TRAKT ŚW. WOJCIECHA
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Domy_nad_Kanałem_Raduni__Zaroślak_Zewnętrzny__lata_30__XX_wieku.JPG|thumb|Domy nad Kanałem Raduni, Zaroślak Zewnętrzny, lata 30. XX wieku]] | [[File:Domy_nad_Kanałem_Raduni__Zaroślak_Zewnętrzny__lata_30__XX_wieku.JPG|thumb|Domy nad Kanałem Raduni, Zaroślak Zewnętrzny, lata 30. XX wieku]] | ||
| − | '''TRAKT ŚW. WOJCIECHA''' (nazwa od 20 III 1998), główna arteria | + | '''TRAKT ŚW. WOJCIECHA''' (nazwa od 20 III 1998), główna arteria południowa Gdańska, q Zaroślaka, q Starych Szkotów, q Oruńskich Chmielników (Oruńskiego Przedmieścia), q Oruni, q Lipiec i q Świętego Wojciecha, fragment drogi krajowej nr 91 (do 1 I 2009 krajowej „jedynki” – drogi nr 1), prowadzącej z południa Polski do centrum Gdańska. Długość ulicy: 8100 m. Ukształtowana na kanwie Via Mercatorum, znanego już w średniowieczu głównego szlaku handlowego z południa nad Zatokę Gdańską, zamiennie nazywanego też Via Regia, Drogą Królewską, lub (na terenie wyżej wymienionych osad) Landstraße. W XVII wieku poddawana intensywnej zabudowie szczególnie w obrębie Starych Szkotów, Chmielników i Oruni, ciągi domów od strony wschodniej traktu tworzyły tzw. Niską (żuławską) Stronę (Nieder-Seite) tych osad. Stawianie domów po stronie zachodniej traktu było na wielu odcinkach utrudnione z powodu przebiegającego równolegle na całej jego długości, od Świętego Wojciecha do gdańskiego q Kanału Raduni. Zachodnia pierzeja drogi – ulicy była jednak zabudowywana w obrębie Oruńskiego Przedmieścia, Oruni i Świętego Wojciecha, natomiast w obrębie Lipiec w XX wieku zaliczono do jej ciągu także domy po zachodniej stronie kanału. W XVII wieku przy trakcie powstawały charakterystyczne dla tamtego okresu budowle. We wsi Święty Wojciech właściwy trakt biegł bliżej kanału (do dziś odcinek ten zachował się w postaci wąskiej, gęsto zabudowanej ulicy przy q kościele św. Wojciecha, równoległej do właściwej obecnie szosy – zbudowanej po 1945 roku obwodnicy dla tej osady). W XVI–XVII wieku powstał przy drodze w obrębie Lipiec, po jej wschodniej stronie, zbudowany w charakterystycznej dla Żuław technice szachulcowej piętrowy dom podcieniowy, przez długi czas karczma (obecnie nr 297, wpisany do rejestru zabytków), a w sąsiedztwie, po drugiej stronie kanału, istniała patrycjuszowska siedziba rodziny q Ferberów (zachował się kompleks parkowy z budynkami po wielokrotnych przebudowach i nowo postawionymi, obecnie zaliczanymi do traktu, o nr. 270 – 294; q Trzy Świńskie Głowy). W Lipcach trakt krzyżował się z drogą do Maćków i Starogardu (obecna ul. Starogardzka). Na Oruni trakt biegł obrzeżem większego z placów tej osady, ukształtowanego w rejonie obecnych ulic Gościnnej i Dworcowej i tutaj również pojawiła się przy nim obustronna zabudowa. W Oruńskich Chmielnikach (Oruńskim Przedmieściu), w miejscu skrzyżowania z drogą do q Łostowic i Kościerzyny (ul. Podmiejska i Małomiejska) oraz nową drogą do Bramy Nizinnej (Boltengang, Kieperdamm (ul. Sandomierska)), funkcjonował kolejny obszar gęstszej zabudowy i to po obu stronach traktu, powstawały w tym miejscu przede wszystkim karczmy (w tym opatrzona po II wojnie światowej nr. 30, z przełomu XVIII/XIX wieku, budynek wyburzono po roku 1990). W Starych Szkotach trakt rozwidlał się w środku wsi na 2 odrębne szlaki, tworząc „wysepkę” gruntową, zwaną q Krótką Regą, ze stojącymi na niej: pierwotnym kościołem zakonu q jezuitów, q Nawiedzenia NMP (zburzonym w 1656), bursą, cmentarzem wraz z kaplicą św. Barbary (kształt „wysepki” do dziś widoczny jest w rejonie automyjni i warsztatu samochodowego pod nr. 37 w ciągu obecnej ulicy). Na granicy między posiadłościami biskupimi (Stare Szkoty) a miejskimi (Zaroślak) trakt krzyżował się z ul. q Motławską, prowadzącą do q Bramy Nizinnej. W obrębie Zaroślaka zlokalizowano przy nim po 1581 q szpital św. Gertrudy, natomiast faktycznym zakończeniem traktu była wówczas q Brama Wyżynna, główny wjazd do Gdańska. Wybudowanie około 1655 roku q Bramy Oruńskiej (Peterszawskiej), nie tylko podzieliło wieś Zaroślak na część wewnętrzną (ze szpitalem) i zewnętrzną (przy ul. Motławskiej), ale wyodrębniło także fragment początkowy traktu wzdłuż fosy, rozwijający się odtąd w ścisłym powiązaniu z miastem, gdy reszta arterii pozostała drogą – łącznicą dla podmiejskich osad. W XVIII wieku w samych tylko Starych Szkotach notowano przy niej (po jej wschodniej stronie oraz na „wysepce” Krótkiej Regi) około 43 posesji, a dalszych 70 – w Chmielnikach Pelplińskich. Znaczenie traktu wzrosło wraz z utworzeniem w roku 1772 q Zjednoczonego Miasta Chełm. Trakt łączył ze sobą wcielone do tego miasta kościelne osady w Starych Szkotach i Świętym Wojciechu, natomiast leżące między nimi osady Orunia i Oruńskie Przedmieście pozostały własnością Gdańska. Przed Bramą Oruńską, po jego zachodniej stronie powstała Wartownia – Urząd Celno-Akcyzowy. W latach 1807 i 1813, podczas oblężeń Gdańska, większość zabudowań wzdłuż traktu na Zaroślaku, w Starych Szkotach i Chmielnikach uległa zagładzie. W okresie 1819–1823 trakt został zmodernizowany na odcinku od Starych Szkotów po Święty Wojciech, po poszerzeniu i wybrukowaniu zyskując rangę szosy. W obrębie Świętego Wojciecha co najmniej od 1817 istniały przy niej zakłady browarnicze, lokalizowane nad kanałem przy szosie (m.in. pod nr. posesji – używanym na przełomie XIX i XX wieku – St. Adalbert 43: Brennerei und Hefefabrikant, a pod nr. 49/50: Bierbraurei und Destillation W. Penner, później J. Gamm; q browary). Przeobrażeniom uległa też w obrębie Oruni, przy czym najdawniejszymi reliktami XIX-wiecznej piętrowej zabudowy czynszowej są budynki opatrzone obecnie nr. 58 i 61. Około połowy XIX wieku pod nr. 23 funkcjonowała na Oruni apteka (q apteki). W północnej części traktu, w obrębie Starych Szkotów w roku 1875 zabudowa była bardzo rzadka, a całkowicie zaniknęła na tzw. Krótkiej Redze. W sąsiedztwie Bramy Oruńskiej, po wschodniej stronie szosy ulokowała się w tym czasie Cafe Nötzel. W 1878 szosą poprowadzono w miejsce linii omnibusu tramwaj konny z centrum, a na odcinku Orunia – Święty Wojciech funkcjonował nadal omnibus konny. W celu ułatwienia komunikacji częściowo rozebrano Bramę Oruńską, powiększając przepustowość traktu.<br /><br />W 1895/1896 jednotorowa linia tramwajowa z centrum do Oruni została zelektryfikowana, poruszanie się po trasie ułatwiały 3 mijanki. Poszczególne części traktu otrzymały oficjalne nazwy. Fragment arterii w obrębie fortyfikacji miejskich (od Bramy Oruńskiej do Targu Siennego) nazwano Promenadą (Promenade, później Südpromenade). Na terenie Zaroślaka Zewnętrznego, Starych Szkotów i Oruńskiego Przedmieścia była to Hauptstraße (Główna – nazwa podobna jak we q Wrzeszczu), wreszcie w obrębie włączonego do Gdańska Świętego Wojciecha nazywano ją Südstraße (Południową). Jeszcze przed rokiem 1914 pojawiły się nowe nazwy: w obrębie Starych Szkotów (począwszy od Bramy Oruńskiej, ostatecznie rozebranej w 1927) po rejon skrzyżowania z drogą do Łostowic nosiła miano Altschottland. Na terenie Oruńskiego Przedmieścia nazywano ją stosownie do dawnej geograficznej nazwy tego miejsca, Stadtgebiet, na Oruni w dalszym ciągu Hauptstraße. Wreszcie w obrębie Świętego Wojciecha ulica nazywała się – jak dawna wieś – Stary Adalbert. W ciągu traktu zabudowa mieszkalna mieszała się z przemysłową. Na przełomie XIX i XX wieku istniały przy nim, w obrębie St. Szkotów: zakład oczyszczania miasta (Straßenreinigungsdepot – poprzednik Przedsiębiorstwa Robót Sanitarno-Porządkowych znajdującego się w tym samym miejscu, obecnie pod nr. 43/45) oraz – w sąsiedztwie dawnego jezuickiego cmentarza na Krótkiej Redze, w międzyczasie zlikwidowanego – Viehhof (targ na bydło, także miejsce jego uboju, na posesji obecnie określanej nr. 39/43). Powstał w tym czasie, zachowany i obecnie (pod nr. 21) całkowicie drewniany budynek mieszkalny o formie chaty tzw. zrębowej, jedyny relikt liczniejszej wówczas w tej części przedmieścia luźnej zabudowy parterowej. Zabudowa gęstniała w rejonie Oruńskiego Przedmieścia (domy o ob. nr. 18–28 wzdłuż podjazdu na Kowalski Most, czyli pocz. odcinek ul. Podmiejskiej, po jego drugiej stronie, nad kanałem ww. stara karczma pod nr. 30) oraz na odcinku od Oruńskiego Przedmieścia do centrum Oruni. Na przeł. XIX i XX w. powstał tu po obu stronach ulicy ciąg najczęściej bezstylowych, kilkupiętrowych, w większości wolno stojących kamienic czynszowych (parzyste ob. nr. od 32 do 82, nieparzyste od 59 po 137). W płd. części Oruni wybudowano przy trakcie 1891 zakład poprawczy i azyl dla upadłych dziewcząt Magdaleneheim (nr 217, ob. zajazd Tallar). W sąsiedztwie tego zakładu powstały w pocz. XX w. kilkukondygnacyjne kamienice (m.in. nr. 201, 207 – ta ostatnia rozebrana po powodzi 2001) z bogatą ornamentyką fasad (zwł. pod nr. 201 symbolika nawiązywała do nacji właścicieli, przedstawicieli społeczności żyd.). W obrębie Lipiec w tym samym czasie wzniesiono kamienicę (pod nr. 293, obok domu podcieniowego) ob. wykorzystywaną jako zajazd – hotel Lipce, zw. też – nie do końca słusznie – Domem Ferberów. Zarówno w Lipcach (domy wzdłuż wsch. pierzei, ob. nr. 275–323, domy na obrzeżach wzgórz, za kanałem, o nr. 268–352), Ostróżku (niegdyś oddzielny majątek, ob. podjednostka Świętego Wojciecha – domy o nr. 365–393, w tym niezachowany ob. dom z końca XVIII w. o nr. 365), jak i Świętym Wojciechu (zabudowa wzdłuż obu pierzei starego traktu, po wsch. stronie nr. 407–485, po zach. nr. 430–448, wśród tych ostatnich kościół i plebania z nr. 440, poczta – nr 434) domy prezentowały typ architektury wiejskiej, były niskie, z dwuspadowymi dachami, najczęściej wolno stojące, czasami w znacznym nawet rozproszeniu.<br /><br />W początkach istnienia q II Wolnego Miasta Gdańska na granicy Oruni z Oruńskim Przedmieściem pod ob. nr. 57 powstała ok. 1921 okazała kamienica (zachowująca cechy secesyjnego eklektyzmu) – siedziba pol. Drukarni Gd. q Jana Kwiatkowskiego. W kamienicach i domach mieszkalnych mieściło się w okresie międzywojennym szereg drobnych zakładów usługowych, w tym założony 1926 pod ob. nr. 89 zakład fryzjerski Gerharda Scharmacha (istniejący tu jeszcze do końca XX w.) Z kolei pod nr. 92D mieściła się niewielka fabryczka – odlewnia żeliwa (po II w. świat. Odlewnia Żeliwa Zamek, przejęta po 1950 przez państwo, ob. zlikwidowana). Po włączeniu Oruni do Gd. (1934) oruński odcinek traktu otrzymał nazwę Horst-Wessel-Straße, w tym samym czasie Promenada Południowa zmieniła nazwę na Günther-Schaffer-Wall (w obu wypadkach efekt dojścia do władzy hitlerowców). W 1945 ulica na całej swojej długości, od Targu Siennego po granice Gd. otrzymała jednolitą nazwę Oruńska (z dookreśleniami Oruńska I, II, III, IV dla jej poszczególnych, dawniej odrębnie nazywanych części), a także jednolitą numerację, parzystą (strona zach.) oraz nieparzystą (wsch.). W 1949, na cześć zjednoczenia PPS z PPR (i powstania PZPR) nadano jej nazwę Jedności Robotniczej. Po II w. świat. ugruntował się mieszkalno-przemysłowy charakter arterii. Zwłaszcza w pocz. odcinku ulicy, po jej stronie wsch., ulokowano szereg zakładów przem. i magazynów (likwidując luźną zabudowę przedmieścia). Powstały m.in. zakłady ELMET (nr. 3–11), ZREMB (nr. 31–37), drugie takie skupisko znalazło się między Orunią a Lipcami: m.in. zakłady ELTOR (nr. 223–225), TRANSBUD (nr 253). Pod nr. 253 ulokowano na przeł. XX i XXI w. przeniesioną z ul. Dworcowej Jednostkę Straży Pożarnej oraz Wojskową Komendę Uzupełnień. Pewne zmiany zaszły także w centrum Oruni. Pod nr. 115/117 powstało 1962 nowoczesne (jak na owe czasy) q kino Kosmos (ob. nie istnieje). W 1969 wyburzono kamienice na rogu ul. Jedności Robotniczej i Dworcowej (ob. w tym miejscu m.in. kompleks Banku Spółdzielczego pod nr. 137). W 1964, po wybudowaniu nowego wiaduktu nad koleją w rejonie Zaroślaka, ul. Jedności Robotniczej zyskała nowe połączenie z ul. Okopową. Stary nasyp dawnej Promenady funkcjonował dalej, jako trasa przejazdu linii tramwajowej nr 6. Po likwidacji linii 9 III 1972 przez blisko 30 lat nieużytkowany, w pocz. XXI w. uczyniono zeń aleję spacerową wzdłuż linii kolejowej do Tczewa. Po likwidacji torów tramwajowych pozostałą część ulicy 1972 znacznie poszerzono i unowocześniono. W latach 70. XX w. częściowo w miejsce dawnej zajezdni tramwajowej wzniesiono pod nr. 149/151 duży supersam WSS Społem o nazwie Radunia (nast. w sieci firmy Zatoka) W 1998, na kanwie obchodów Milenium Gd., zmieniono nazwę ul. z Jedności Robotniczej na Trakt św. Wojciecha. W 2001 zabudowa ulicy w obrębie Świętego Wojciecha, Lipiec i Oruni mocno ucierpiała na skutek przerwania wałów na Raduni i jej kanale i wielkiej powodzi. W wyniku zniszczeń wiele domów uległo wyburzeniu (np. ww. pod nr. 207), inne, do dziś niewyremontowane, popadają stopniowo w ruinę. Mimo pełnienia ważnej roli gł. arterii wjazdowej do centrum miasta od płd., zabudowa przy Trakcie św. Wojciecha ulega stałej degradacji, powstaje tu niewiele nowych budynków i obiektów. Do nielicznych nowych budowli można zaliczyć Pracownię Rzeźby Piotra Kazimierczaka pod nr. 395 w Świętym Wojciechu, pensjonat Willa Alicja pod nr. 346 w Lipcach, wspomniany kompleks banku oraz pawilony handl. na Oruni. W rejonie Lipiec – Ostróżka nad traktem przechodzi nowoczesna obwodnica południowa. Powstał w tym miejscu węzeł komunikacyjny (q obwodnice). {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:58, 12 sty 2014
TRAKT ŚW. WOJCIECHA (nazwa od 20 III 1998), główna arteria południowa Gdańska, q Zaroślaka, q Starych Szkotów, q Oruńskich Chmielników (Oruńskiego Przedmieścia), q Oruni, q Lipiec i q Świętego Wojciecha, fragment drogi krajowej nr 91 (do 1 I 2009 krajowej „jedynki” – drogi nr 1), prowadzącej z południa Polski do centrum Gdańska. Długość ulicy: 8100 m. Ukształtowana na kanwie Via Mercatorum, znanego już w średniowieczu głównego szlaku handlowego z południa nad Zatokę Gdańską, zamiennie nazywanego też Via Regia, Drogą Królewską, lub (na terenie wyżej wymienionych osad) Landstraße. W XVII wieku poddawana intensywnej zabudowie szczególnie w obrębie Starych Szkotów, Chmielników i Oruni, ciągi domów od strony wschodniej traktu tworzyły tzw. Niską (żuławską) Stronę (Nieder-Seite) tych osad. Stawianie domów po stronie zachodniej traktu było na wielu odcinkach utrudnione z powodu przebiegającego równolegle na całej jego długości, od Świętego Wojciecha do gdańskiego q Kanału Raduni. Zachodnia pierzeja drogi – ulicy była jednak zabudowywana w obrębie Oruńskiego Przedmieścia, Oruni i Świętego Wojciecha, natomiast w obrębie Lipiec w XX wieku zaliczono do jej ciągu także domy po zachodniej stronie kanału. W XVII wieku przy trakcie powstawały charakterystyczne dla tamtego okresu budowle. We wsi Święty Wojciech właściwy trakt biegł bliżej kanału (do dziś odcinek ten zachował się w postaci wąskiej, gęsto zabudowanej ulicy przy q kościele św. Wojciecha, równoległej do właściwej obecnie szosy – zbudowanej po 1945 roku obwodnicy dla tej osady). W XVI–XVII wieku powstał przy drodze w obrębie Lipiec, po jej wschodniej stronie, zbudowany w charakterystycznej dla Żuław technice szachulcowej piętrowy dom podcieniowy, przez długi czas karczma (obecnie nr 297, wpisany do rejestru zabytków), a w sąsiedztwie, po drugiej stronie kanału, istniała patrycjuszowska siedziba rodziny q Ferberów (zachował się kompleks parkowy z budynkami po wielokrotnych przebudowach i nowo postawionymi, obecnie zaliczanymi do traktu, o nr. 270 – 294; q Trzy Świńskie Głowy). W Lipcach trakt krzyżował się z drogą do Maćków i Starogardu (obecna ul. Starogardzka). Na Oruni trakt biegł obrzeżem większego z placów tej osady, ukształtowanego w rejonie obecnych ulic Gościnnej i Dworcowej i tutaj również pojawiła się przy nim obustronna zabudowa. W Oruńskich Chmielnikach (Oruńskim Przedmieściu), w miejscu skrzyżowania z drogą do q Łostowic i Kościerzyny (ul. Podmiejska i Małomiejska) oraz nową drogą do Bramy Nizinnej (Boltengang, Kieperdamm (ul. Sandomierska)), funkcjonował kolejny obszar gęstszej zabudowy i to po obu stronach traktu, powstawały w tym miejscu przede wszystkim karczmy (w tym opatrzona po II wojnie światowej nr. 30, z przełomu XVIII/XIX wieku, budynek wyburzono po roku 1990). W Starych Szkotach trakt rozwidlał się w środku wsi na 2 odrębne szlaki, tworząc „wysepkę” gruntową, zwaną q Krótką Regą, ze stojącymi na niej: pierwotnym kościołem zakonu q jezuitów, q Nawiedzenia NMP (zburzonym w 1656), bursą, cmentarzem wraz z kaplicą św. Barbary (kształt „wysepki” do dziś widoczny jest w rejonie automyjni i warsztatu samochodowego pod nr. 37 w ciągu obecnej ulicy). Na granicy między posiadłościami biskupimi (Stare Szkoty) a miejskimi (Zaroślak) trakt krzyżował się z ul. q Motławską, prowadzącą do q Bramy Nizinnej. W obrębie Zaroślaka zlokalizowano przy nim po 1581 q szpital św. Gertrudy, natomiast faktycznym zakończeniem traktu była wówczas q Brama Wyżynna, główny wjazd do Gdańska. Wybudowanie około 1655 roku q Bramy Oruńskiej (Peterszawskiej), nie tylko podzieliło wieś Zaroślak na część wewnętrzną (ze szpitalem) i zewnętrzną (przy ul. Motławskiej), ale wyodrębniło także fragment początkowy traktu wzdłuż fosy, rozwijający się odtąd w ścisłym powiązaniu z miastem, gdy reszta arterii pozostała drogą – łącznicą dla podmiejskich osad. W XVIII wieku w samych tylko Starych Szkotach notowano przy niej (po jej wschodniej stronie oraz na „wysepce” Krótkiej Regi) około 43 posesji, a dalszych 70 – w Chmielnikach Pelplińskich. Znaczenie traktu wzrosło wraz z utworzeniem w roku 1772 q Zjednoczonego Miasta Chełm. Trakt łączył ze sobą wcielone do tego miasta kościelne osady w Starych Szkotach i Świętym Wojciechu, natomiast leżące między nimi osady Orunia i Oruńskie Przedmieście pozostały własnością Gdańska. Przed Bramą Oruńską, po jego zachodniej stronie powstała Wartownia – Urząd Celno-Akcyzowy. W latach 1807 i 1813, podczas oblężeń Gdańska, większość zabudowań wzdłuż traktu na Zaroślaku, w Starych Szkotach i Chmielnikach uległa zagładzie. W okresie 1819–1823 trakt został zmodernizowany na odcinku od Starych Szkotów po Święty Wojciech, po poszerzeniu i wybrukowaniu zyskując rangę szosy. W obrębie Świętego Wojciecha co najmniej od 1817 istniały przy niej zakłady browarnicze, lokalizowane nad kanałem przy szosie (m.in. pod nr. posesji – używanym na przełomie XIX i XX wieku – St. Adalbert 43: Brennerei und Hefefabrikant, a pod nr. 49/50: Bierbraurei und Destillation W. Penner, później J. Gamm; q browary). Przeobrażeniom uległa też w obrębie Oruni, przy czym najdawniejszymi reliktami XIX-wiecznej piętrowej zabudowy czynszowej są budynki opatrzone obecnie nr. 58 i 61. Około połowy XIX wieku pod nr. 23 funkcjonowała na Oruni apteka (q apteki). W północnej części traktu, w obrębie Starych Szkotów w roku 1875 zabudowa była bardzo rzadka, a całkowicie zaniknęła na tzw. Krótkiej Redze. W sąsiedztwie Bramy Oruńskiej, po wschodniej stronie szosy ulokowała się w tym czasie Cafe Nötzel. W 1878 szosą poprowadzono w miejsce linii omnibusu tramwaj konny z centrum, a na odcinku Orunia – Święty Wojciech funkcjonował nadal omnibus konny. W celu ułatwienia komunikacji częściowo rozebrano Bramę Oruńską, powiększając przepustowość traktu.
W 1895/1896 jednotorowa linia tramwajowa z centrum do Oruni została zelektryfikowana, poruszanie się po trasie ułatwiały 3 mijanki. Poszczególne części traktu otrzymały oficjalne nazwy. Fragment arterii w obrębie fortyfikacji miejskich (od Bramy Oruńskiej do Targu Siennego) nazwano Promenadą (Promenade, później Südpromenade). Na terenie Zaroślaka Zewnętrznego, Starych Szkotów i Oruńskiego Przedmieścia była to Hauptstraße (Główna – nazwa podobna jak we q Wrzeszczu), wreszcie w obrębie włączonego do Gdańska Świętego Wojciecha nazywano ją Südstraße (Południową). Jeszcze przed rokiem 1914 pojawiły się nowe nazwy: w obrębie Starych Szkotów (począwszy od Bramy Oruńskiej, ostatecznie rozebranej w 1927) po rejon skrzyżowania z drogą do Łostowic nosiła miano Altschottland. Na terenie Oruńskiego Przedmieścia nazywano ją stosownie do dawnej geograficznej nazwy tego miejsca, Stadtgebiet, na Oruni w dalszym ciągu Hauptstraße. Wreszcie w obrębie Świętego Wojciecha ulica nazywała się – jak dawna wieś – Stary Adalbert. W ciągu traktu zabudowa mieszkalna mieszała się z przemysłową. Na przełomie XIX i XX wieku istniały przy nim, w obrębie St. Szkotów: zakład oczyszczania miasta (Straßenreinigungsdepot – poprzednik Przedsiębiorstwa Robót Sanitarno-Porządkowych znajdującego się w tym samym miejscu, obecnie pod nr. 43/45) oraz – w sąsiedztwie dawnego jezuickiego cmentarza na Krótkiej Redze, w międzyczasie zlikwidowanego – Viehhof (targ na bydło, także miejsce jego uboju, na posesji obecnie określanej nr. 39/43). Powstał w tym czasie, zachowany i obecnie (pod nr. 21) całkowicie drewniany budynek mieszkalny o formie chaty tzw. zrębowej, jedyny relikt liczniejszej wówczas w tej części przedmieścia luźnej zabudowy parterowej. Zabudowa gęstniała w rejonie Oruńskiego Przedmieścia (domy o ob. nr. 18–28 wzdłuż podjazdu na Kowalski Most, czyli pocz. odcinek ul. Podmiejskiej, po jego drugiej stronie, nad kanałem ww. stara karczma pod nr. 30) oraz na odcinku od Oruńskiego Przedmieścia do centrum Oruni. Na przeł. XIX i XX w. powstał tu po obu stronach ulicy ciąg najczęściej bezstylowych, kilkupiętrowych, w większości wolno stojących kamienic czynszowych (parzyste ob. nr. od 32 do 82, nieparzyste od 59 po 137). W płd. części Oruni wybudowano przy trakcie 1891 zakład poprawczy i azyl dla upadłych dziewcząt Magdaleneheim (nr 217, ob. zajazd Tallar). W sąsiedztwie tego zakładu powstały w pocz. XX w. kilkukondygnacyjne kamienice (m.in. nr. 201, 207 – ta ostatnia rozebrana po powodzi 2001) z bogatą ornamentyką fasad (zwł. pod nr. 201 symbolika nawiązywała do nacji właścicieli, przedstawicieli społeczności żyd.). W obrębie Lipiec w tym samym czasie wzniesiono kamienicę (pod nr. 293, obok domu podcieniowego) ob. wykorzystywaną jako zajazd – hotel Lipce, zw. też – nie do końca słusznie – Domem Ferberów. Zarówno w Lipcach (domy wzdłuż wsch. pierzei, ob. nr. 275–323, domy na obrzeżach wzgórz, za kanałem, o nr. 268–352), Ostróżku (niegdyś oddzielny majątek, ob. podjednostka Świętego Wojciecha – domy o nr. 365–393, w tym niezachowany ob. dom z końca XVIII w. o nr. 365), jak i Świętym Wojciechu (zabudowa wzdłuż obu pierzei starego traktu, po wsch. stronie nr. 407–485, po zach. nr. 430–448, wśród tych ostatnich kościół i plebania z nr. 440, poczta – nr 434) domy prezentowały typ architektury wiejskiej, były niskie, z dwuspadowymi dachami, najczęściej wolno stojące, czasami w znacznym nawet rozproszeniu.
W początkach istnienia q II Wolnego Miasta Gdańska na granicy Oruni z Oruńskim Przedmieściem pod ob. nr. 57 powstała ok. 1921 okazała kamienica (zachowująca cechy secesyjnego eklektyzmu) – siedziba pol. Drukarni Gd. q Jana Kwiatkowskiego. W kamienicach i domach mieszkalnych mieściło się w okresie międzywojennym szereg drobnych zakładów usługowych, w tym założony 1926 pod ob. nr. 89 zakład fryzjerski Gerharda Scharmacha (istniejący tu jeszcze do końca XX w.) Z kolei pod nr. 92D mieściła się niewielka fabryczka – odlewnia żeliwa (po II w. świat. Odlewnia Żeliwa Zamek, przejęta po 1950 przez państwo, ob. zlikwidowana). Po włączeniu Oruni do Gd. (1934) oruński odcinek traktu otrzymał nazwę Horst-Wessel-Straße, w tym samym czasie Promenada Południowa zmieniła nazwę na Günther-Schaffer-Wall (w obu wypadkach efekt dojścia do władzy hitlerowców). W 1945 ulica na całej swojej długości, od Targu Siennego po granice Gd. otrzymała jednolitą nazwę Oruńska (z dookreśleniami Oruńska I, II, III, IV dla jej poszczególnych, dawniej odrębnie nazywanych części), a także jednolitą numerację, parzystą (strona zach.) oraz nieparzystą (wsch.). W 1949, na cześć zjednoczenia PPS z PPR (i powstania PZPR) nadano jej nazwę Jedności Robotniczej. Po II w. świat. ugruntował się mieszkalno-przemysłowy charakter arterii. Zwłaszcza w pocz. odcinku ulicy, po jej stronie wsch., ulokowano szereg zakładów przem. i magazynów (likwidując luźną zabudowę przedmieścia). Powstały m.in. zakłady ELMET (nr. 3–11), ZREMB (nr. 31–37), drugie takie skupisko znalazło się między Orunią a Lipcami: m.in. zakłady ELTOR (nr. 223–225), TRANSBUD (nr 253). Pod nr. 253 ulokowano na przeł. XX i XXI w. przeniesioną z ul. Dworcowej Jednostkę Straży Pożarnej oraz Wojskową Komendę Uzupełnień. Pewne zmiany zaszły także w centrum Oruni. Pod nr. 115/117 powstało 1962 nowoczesne (jak na owe czasy) q kino Kosmos (ob. nie istnieje). W 1969 wyburzono kamienice na rogu ul. Jedności Robotniczej i Dworcowej (ob. w tym miejscu m.in. kompleks Banku Spółdzielczego pod nr. 137). W 1964, po wybudowaniu nowego wiaduktu nad koleją w rejonie Zaroślaka, ul. Jedności Robotniczej zyskała nowe połączenie z ul. Okopową. Stary nasyp dawnej Promenady funkcjonował dalej, jako trasa przejazdu linii tramwajowej nr 6. Po likwidacji linii 9 III 1972 przez blisko 30 lat nieużytkowany, w pocz. XXI w. uczyniono zeń aleję spacerową wzdłuż linii kolejowej do Tczewa. Po likwidacji torów tramwajowych pozostałą część ulicy 1972 znacznie poszerzono i unowocześniono. W latach 70. XX w. częściowo w miejsce dawnej zajezdni tramwajowej wzniesiono pod nr. 149/151 duży supersam WSS Społem o nazwie Radunia (nast. w sieci firmy Zatoka) W 1998, na kanwie obchodów Milenium Gd., zmieniono nazwę ul. z Jedności Robotniczej na Trakt św. Wojciecha. W 2001 zabudowa ulicy w obrębie Świętego Wojciecha, Lipiec i Oruni mocno ucierpiała na skutek przerwania wałów na Raduni i jej kanale i wielkiej powodzi. W wyniku zniszczeń wiele domów uległo wyburzeniu (np. ww. pod nr. 207), inne, do dziś niewyremontowane, popadają stopniowo w ruinę. Mimo pełnienia ważnej roli gł. arterii wjazdowej do centrum miasta od płd., zabudowa przy Trakcie św. Wojciecha ulega stałej degradacji, powstaje tu niewiele nowych budynków i obiektów. Do nielicznych nowych budowli można zaliczyć Pracownię Rzeźby Piotra Kazimierczaka pod nr. 395 w Świętym Wojciechu, pensjonat Willa Alicja pod nr. 346 w Lipcach, wspomniany kompleks banku oraz pawilony handl. na Oruni. W rejonie Lipiec – Ostróżka nad traktem przechodzi nowoczesna obwodnica południowa. Powstał w tym miejscu węzeł komunikacyjny (q obwodnice).
