ZNAJEWSKI CZESŁAW, dyrektor Stoczni Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''CZESŁAW ZNAJEWSKI''' (ur. 1 I 1919 w Bedlnie | + | '''CZESŁAW ZNAJEWSKI''' (ur. 1 I 1919 w Bedlnie koło Kutna – zm. 30 VIII 1990 w Gdyni). Robotnik, jeden z pionierów, którzy podnieśli Polskę z powojennych zniszczeń i budowali gospodarkę morską. W latach 1937–1939 uczeń zawodu oraz elektroinstalator w firmie „Zarzycki” w Łodzi. W 1940 roku zesłany na roboty przymusowe do Niemiec, skąd w 1945 przyjechał na Wybrzeże. W 1945–1948 brygadzista i mistrz w Warsztatach Remontowych Urzędu Morskiego w Gdańsku. Po ukończeniu średniej szkoły zawodowej elektrotechniki okrętowej, od 1948 do 1950 kierownik Portowych Warsztatów Remontowych w Gdańsku. W okresie 1950–54 szef wydziału elektrycznego Stoczni Gdańskiej, skąd delegowany został do Wyższej Szkoły Przemysłowej w Warszawie, którą ukończył w 1953. Od 1954 roku zastępca dyrektora, następnie (1955–1960) dyrektor naczelny Stoczni Gdańskiej, szybko wówczas modernizowanej, uruchamiano produkcję pierwszych polskich statków na światowym poziomie. W 1960–1963 kierował Zakładami „Elmor”. Od 1963 w Gdańskiej Stoczni Remontowej, skąd w 1964 przeszedł na stanowisko dyrektora naczelnego Zjednoczenia Morskich Stoczni Remontowych, na którym pozostał do emerytury w 1979. W roku 1975 wybrany „Gdańszczaninem 30-lecia”. Występował w chórze operowym. {{author: AL}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:42, 9 sty 2014
CZESŁAW ZNAJEWSKI (ur. 1 I 1919 w Bedlnie koło Kutna – zm. 30 VIII 1990 w Gdyni). Robotnik, jeden z pionierów, którzy podnieśli Polskę z powojennych zniszczeń i budowali gospodarkę morską. W latach 1937–1939 uczeń zawodu oraz elektroinstalator w firmie „Zarzycki” w Łodzi. W 1940 roku zesłany na roboty przymusowe do Niemiec, skąd w 1945 przyjechał na Wybrzeże. W 1945–1948 brygadzista i mistrz w Warsztatach Remontowych Urzędu Morskiego w Gdańsku. Po ukończeniu średniej szkoły zawodowej elektrotechniki okrętowej, od 1948 do 1950 kierownik Portowych Warsztatów Remontowych w Gdańsku. W okresie 1950–54 szef wydziału elektrycznego Stoczni Gdańskiej, skąd delegowany został do Wyższej Szkoły Przemysłowej w Warszawie, którą ukończył w 1953. Od 1954 roku zastępca dyrektora, następnie (1955–1960) dyrektor naczelny Stoczni Gdańskiej, szybko wówczas modernizowanej, uruchamiano produkcję pierwszych polskich statków na światowym poziomie. W 1960–1963 kierował Zakładami „Elmor”. Od 1963 w Gdańskiej Stoczni Remontowej, skąd w 1964 przeszedł na stanowisko dyrektora naczelnego Zjednoczenia Morskich Stoczni Remontowych, na którym pozostał do emerytury w 1979. W roku 1975 wybrany „Gdańszczaninem 30-lecia”. Występował w chórze operowym.
