ZDEB JAN KAROL, komandor podporucznik
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JAN KAROL ZDEB''' (22 V 1887 Bielsk, Małopolska – 11 I 1940 Stutthof), | + | '''JAN KAROL ZDEB''' (22 V 1887 Bielsk, Małopolska – 11 I 1940 Stutthof), komandor podporucznik, wykładowca szkół morskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej, jako najzdolniejszy uczeń został przyjęty do Szkoły Technicznej Marynarki Wojennej Austro-Węgier w Puli (obecnie Chorwacja), zdobywając tam 15 IX 1905 zawód elektrotechnika-mechanika. Od 1905 roku w służbie zawodowej w MW Austro-Węgier na Morzu Adriatyckim. Od 1 XII 1917 do 1 XI 1918 był inżynierem ruchu (szefem technicznym) w szefostwie okrętów podwodnych Austro-Węgier. Od 1 XII 1918 oficer zawodowy Polskiej MW, służył na jednostkach flotylli rzecznej w Toruniu, odszedł w stan spoczynku 30 IV 1927 jako komandor podporucznik. W październiku tegoż roku odkomenderowany jako wykładowca do Szkoły Specjalistów Morskich, wykładał też elektrotechnikę w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. W związku z otrzymanym 2 III 1927 dyplomem mechanika I klasy, 23 marca tegoż roku awansowany na stanowisko kierownika portu i inspektora technicznego Żeglugi Wisła – Bałtyk sp. z o.o. w Tczewie. Od 1 VIII 1928 pracował początkowo jako urzędnik kontraktowy w q Radzie Portu i Dróg Wodnych (RPiDW) w q II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), następnie inspektor techniczny. Od rządu II RP otrzymał tajne zlecenie opracowania projektu i wykonania instalacji elektrycznych w Wojskowej Składnicy Tranzytowej na q Westerplatte. 25 VIII 1939 około godziny 8.30 aresztowany w czasie pełnienia obowiązków służbowych na polecenie radcy dr. Rudolfa Trögera, szefa gdańskiego Gestapo, i dostarczony do siedziby Prezydium Policji w Gdańsku. Zwolniony po interwencji komisarza generalnego RP (q Komisariat Generalny RP w II WMG), następnego dnia ponownie aresztowany razem z kmdr. q Tadeuszem Ziółkowskim z powodu niewyrażenia zgody na wpuszczenie do portu pancernika q „Schleswig-Holstein”. Podjęte przez komisarza generalnego RP w Gdańsku q Mariana Chodackiego starania wymiany za szpiega niemieckiego, zakończyły się niepowodzeniem. Przetrzymywany w gdańskim więzieniu przy Schießstange (ul. Kurkowa, q Areszt Śledczy), jesienią 1939 roku pracował w niemieckim gospodarstwie rolnym na Żuławach, następnie przetrzymywany był w q obozie dla Polaków w Nowym Porcie, od początku stycznia 1940 roku w q obozie Stutthof. Rozstrzelany w grupie 22 działaczy gdańskiej Polonii w lesie obok obozu. Po ekshumacji w roku 1977 prochy wraz z innymi złożono w relikwiarzu pomnika Walki i Męczeństwa na terenie byłego obozu Stutthof. Na Cmentarzu Zasłużonych – Ofiar Hitleryzmu na Zaspie znajduje się jego symboliczny nagrobek. Żonaty był z Carlą z domu Brunner, córką komendanta Szkoły Morskiej w Poli, wysiedloną przez Niemców w roku 1940 z Gdańska. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 23:23, 8 sty 2014
JAN KAROL ZDEB (22 V 1887 Bielsk, Małopolska – 11 I 1940 Stutthof), komandor podporucznik, wykładowca szkół morskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej, jako najzdolniejszy uczeń został przyjęty do Szkoły Technicznej Marynarki Wojennej Austro-Węgier w Puli (obecnie Chorwacja), zdobywając tam 15 IX 1905 zawód elektrotechnika-mechanika. Od 1905 roku w służbie zawodowej w MW Austro-Węgier na Morzu Adriatyckim. Od 1 XII 1917 do 1 XI 1918 był inżynierem ruchu (szefem technicznym) w szefostwie okrętów podwodnych Austro-Węgier. Od 1 XII 1918 oficer zawodowy Polskiej MW, służył na jednostkach flotylli rzecznej w Toruniu, odszedł w stan spoczynku 30 IV 1927 jako komandor podporucznik. W październiku tegoż roku odkomenderowany jako wykładowca do Szkoły Specjalistów Morskich, wykładał też elektrotechnikę w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. W związku z otrzymanym 2 III 1927 dyplomem mechanika I klasy, 23 marca tegoż roku awansowany na stanowisko kierownika portu i inspektora technicznego Żeglugi Wisła – Bałtyk sp. z o.o. w Tczewie. Od 1 VIII 1928 pracował początkowo jako urzędnik kontraktowy w q Radzie Portu i Dróg Wodnych (RPiDW) w q II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), następnie inspektor techniczny. Od rządu II RP otrzymał tajne zlecenie opracowania projektu i wykonania instalacji elektrycznych w Wojskowej Składnicy Tranzytowej na q Westerplatte. 25 VIII 1939 około godziny 8.30 aresztowany w czasie pełnienia obowiązków służbowych na polecenie radcy dr. Rudolfa Trögera, szefa gdańskiego Gestapo, i dostarczony do siedziby Prezydium Policji w Gdańsku. Zwolniony po interwencji komisarza generalnego RP (q Komisariat Generalny RP w II WMG), następnego dnia ponownie aresztowany razem z kmdr. q Tadeuszem Ziółkowskim z powodu niewyrażenia zgody na wpuszczenie do portu pancernika q „Schleswig-Holstein”. Podjęte przez komisarza generalnego RP w Gdańsku q Mariana Chodackiego starania wymiany za szpiega niemieckiego, zakończyły się niepowodzeniem. Przetrzymywany w gdańskim więzieniu przy Schießstange (ul. Kurkowa, q Areszt Śledczy), jesienią 1939 roku pracował w niemieckim gospodarstwie rolnym na Żuławach, następnie przetrzymywany był w q obozie dla Polaków w Nowym Porcie, od początku stycznia 1940 roku w q obozie Stutthof. Rozstrzelany w grupie 22 działaczy gdańskiej Polonii w lesie obok obozu. Po ekshumacji w roku 1977 prochy wraz z innymi złożono w relikwiarzu pomnika Walki i Męczeństwa na terenie byłego obozu Stutthof. Na Cmentarzu Zasłużonych – Ofiar Hitleryzmu na Zaspie znajduje się jego symboliczny nagrobek. Żonaty był z Carlą z domu Brunner, córką komendanta Szkoły Morskiej w Poli, wysiedloną przez Niemców w roku 1940 z Gdańska.
