PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ''' (Staatliche Fürsorgeanstalt Silberhammer), q Srebrzysko. Zakład zamknięty, przeznaczony dla chorych psychicznie, epileptyków, osób z otępieniem umysłowym, niewymagających ścisłej izolacji z terenu q II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). Istniejące dotychczas na terenie Pomorza zakłady w Świeciu, Wejherowie i Kocborowie koło Starogardu Gdańskiego, do których do roku 1919 wysyłano gdańskich pacjentów, po I wojnie światowej znalazły się na terenie państwa polskiego. Organizację zakładu rozpoczął q Senat II WMG w 1922 roku od wykupu posiadłości Srebrniki (Silberhammer) z rąk prywatnych. Obok kilku budynków zakupiono ponad 60 ha ziemi na park i parcele budowlane, następnie dokupiono dalszych 150 ha. Działalność rozpoczął po roku 1923. W 1928 miał 196 miejsc i oddział kobiecy (Frauenabteilung-Eichendorff-Hof), do którego włączono dawny dworek z XVIII wieku, oraz oddział męski (Männerabteilung-Gerlach-Hof). Stałą opiekę sprawowało dwóch lekarzy, dentysta, pielęgniarki i pielęgniarze oraz obsługa gospodarczo-kuchenna, konserwatorzy urządzeń. W jednym z pomieszczeń była kaplica. Dozwolone były spacery pacjentów w obrębie zakładu. Odwiedziny rodzin dopuszczalne były tylko przez 2 godziny w niedzielę. W latach 1940–1945 przekształcony w wojskowy szpital ortopedyczny. W 1945 roku mieściły się tam domy akademickie | + | '''PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ''' (Staatliche Fürsorgeanstalt Silberhammer), q Srebrzysko. Zakład zamknięty, przeznaczony dla chorych psychicznie, epileptyków, osób z otępieniem umysłowym, niewymagających ścisłej izolacji z terenu q II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). Istniejące dotychczas na terenie Pomorza zakłady w Świeciu, Wejherowie i Kocborowie koło Starogardu Gdańskiego, do których do roku 1919 wysyłano gdańskich pacjentów, po I wojnie światowej znalazły się na terenie państwa polskiego. Organizację zakładu rozpoczął q Senat II WMG w 1922 roku od wykupu posiadłości Srebrniki (Silberhammer) z rąk prywatnych. Obok kilku budynków zakupiono ponad 60 ha ziemi na park i parcele budowlane, następnie dokupiono dalszych 150 ha. Działalność rozpoczął po roku 1923. W 1928 miał 196 miejsc i oddział kobiecy (Frauenabteilung-Eichendorff-Hof), do którego włączono dawny dworek z XVIII wieku, oraz oddział męski (Männerabteilung-Gerlach-Hof). Stałą opiekę sprawowało dwóch lekarzy, dentysta, pielęgniarki i pielęgniarze oraz obsługa gospodarczo-kuchenna, konserwatorzy urządzeń. W jednym z pomieszczeń była kaplica. Dozwolone były spacery pacjentów w obrębie zakładu. Odwiedziny rodzin dopuszczalne były tylko przez 2 godziny w niedzielę. W latach 1940–1945 przekształcony w wojskowy szpital ortopedyczny. W 1945 roku mieściły się tam domy akademickie Akademii Lekarskiej w Gdańsku (q Gdański Uniwersytet Medyczny), następnie q Wojewódzki Szpital Psychiatryczny. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 16:37, 28 sty 2014
PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ (Staatliche Fürsorgeanstalt Silberhammer), q Srebrzysko. Zakład zamknięty, przeznaczony dla chorych psychicznie, epileptyków, osób z otępieniem umysłowym, niewymagających ścisłej izolacji z terenu q II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). Istniejące dotychczas na terenie Pomorza zakłady w Świeciu, Wejherowie i Kocborowie koło Starogardu Gdańskiego, do których do roku 1919 wysyłano gdańskich pacjentów, po I wojnie światowej znalazły się na terenie państwa polskiego. Organizację zakładu rozpoczął q Senat II WMG w 1922 roku od wykupu posiadłości Srebrniki (Silberhammer) z rąk prywatnych. Obok kilku budynków zakupiono ponad 60 ha ziemi na park i parcele budowlane, następnie dokupiono dalszych 150 ha. Działalność rozpoczął po roku 1923. W 1928 miał 196 miejsc i oddział kobiecy (Frauenabteilung-Eichendorff-Hof), do którego włączono dawny dworek z XVIII wieku, oraz oddział męski (Männerabteilung-Gerlach-Hof). Stałą opiekę sprawowało dwóch lekarzy, dentysta, pielęgniarki i pielęgniarze oraz obsługa gospodarczo-kuchenna, konserwatorzy urządzeń. W jednym z pomieszczeń była kaplica. Dozwolone były spacery pacjentów w obrębie zakładu. Odwiedziny rodzin dopuszczalne były tylko przez 2 godziny w niedzielę. W latach 1940–1945 przekształcony w wojskowy szpital ortopedyczny. W 1945 roku mieściły się tam domy akademickie Akademii Lekarskiej w Gdańsku (q Gdański Uniwersytet Medyczny), następnie q Wojewódzki Szpital Psychiatryczny.
