |
---|---|---|---|---|---|
1911 | 395 | 6493 | 5836 | 536 | 516 |
1912 | 516 | 6623 | 6097 | 583 | 459 |
1913 | 459 | 6600 | 5961 | 533 | 565 |
1914 | 565 | 7922 | 6841 | 783 | 863 |