ODYNIEC WACŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WACŁAW ODYNIEC''' (17 II 1922 Wilno – 9 IV 1999 Tczew), naukowiec, historyk. W 1941 roku zyskał w Wilnie maturę, członek | + | '''WACŁAW ODYNIEC''' (17 II 1922 Wilno – 9 IV 1999 Tczew), naukowiec, historyk. W 1941 roku zyskał w Wilnie maturę, członek Armii Krajowej (VIII Brygada Oszmiańska, w oddziałach leśnych od lutego 1944 do marca 1945), uczestnik walk o Wilno. W latach 1946–1949 studiował historię na uniwersytecie w Toruniu, od roku 1948 w Gdańsku, początkowo jako asystent q Wyższej Szkole Pedagogicznej, od roku 1960 doktor, od 1967 doktor habilitowany. W okresie 1948–1970 tamże kierownik Katedry Historii Polski i Powszechnej XVI–XVIII wieku, wykładał (1952–1970) na Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Od 1970 pracownik q Uniwersytetu Gdańskiego (UG), od 1974 profesor tytularny, 1981–1984 dziekan Wydziału Humanistycznego, od 1986 profesor zwyczajny. Od 1992 roku na emeryturze. Badacz dziejów Prus Królewskich, morskich dziejów Polski i Kaszub (zwany „Kaszubą spod Oszmiany”), autor m.in. ''Starostwo puckie w latach 1546–1678'' (1961); ''Życie i obyczaje ludu pomorskiego w XVII i XVIII wieku'' (1966); ''Położenie ekonomiczne i społeczne chłopów województwa pomorskiego w XVIII w.'' (1967); ''Dzieje Prus Królewskich. Zarys monograficzny'' (1972), ''Polskie dominium maris Baltici. Zagadnienia geograficzne, ekonomiczne i społeczne X–XVIII wieku'' (1982), ''Kaszubskie obrzędy i obyczaje. Wstęp do etnografii historycznej Kaszub w XVI–XVIII w.'' (1985). Niezrównany gawędziarz i popularyzator historii, od roku 1997 honorowy obywatel Gniewu, jego imię nosi jedna z sal wykładowych UG. Pochowany na q cmentarzu Srebrzysko. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:04, 26 sty 2014
WACŁAW ODYNIEC (17 II 1922 Wilno – 9 IV 1999 Tczew), naukowiec, historyk. W 1941 roku zyskał w Wilnie maturę, członek Armii Krajowej (VIII Brygada Oszmiańska, w oddziałach leśnych od lutego 1944 do marca 1945), uczestnik walk o Wilno. W latach 1946–1949 studiował historię na uniwersytecie w Toruniu, od roku 1948 w Gdańsku, początkowo jako asystent q Wyższej Szkole Pedagogicznej, od roku 1960 doktor, od 1967 doktor habilitowany. W okresie 1948–1970 tamże kierownik Katedry Historii Polski i Powszechnej XVI–XVIII wieku, wykładał (1952–1970) na Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Od 1970 pracownik q Uniwersytetu Gdańskiego (UG), od 1974 profesor tytularny, 1981–1984 dziekan Wydziału Humanistycznego, od 1986 profesor zwyczajny. Od 1992 roku na emeryturze. Badacz dziejów Prus Królewskich, morskich dziejów Polski i Kaszub (zwany „Kaszubą spod Oszmiany”), autor m.in. Starostwo puckie w latach 1546–1678 (1961); Życie i obyczaje ludu pomorskiego w XVII i XVIII wieku (1966); Położenie ekonomiczne i społeczne chłopów województwa pomorskiego w XVIII w. (1967); Dzieje Prus Królewskich. Zarys monograficzny (1972), Polskie dominium maris Baltici. Zagadnienia geograficzne, ekonomiczne i społeczne X–XVIII wieku (1982), Kaszubskie obrzędy i obyczaje. Wstęp do etnografii historycznej Kaszub w XVI–XVIII w. (1985). Niezrównany gawędziarz i popularyzator historii, od roku 1997 honorowy obywatel Gniewu, jego imię nosi jedna z sal wykładowych UG. Pochowany na q cmentarzu Srebrzysko.
